Tailpaw liep rustig door het kleine bos. Ze werd bij de volgende ceremonie warrior, en partners met Spotpaw! Tailpaw begon te snorren, niks kon dat meer doorbreken. De ceremonie was al zo dichtbij. Tailpaw liep weer verder, als ze maar geen wasbeer tegenkwam. Die zaten hier wel eens, maar het was Leafbare, dan zaten ze er bijna nooit. Tailpaw dacht er verder niet aan en liep gewoon door. Ze keek af en toe om haar heen, maar daar hield ze ook mee op. Ze ging zitten en sloot rustig haar ogen, rust... Na een paar minuten ging Tailpaw liggen. Ze opende haar ogen weer. Ik heb vast geslapen. Dacht Tailpaw. "Het is dichterbij dan je denkt!" zei een echo stem. Een vaag groot beest sprong uit de struiken en sprong op haar. Een brandende pijn doorboorde haar schouder. Tailpaw schrok wakker. Een das had haar besprongen en in haar schouder gebeten! Tailpaw probeerde op te staan en weg te rennen maar het lukte niet. "Help! Help!" schreeuwde ze. "Wat? Nee!" De das beet weer toe, bloed kwam uit de diepe wonden. Zou dit haar einde zijn? Waarom was Spotpaw er niet? Hij zou bij haar dood moeten zijn, niet om hem verdriet te bezorgen, maar omdat zij dat graag wilde. "Help!" schreeuwde ze weer, maar het ging niet meer. Tailpaw viel weg, viel ze nu naar de dood?
(Ze is nog niet dood!)