∆ TASK - Magpies

Laatste tijd was het wel heel stil geweest. Ze had wat zitten rondsluimeren in het windclan territorium, maar daar kon ze niet de rust vinden die ze zocht. Haar rust.. Was niet meer dezelfde als die van vroeger. Haar rust was nu voor altijd verstoord, voor altijd verbroken. Vage stemmetjes galmden door haar kop heen. Was het nu verleden, van het heden, of voor de toekomst? Ze wist niet wie er aan het praten waren in haar kopje, maar ze had het nu al een tijdje en ze wilde dat het stopte. Het maakte haar woedend. Het was alsof ze haar vertelden door te gaan met anderen pijn te doen. Dat ze meer kinderen moest pijn doen zoals Storkpaw. Misschien was dat inderdaad wel wat ze moest doen. Haar eigen zelf zou toch niet liegen tegen haar? Of wel..? De kattin durfde niet te twijfelen. Ze slenterde door het woud heen, waarna ze merkte dat ze bij de Fourtrees aan was gekomen, een mooie plek. Of dat was het vroeger. In haar ogen leek het dor en dood. Nog een paar botten erbij en het leek wel een zielige begrafenis. Hoe dan ook, een bepaalde geur vloog haar neusgaten binnen, die van een Bloodclanner dan nog wel. Ze trok wat met haar oor toen ze de calico vacht in beeld zag komen. Eerst zwiepte ze wat met haar staart terwijl ze het observeerde, maar haar observaties werden onderbroken door de woede die opborrelde. Het was een Bloodclanner… En daarbij werkten haar gedachten niet meer vredevol mee. Snel rende ze er naartoe, nam ze een pasje door zich te bukken en sprong op de ander af. Haar klauwen zaten ver uit hun hulzen en de blik in haar ogen was woedend. Als ze nog normaal was had ze dit niet gedaan. Maar de poes was niet meer wie ze vroeger was, en dit was het bewijs. Ze wilde bloed op haar klauwen voelen, ze wilde de ander horen schreeuwen in pijn...

De jongere poes ontweek haar gestormde aanval en gaf haar al meteen wat uithalen terug. Sommigen waren raak, sommigen niet. Het kwam in ieder geval krachtig aan en dat liet ze niet toe. De kattin siste en al haar vacht leek wel overeind te staan. Was dit wat haar leven aan haar had te geven? Altijd een gevecht, altijd het slaan van kinderen? Waarom kon ze niet normaal zijn- het relaxte leventje leven dat ze vroeger leefde. Maar dat ging niet meer, ze was veranderd. En ookal zei iedereen dat verandering voor het betere was, dat was nu zeker niet het geval. Dat wist zelfs zij heel zeker. De grijze kattin was blind bij hart. Haar gedachten kruisten alleen maar wegen met slechte dingen. Elke dag leek het alleen maar slechter te gaan.

Ze had haar geduld verloren. De eerste die ze zag aanvallen was het eerste idee dat haar toe schoot, en het was zo slecht nog niet voor haar vechtkunsten te oefenen. Het was ook maar een kind, een Bloodclan kind. Het perfecte test object. De windclanner sloeg met haar staart en besloot opnieuw te proberen uithalen naar de calico poes, haar klauwen uit de hulzen. Dat kind moest maar niet in haar beeld komen lopen- dan was dit allemaal niet gebeurd. In haar ogen kwam dit bekend voor, zoals toen ze Storkpaw aanviel. Misschien was het dezelfde reden? Misschien ook weer niet. Ze was gevuld van woede, van haat. Maar ook van schuldgevoel en een tint van medelijden. Want ze wou dit ergens niet doen, ze wilde niemand pijn doen. Maar ze kon haarzelf niet eens vertrouwen. Ze had niemand om in te vertrouwen. Frayhowl wilde haar wel helpen, maar de grijze poes vertrouwde hem nog steeds niet. Hij was maar een stomme kat, net zoals de rest. Op het einde zou hij haar net zoveel haten als al de rest van windclan. Want ze was gestoord en niet normaal.

