Martyr complex

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw voelde zich nooit geheel veilig. Ten eerste was hij in een vijandig kamp, een kamp waar hij nooit had verwacht te komen. Zeker omdat hij als Shadowclanner was opgevoed, een waardeloze Shadowclanner maar nog steeds een kater van een andere Clan. Zelfs al zou hij zich nooit meer onder hen kunnen mengen, Bluejay had hem nog geprobeerd iets van bescherming te geven en zijn mentor achtte hen vast en zeker geheel waardeloos. Ze had niets aan de angstige Apprentice die overduidelijk getraumatiseerd was. Niet dat hij aan iemand had kunnen vertellen dat Newtpaw er achter zat, deze werd immers door iedereen vertrouwd. 

Ze was de Medicine Cat Apprentice, ze was gezegend door Starclan. In tegenstelling tot hem, hij was een gewonde kater die nauwelijks meer kon dan misschien zichzelf een of twee keer overeind te drukken om misschien een paar stappen op drie poten te zetten. Alle spieren waren nog verkrampt. Hij voelde zich nog onrustig, en het was duidelijk want hij had dagelijks nachtmerries. De blauwe ogen, de haatdragende ogen, hij zag ze nog steeds in zijn gedachten. Soms was de vijand niet in een andere Clan, niet ver weg.

Zijn tweekleurige ogen gleden vermoeid en duidelijk misschien ook licht depressief naar een kattin die duidelijk iets ouder was dan hem, maar ook littekens kende die hoorde bij een sterke kat. Een sterke kat, zelfs al zou ze hem misschien niet direct aanvliegen, op zijn gemak was hij niet. 'En wanneer ben je van plan te vertrekken?' Klonk er giftig terwijl de kattin boven hem stond, letterlijk en misschien figuurlijk. Hij kneep zijn ogen samen terwijl hij een kreun onderdrukte terwijl hij als een balletje van niets in elkaar kromp. Flutterpaw sloot zijn ogen voordat hij diep in ademde. 'Zodra ik weg kan zonder dat iemand mij in Shadowclan vermoord. Of zodra de Leader en Deputy mij weg sturen.' Mauwde hij zacht. Immers voelde hij zich verloren en was hij duidelijk te moe om meer dan dit uit te spreken. Hij was geen Leader, geen Deputy en al helemaal niet in staat om met een onbekende Windclanner een discussie te hebben over het leven. Kon hij niet gewoon... Weg... Door de grond zakken?

