No one wearing a crown comes in the name of peace

Sunpaw deed gewoon haar best om irritant te zijn. Dat was ze gewoon. Ze wilde haar gezicht laten zien aan de katten hier, de visvreters die dachten dat ze over hen heen konden lopen. Het was zo irritant dat ze over één kam werd geschoren met haar leiderschap waar ze het gewoon niet mee eens was. Dus nu was ze doodleuk aan de waterkant aan het jagen. Waterratten zouden vast wel hier nog ergens zijn. Ze was niet op Sunningrocks, nét. Ze was erbuiten, dus Riverclan kon zien dat alle prooi in de omgeving naar hen ging. Bovendien dat ook die Riverclanners ook geen poot uit de lijnen kleurden, want om eerlijk te zijn, daar zag ze ze ook wel voor aan. Haar blik ging naar de rivier, die kennelijk zo vervuild was dat er niets meer in leefde. Bovendien zou het nu ook wel frisjes zijn om te zwemmen. Sunpaw had totaal geen medelijden. Ze kantelde haar kop even van links naar rechts, om vervolgens de lucht te proeven. Kom op prooi, waar ben je?

+ Bittersweet

Het was heel simpel. Dit gebied was ven hen. Naar haar mening was dat het altijd al geweest, zou alles evengoed Riverclan toe kunnen behoren. Maar zelfs als anderen die mening niet deelden, dan noch; het was hun eigen imbeciel van een leader die dit op zijn geweten had. Dus er was geen enkele thunderclanner met een recht om zich ook nog maar in hun buurt te begeven, en daar zou Bittersweet wel voor zorgen. Ze staakte haar redelijk succesvolle jacht bij de sunningrocks dan ook om dit recht te zetten, toen ze een thunderclanner rook die wel verdacht dichtbij was. Tot haar minachting spotte ze ook daadwerkelijk een rood figuur van haar leeftijd. "Dag beste Thunderclanner," haar stem was honingzoet, maar bezat iets teisterend. "Ik vraag je nu nog vriendelijk om je pootjes ergens anders heen te brengen,"

Oh, en daar was het dan, een grijs kopje die opdook tussen háár rotsen. Knarsetandend keek ze toe naar het wichtje, kijkend of ze durfde haar bek open te trekken. En ja hoor, haar mierzoete woordjes bereikten haar oren. Misselijkmakend. Ze hoefde niet zo kleinerend zijn. Sunpaw keek alsof ze net hoorde dat Starclan niet echt was en Thornstar was teruggekeerd. ‘Waarom, viswicht?’ sprak ze toen, een stuk lomper dan wat zij had gedaan. In tegenstelling tot haar, wond ze er geen doekjes om. Daarna lachte ze nep. ‘Niet om lullig te doen, maar ik ben verbaasd dat een Riverclanner denkt te zeggen wat ik moet doen op mijn territorium.’

De woede in de woorden van de ander maakten ook iets in haar los. Hoe durfde ze zo te spreken tegen haar? Tegen de clan die zonder maar één druppel bloed te laten vloeien de Sunningrocks onder hun poten vandaan had gegrist. Bittersweet weigerde echter haar woede te laten zien en ging kalm zitten, haar grijze staart keurig over haar pootjes geslagen. De zoete glimlach op haar lippen sierde echter de duivelse blik in haar tweekleurige ogen. "Oh, ik wil gewoon graag er voor zorgen dat jullie je vieze klauwtjes niet op onze sunningrocks zetten. Je weet wel, voordat er nog meer ongelukjes gebeuren. " kalmpjes likte ze de vacht plat op haar borst en had duidelijk geen haast om verder te spreken. "Zonde hoor, van Hollypaw,"

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw vernauwde haar ogen. Het moment dat ze begon te praten op dat irritante toontje van haar, wist de rode poes dat het officieel was: ze mocht d'r niet. Ongelukjes? Sunpaw haar haren kwamen overeind. Wauw zeg, zij durfde, helemaal na de gathering. Iedereen wist dat er een moordenaar in Riverclan zat en ze schepte ermee op. Helemaal toen ze Hollypaws naam noemde. Sunpaw had erg veel zin om dat wicht hier en nu te doen laten boeten voor haar woorden. ‘Trots op het feit dat je clan moord heeft gepleegd?’ miauwde ze vinnig naar de poes, terwijl ze dichter naar de stenen liep. Zo dichtbij dat ze ze bijna kon aanraken, maar net niet helemaal. ‘Ik wist dat jullie diep waren gezonken, maar zo diep..’}