'Ik dacht dat een warrior wel wat beter zou zijn dan dit', sprak de calico tussen het vechten door. De kattin kon niet geloven dat de jongere poes haar aanvallen wist te ontwijken. Er was iets mis met dit kind, iets raars. Iets dat ze niet kon geloven. Ze geloofde niet dat zij hier niet goed in was. En daarbij was dit bloodclan kind geen hallucinatie, want ze kon haar aanraken, al gebeurde dat zelden. Was zij gestuurd door iets of iemand? Een heilige geest, die haar kwam inmaken als wraak op het aanvallen van Storkpaw? Het was moeilijk om achter de waarheid te komen, om te weten wat het echte was en wat niet. De grijze poes gromde kwaad, niet zeker wetende wat er gebeurde.

De young-one begon haar te omcirkelen, haar te bestuderen. Ze viel echter niet terug aan, maar leek te wachten. Wachten was iets van geduld, iets dat zij niet meer had. Een act van stilte en rust, die zij ook weer niet had. De kattin leek geen echte gevoelens meer te hebben naast haar ultieme woede en haar zacht uitgedrukte verdriet omdat ze normaal wilde zijn. Ze hoefde geen acceptatie van haar clanleden of haar familie. Dat hoefde ze niet. De poes wilde gewoon niet scheef bekeken worden, niet als een of andere gestoorde zak gezien worden. Maar ze wist dat dat wel degelijk onmogelijk was. Haar grijs met witte poot had ze opgeheven, klaar om weer toe te slaan. Maar ergens voelde dit niet aan als het ideale moment. Ze liep haar te omsingelen, en als ze zou uithalen dan kon het zijn dat het al zeker niet raak was. De windclanner zette haar poot rustig neer. "Wat bent gij om zo sterk en machtig te zijn?", murmelde ze eruit en volgde de young-one met haar gouden ogen. Ze snapte het niet. Dit kon niet echt zijn. Het was niet mogelijk.

Ze wist niet precies wat de kattin voor haar neus nou aan het doen was, maar ze trok te conclusie dat ze niet helemaal honderd was in haar kop. Zeker bij de volgende acties van de kattin. Ze had een poot opgeheven om aan te vallen maar liet die toen zakken en begon op een rare manier tegen haar te spreken. Okay, what the hell. Met een skeptische blik keek ze de grijze windclanner aan. “Als je mn naam moet weten, dat is Skadi,” vertelde ze haar kortaf. Ze snapte megod niet waar dit wijf allemaal over aan het brabbelen was, maar ze leek in ieder geval niet meer vijandig, dus dat was een plus. Als ze het nou ook nog eens voor elkaar kon krijgen om voorbij dit gekkenhuis te komen en naar de highstones dan was dat helemaal prima.

Haar ogen keken de calico aan, niet goed wetende wat er gebeurde. Het was maar een kind, maar toch eentje die krachtiger, sterker en behendiger dan haar leek te zijn. De poes wist niet zo goed hoe ze hiermee moest omgaan en had daarom haar poot rustig neer gezet. Ze kneep haar ogen fijn terwijl ze luisterde naar de woorden van de young-one. 'Als je mn naam moet weten, dat is Skadi'. Haar naam was Skadi... Heel interessante naam. Eentje die ze tot nu toe nog niet gehoord had. Het was wel definitief een Bloodclanner nu. Eentje die hier niet hoorde te komen, want dit was heilig grond voor de Clans. "En wat heeft deze Skadi te zoeken bij de Fourtrees..?", vroeg ze aan haar, de calico een beetje verdacht vindend. Een Bloodclanner had hier niets te zoeken. En eigenlijk, de grijze kattin zelf ook niet. Ze was hier gekomen om even te relaxen, kwam meteen in de aanval nadat ze een kat had gevonden. Ze wilde deze plek voor haar alleen hebben vandaag. Maar nu was alles zo hard verdraaid dat ze het niet goed meer wist. Eén verkeerd woord van de young-one en ze zou weer in de aanval schieten.