What they don't know, they can't ruin

Leafbare was bijna over. Iroh keek al uit naar het moment dat zijn gewrichten niet meer zo veel zeer zouden doen en dat hij buiten op avontuur kon gaan zonder dat hij daar de hele avond last van zou hebben in heel zijn lijf. En hij was ook blij dat hij dan geen kans meer liep om uit te glijden in de sneeuw, want dat was ook niet altijd een pretje. Zijn dikke buik zorgde natuurlijk voor extra gewicht en soms wilde het dan wel eens gebeuren dat hij van zijn hek naar beneden sprong, neerkwam en dat het extra gewicht er dan voor zorgde dat hij uitgleed. En dat deed natuurlijk ook geen wonderen voor zijn gewrichten. De dikke kittypet klom het hek moeizaam op en sprong er vanaf de andere kant weer af. Zijn staart hing hoog in de lucht achter hem aan terwijl hij naar de rand van Twolegplace liep, waar het woud begon en waar de territoria van de Clans waren. Zijn oortjes bewogen verwonderd toen hij een RiverClan geur rook dat hem tegemoet kwam. Het was niet ongewoon dat katten Twolegplace bezochten, maar Iroh zou denken dat ze nu juist hard aan het werken zouden zijn om prooi te verzamelen voor zijn Clan nu dat die zich weer wat meer buiten liet zien. De grijze kater richtte zijn goudkleurige ogen nieuwsgierig naar voren en zag uiteindelijk een RiverClan warrior met een donkere vacht en een tabby patroon. “Gegroet, jonge kat,” sprak hij en hij gaf de kater een begroetend knikje, wachtend tot de kater bij hem zou zijn zodat ze een fatsoenlijk gesprek konden hebben. Daar had hij wel zin in.

Met slome passen sjokte de tabby kater richting het twoleggebied. Of hier zijn een verantwoordelijke keuze was, was een vraag waar hij niet al te lang bij stil bleef staan. Nu was hij er toch al. Met alles had hij de keuze genomen om gewoon tijd voor zichzelf te nemen buiten de clangebieden voor een dagje. Natuurlijk had hij nog kans om katten tegen te komen, maar het was anders dan een vol territorium waar hij zich met iedere stap nagekeken voelde. Alsof de problemen van Crystalstar ook op zijn rug leunde. Onder de gedachte schudde hij zich eens flink uit, alleen om op te kijken naar een kittypet zodra hij zijn ogen weer opende. De geur was al aanwezig geweest en Crow had zich er weinig zorgen om gemaakt. Een kittypet bleef een kittypet en hij bleef een clankat. Wat geamuseerd ging zijn blik over de mollige kater. Op de begroeting knikte hij beleefd. Even zich onder de kittypets begeven was ook wel een van de minst erge dingen die hij in zijn leven gedaan had. "Je ziet er geen dag ouder uit dan ik," complimenteerde hij subtiel de stuk oudere kater. Wel bleef hij op zijn hoede terwijl hij plaats nam.

Iroh grinnikte toen de RiverClanner hem complimenteerde. “Je bent zo oud als dat je je voelt,” zei hij op een wijze toon tegen de kater. “Wat misschien niet altijd een goede raad is om op te volgen, want ik hoor veel jonge katten zeggen dat ze zich juist oud voelen,” ging hij vervolgens op een bedachtzame toon verder. Hij schudde zijn kopje. Dat was nu niet iets om bij stil te staan en zeker niet in het bijzijn van een gast. “Aangenaam om kennis met je te maken, jonge kat,” zei hij op een beleefde, vriendelijke toon. “Mijn naam is Iroh en daar is mijn nest.” Hij wees met zijn staart vaag in de richting van de Twolegnesten. Als de RiverClanner graag wilde zien waar hij woonde, dan zou hij de warrior wel eens meenemen, maar hij vermoedde dat een jonge kat zoals hem belangrijke dingen had te doen dan een kat van op zijn leeftijd gezelschap te houden. “Wat brengt jou hier, jonge kat?” vroeg hij dan ook.