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was minder dan een zakje vlees, hij moest mentaal en fysiek aansterken. Leren dat hij zelf sterk en oud genoeg was om dit te overleven. Hij was klaar geweest om dood te gaan, voor een groot deel dan. Aan de andere kant was de cyperse kater ergens nog vechtlust gehad, iets dat nu niet meer aan hem te zien was. 'Oh boehoe.' Snauwde ze naar hem terwijl ze een stap naar hem toe zette. Ze had duidelijk besloten dat hij het niet waard was, de zoveelste. Ergens was hij te moe om er echt geëmotioneerd van te raken. Iedereen had een hekel aan hem, nou, dan wist hij tenminste waar hij aan toe was. Groot nieuws, deze kattin vond hem niks, want hij was een ex-Shadowclanner. 'Dus kom je hier maar janken. Onze zuurverdiende prooi vreten. Onze kruiden gebruiken.' De blauwe ogen vernauwde de kattin waardoor de jongere kater haar met vermoeide ogen aan keek, een lege blik. Een bijna dode blik in zijn ogen. De enige die hem nog echt pijn zou kunnen doen waren Routnose en Burnetbliss als deze twee hem dezelfde blik zouden gunnen als hij nu gegeven werd. 'Wolfstar en Blazesong zijn te zachtaardig voor je. Maar weetje.'  Ze sloeg met haar gehavende staart en grijnsde even zacht. Neerkijkend op de kater die bleef liggen, hij zuchtte zwakjes. De kater voelde al hoofdpijn opkomen van de stress. 'De enige genade die je nog in je leven zal krijgen is het eind. Flutter.' Snauwde de kattin naar hem waardoor zijn oortjes naar zijn nek gleden. 'Wat is genade.' Klonk er enkel verloren en zacht, welke genade. Als er genade was geweest dan was de cyperse kater al overleden. 'Maar misschien moet je blij zijn dat je hier bent. Wolfstar zal je droppen bij een twoleg nest als kittypet of voor een eenmalig bezoekje naar de cutter. Ik hoor dat die ook speciale spuitjes geven.' Niemand hield van de cutter, hij herinnerde zich nog hoe een van zijn vorige Clangenoten was terug gekomen nadat hij door Twolegs was gevangen. Aan de andere kant, hij zou leven. Een saai, zwak leven maar hij leefde, hij zou er niet voor kiezen om een Kittypet te zijn. Aan de andere kant was alles beter dan in Shadowclan zitten. Speciale spuitjes, een rilling gleed over zijn rug voordat hij de Windclanner aan keek. 'Je weet dat ik niks heb om voor te leven? Dus wat je ook zegt... Het is niets dat ik nooit heb gehoord.' Mauwde hij vermoeid en een tikkeltje somber. Voordat hij zijn kopje neerlegde en zijn tweekleurige ogen op oneindig voor zich uit liet staren. Hopelijk zou de ander hem niet verder de grond in trappen, maar aan de andere kant. Hij kende Wisteriawisp nog niet. Hij kon een geweldig goede Clangenoot zijn, als hij de kans kreeg. Hij was dapper, met de juiste katten om van te leren. Met het juiste duwtje in de rug. Hij was net zo verloren als de ander. Pijn deed enkel iedereen anders reageren.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw keek de snuivende kattin aan. Ze was ooit knap geweest, vast en zeker onder haar littekens. Ergens was ze nog steeds knap, tenminste als ze hem niet afsnauwde zoals ze op dit moment deed. Hijzelf leek echter geen goede relaties te hebben met het vrouwelijk schoon. Zeker niet, hij was een misbaksel geweest, en hoewel hij ooit misschien een sterke Warrior had kunnen worden, was hij gebroken door de katten die hem zoveel hadden aangedaan. Eerst zijn vader die hem als mislukkeling had benoemd, nog voordat hij zijn leven had kunnen beginnen, toen de Medicine Cat Apprentice die had besloten dat hij dood moest. Dood, alleen Starclan had hem op het laatste moment niet gegrepen. Vonden z het leuk hem te doen lijden? 'Och arm ding toch,' snauwde de kattin voordat ze haar kop verlaagde zodat die boven die van hem hing. Hij bewoog niet eens, niet dat hij de kracht had om haar te verslaan. Misschien enkel als hij mentaal stabieler werd. Iets wat moeilijk was voor een kater die weinig katten als voorbeeld had gehad. 'Moet ik je uit je lijden verlossen?' Spinde ze en plaatste haar poot op zijn keel. Een belangrijke beweging die hem deed verstijven, voordat er kort een vuur op leek te brandden in zijn ogen. Een zwak vuur, hij wilde leven. Anders was shij nooit gevlucht, zelfs al kon hij niet winnen. Nooit winnen. Iemand had haar leven voor hem willen geven. Dat kon hij die kattin niet aan doen. 'Dan zijn we voor eens en altijd klaar met je huilie huilie' Zijn tweekleurige ogen gleden naar die van haar. 