[TRAINING] To know yourself is an art

Ze wist dat het waarschijnlijk niet makkelijk was, net zo goed als dat ze wist dat het kleine poesje waarschijnlijk bloedje nerveus haar volgde. Ze had haar op het hart gedrukt om dat niet te zijn, maar goed, ze had er ook niet bij gezegd waarom ze haar naar de grens met Windclan bracht. Oh, hoe graag ze haar meisje wilde omhelzen en wilde zeggen dat alles goed was, maar ze wist dat het niet kon. Nog niet, iniedergeval. Iedereen zat vol met onzekerheden, zij wist er alles van - net als dat ze wist dat deze niet altijd op een makkelijke manier opgelost konden worden. Eenmaal bij de grens ging de poes zitten en draaide zich met een geruststellende glimlach om naar Pepperpaw. "Kom, kom erbij zitten," nodigde ze haar uit met een klop van haar gevlekte staart. "Ik moet je wat vertellen en vragen,"

&Pepperpaw

Oh Starclan, ze zag het puntje van haar staart nerveus trillen. Het arme kind, ze had niets te vrezen. Maar Routnose gokte dat hoe vaak ze haar dat ook op het hart zou drukken, het niet anders zou worden. Totdat ze vertelde wat er was, dus dat zou ze maar spoedig doen. "Hey, geen zorgen, het is oké, ik ga je niet kidnappen," ze stak plagend haar tong uit in een poging de sfeer te verlichten, maar stapte toen wel over op een wat serieuzer onderwerp. "Nou, ehm, kijk. Acornstar begint weer wat op te knappen, ik heb kennelijk het juiste kruid gevonden voor zijn ziekte. Zodra hij weer helemaal goed is, dan... Dan ga ik weer terug naar Windclan," ze zuchtte, wist dat dat niet was wat Pepperpaw wilde horen. Routnose had er evengoed gemixte gevoelens over, ergens zo blij weer naar huis te kunnen bij Falconpaw en haar vrienden, aan de andere kant gepijnigd omdat ze Pepper en Newt zou moeten missen. En misschien nog wel bovenalles was ze ook bang voor de situatie die ze in Windclan aan zou treffen - de situatie waar ze tot nu toe van had kunnen vluchten. "Het gaat... Niet zo goed in Windclan, zij hebben me ook nodig. Bovendien weet ik dat jij en Newt dit kunnen, met heel mijn hart," nog steeds gaf ze Pepperpaw niet echt de kans er iets tussen te brengen, het was belangrijk dat ze eerst alles hoorde. "Ik heb met Acornstar afgesproken dat we eens per moon ongeveer op de grens mogen trainen, en ik ga met Wolfstar overleggen dat jullie een, uh, free pass hebben om naar Windclan te komen voor mijn hulp als jullie het echt niet meer weten," Haar blik verzachtte, en er stond ook iets van droefheid in. "...Maar ik ga wel weg uit Shadowclan,"

&Pepperpaw

Ze zag haar blauwe ogen vochtig worden. "Hey, hey," sprak ze zachtjes en kwam dichterbij, waarbij ze Pepperpaw voorzichtig tegen zich aan trok. "Het is oké," murmelde ze, een treurige glimlach op haar lippen bij de woorden van de poes. "Ja," verzuchtte ze. Ze zou haar ook missen, samen met Newtpaw en haar nieuwe vrienden hier. "Ja, ik moet echt," Ze wilde langer blijven, al was het voor haar. Maar Falconpaw miste ze, Lizardpath miste ze en al haar vrienden ook. Het deed zoveel pijn, en ze wist dat Pepperpaw die pijn ook voelde. "Maar je bent niet van me af hoor, pas op hoor," Ze keek de ander aan. "Iedere driekwart maan, weet je nog?"

Oh, haar meisje toch. Toen Pepperpaw zachtjes begon te snikken moest ze haar best doen niet zelf ook te huilen. Gemis deed zoveel pijn, sneed recht door haar ziel. In stilte, als ze dacht dat niemand haar kon horen, dan vervloekte ze hun grenzen. Waarom niet samenleven als één clan? Waarom het geweld tussen ieder? Er was nooit iets goed van gekomen, enkel verdriet. Het verdriet dat ze nu ook voelde. "Geen sorry zeggen lieverd," murmelde ze en begon ritmisch haar vacht te wassen. "Ik ben misschien niet meer hier, maar ik ben niet echt weg," het was niet veel, maar ze hoopte dat het genoeg was de ander gerust te stellen. "Pep, is het oké als ik je iets persoonlijks vraag..?" ze wilde het het arme meisje niet nog moeilijker maken, maar er was een laatste les die ze nog mee wilde geven.