All this feels strange and untrue

De ceremonie was gisteren geweest. Ze was al bijna een hele dag Tidepaw. Maar ze voelde zich nog niet echt zo. De naam voelde raar, alsof ze niet volledig bij haar hoorde. De jonge apprentice kon er maar moeilijk aan wennen. En ze was blij dat ze nu apprentice was en niet langer meer alleen hoefde achter te blijven in de nursery wanneer haar zus aan het trainen was, echt waar, maar het leek niet alsof ze nu meer tijd had om bij haar familie te zijn. In tegendeel. Haar hoofd tolde van de hoeveelheid werk die er nog was, die ze nog moest doen. Tidepaw sloot haar groenblauwe ogen en haalde even diep adem, als om zichzelf te kalmeren. Ze kon dit. Settleddust was een goeie mentor, die haar veel zou leren en niet in de steek zou laten. Waarom voelde ze zich dan zo achtergelaten, zo alleen?

+ Newtpaw eerst