I'd never beg to differ

Forcekit hield haar kopje een beetje schuin terwijl ze naar de geluiden om zich heen probeerde te luisteren. Het werd steeds makkelijker om aan de stemmen, de geuren en zelfs bepaalde manieren van bewegingen te bepalen wie dat er op dit moment in de nursery was en wie vlakbij haar was. Hoewel Forcekit nog geen persoonlijke gesprekken met anderen had gehad, deed het al veel om gewoon te luisteren naar haar omgeving en kon ze zo ook wel horen wat de namen waren van iedereen. Blind zijn had zeker niet alleen maar nadelen en Forcekit wilde graag bewijzen dat je zelfs door blind te zijn nog een vrij normaal leven kon leiden. Sure, ze zou waarschijnlijk nooit warrior worden, maar dat zou haar er niet van weerhouden om uit het kamp te gaan en daar haar omgeving te gaan ontdekken zodra ze geen kitten meer was. Ze was ergens wel benieuwd welke naam Acornstar haar zou geven als ze elder zou worden. Ze hoopte dat het een stoere zou zijn. Forcekit voelde dat lichte trillingen haar naderden en ze opende haar bekje zodat ze kon ruiken wie het was. “Dag Outkit,” sprak ze op een kalme toon tegen haar, haar nietsziende blik naar voren richtend omdat ze niet goed kon bepalen waar hij precies stond. Dat zou ze dadelijk wel horen.

Beter zijn dan alle andere katten bleek niet zo moeilijk voor iemand die zo perfect was als hij was. Zijn grijze vacht scheen in het licht dat de nursery binnendrong terwijl hij naar de ingang vertrok langs de verscheidene slapende en wakkere kittens en queens. Zijn moeder en nestgenoten liet hij achter. Zelfs hun waren niet gelijk aan Outkit's niveau, alleen Snappingturtle verdiende die titel nog een beetje. Het plotselinge spreken van zijn naam trok hem uit zijn gedachten. Meteen schoot zijn kopje opzij met zijn oren gespitst naar wie om zijn aandacht vroeg. Verbaasd concludeerde hij dat het dat blinde ding was. Zijn moeder had hem wel uitgelegd dat Forcekit niet kon zien. Dus hoe wist ze dan dat hij het was. Er zat geen logica achter. "Hoe weet je dat nou weer?" vroeg hij verbaasd. De lege blik was bijna creepy terwijl hij zijn ogen in de hare probeerde te boren.

Het was een logische vraag, maar toch ergerde het Forcekit een beetje dat hij het vroeg. Ze wilde graag als een gelijke behandeld worden, als iemand die ook gewoon kon zien. Ze wist dat dit echter te veel gevraagd was en zeker als katten haar niet goed kenden, maar ze hoopte dat ze dit op termijn wel zou kunnen veranderen. Haar ouders waren ook echt overbezorgd over haar en het was met momenten echt verstikkend. “Omdat ik je geur kan ruiken en nu omdat ik het aan je stem hoor,” antwoordde ze op een simpele manier. “Ik hoef niet per se te kunnen zien om iets te weten. Mijn andere zintuigen werken wel prima, hoor.” Het klonk een tikkeltje geërgerd en Forcekit trok met haar oortje. Hij zou er nog wel achter komen dat ze haar andere zintuigen gebruikte om te navigeren. Ze ging dan als elder zijnde ook echt niet wegrotten in het kamp, over haar lijk. Ze zou aan al die apprentices laten zien dat ze net zo goed door het woud kon lopen als zij dat konden mét hun zicht.