'Burnetbliss is bijna overleden, enkel omdat ze mij wilde beschermen. Een vreemdeling. Ik kan haar niet zoveel op laten geven... Weet je Windclanner. Als je een hart hebt zou je mij doden. Dan zou je mij niet laten lijden met talloze vragen. Vragen die nooit beantwoord kunnen worden. Dan zou ik nooit mijn angst onder ogen hoeven komen. Hoe vaak denk je dat iemand mij heeft proberen te vermoorden in Shadowclan? Te vaak. Te vaak.' Zijn stem klonk nors. Hij had van enkele Shadowclanners gehouden, en dit kwam er van. Nu voelde hij zich nog steeds angstig, maar deze kattin. Deze zou hem misschien zelfs volledig naar Starclan sturen en was niet iemand die hij ooit gekend had. Routnose en Burnetbliss zouden lijden, en hij hoopte enkel dat dit de kattin voldoening zou brengen. Voldoening. Nee, hij wilde misschien het offer van Burnetbliss niet verspillen, en leek nog iets in zich te hebben zitten. Maar het geheel vast grijpen kon hij nog niet. Hij was immers te jong om te begrijpen dat hij meer kon, dat hij sterker was. Dat hij waardig was voor een leven onder de sterren. Zijn ademhaling was zwaar voordat hij zich langzaam overeind hees in de richting van de kattin, zijn tweekleurige ogen keken haar aan. 'Jij bent de sterkste Elder die ik heb gezien.' Murmelde hij enkel, zacht. Ze was sterk, hij wist niet hoe zwak ze was geweest vroeger. Hoeveel lichamelijke problemen ze had gehad. Nee, in zijn ogen was ze een onuitputtelijk vuur. Zonder remming.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Natuurlijk kon zijn leven niet nog een slechtere draai krijgen dan hij op dit moment al had. Hij was immers in Windclan, niet meer in Shadowclan. Newtpaw kon hier niet komen, toch? Dus hij hoefde enkel een Elder te overleven die op dit moment zijn leven nutteloos vond. Niet dat deze ongelijk had, hij had immers een poot die niet mee werkte en een gebroken ziel die hij aan elkaar moest zien te plakken. Nagels gleden langzaam zijn keel in terwijl hij sprak, nagels, maar geen tanden. Hoeveel manieren waren er om een kat te doden, en hoeveel had hij er mee gemaakt. Hij was nog net niet gek genoeg om te lachen, net niet. 'Ik heb 1 woord voor je. Of eigenlijk 1 zin. Als er lichamelijk niets in je zit, moet er toch wel een halve gram brein zijn. Dus laat het maar even kronkelen en bedenk goed. D.I.L.L.I.G.A.F.' Siste de knappe kattin, of de kattin die ooit knap was geweest. Wat was het met knappe katinnen en dodelijke nagels, serieus. Hij had het zo niet getroffen. De poot gleed van zijn nek af terwijl de Elder langzaam sprak. 'Vertrek,' en op dat moment kwam zijn nachtmerrie de den binnen gewandeld, alsof ze hier thuis hoorde. Natuurlijk, ze was een Medicine Cat Apprentice. Een bekende stem en geur bereikte zijn zintuigen. Kom nou Flutterpaw, je doet net alsof Shadowclan geen goed thuis voor je is geweest.' Zijn tweekleurige ogen stonden nog op de Elder gericht terwijl hij een bekende staart langs zijn flank voelde glijden. Een rilling gleed over zijn rug maar hij bleef stil, de macht van Newtpaw over hem was nog niet geheel verdwenen. Al zei zijn blik alles, moordenaar. De afschuw in zijn blik, de woede, de angst, onmacht, en uiteindelijk, de bittere kennis dat zijn laatste uur geslagen kon hebben. Alweer. Het was een honingzoete stem, waarom kon ze niet klinken als vleermuizen of als monsters. De normale soort, aan de andere kant, Shadowclan was goed in het verbergen van monsters. Schaduwen waren er blijkbaar goed voor. Zijn oortjes gleden verder naar zijn nek terwijl hij verstijfd van angst zijn adem in hield. 'Wisteriawisp,' begroette de ander de Elder terwijl de poot en de nagels van de kattin nog gevaarlijk dicht bij zijn nek bleven. Hij zou niet vertrekken met Newtpaw, dat zou even veilig zijn als in dit kamp zitten met een gestoorde Elder. Aan de andere kant, twee tegen een was ook niet bepaald eerlijk. Zijn oren gleden dieper zijn nek in terwijl hij zijn ogen op Newtpaw af liet glijden. 'Ook goed jouw te zien,' Klonk er even lief met een schamper lachje. Hij meende het niet, maar dat hoefde Wisteriawisp niet te weten. Zijn ogen blonken, gleden naar de uitgang van de den.  Starclan, wat voor grappen hadden die, lachten ze hem uit? Kon iemand hem vanuit deze situatie bevrijden, en het liefste met zijn leven intact. Dankjewel. 

Zijn ademhaling kwam in horten en stoten, zelfs al kneep iemand niet zijn strot fysiek dicht. Hij voelde de angst, de pijn, het kloppen van zijn hart tot in zijn tenen, tot in zijn gewonde poot. Even leek hij licht in zijn hoofd te worden voordat hij een beslissing nam. Hij sloot zijn ogen, hij haalde diep adem en liet een ijselijk geluid uit zijn mond ontsnappen. Een die enkel te horen was vlak voor iemand dood zou gaan, want als dit zijn lot was, dan zou hij zijn best doen dat zijn lichaam twee katinnen het leven zou verwoesten. Immers stond Newtpaw er als een nietsnut bij terwijl zijn leven bedreigd werd, dat kon niet goed zijn voor een Medicine Cat die iedereen hoorde te beschermen. Ze keurde de techniek van Wisteriawisp niet af, waarom zou ze. Dan was hij weg en opgeruimd terwijl zij de rest van Shadowclan, van het woud kon teisteren. De nagels van Wisteriawisp waren diep genoeg zijn huid in gegaan om zachtjes te bloedden. Alsof hij niet al genoeg bloed was verloren de laatste tijd.

He began to fly.