Love is a concept that I don't get

Daintywhiff was nog aan het herstellen van de schotwonde nadat ze Shatteredice had gered wanneer het gebied overstroomde en Wolfstar plots was gestorven. Ashenpatch was deputy geworden, een respectabele keuze al waren nu de leider én de deputy erg jong. Gisteren echter was er een belangrijke dag geweest, haar kinderen waren apprentice geworden. Ze hadden stuk voor stuk goede mentoren en Daintywhiff had geglunderd van trots. Ze had de opvoeding aan Shadefeather overgelaten en ze was niet van plan om ooit nog andere kits te krijgen, maar ze was trots. Goed bloed stroomde door hun aderen. Na de ceremonie was ze naar haar ex-partner gegaan, een onafgesloten hoofdstuk. Zonder er veel woorden aan te verspillen had ze afgesproken hier in de Heatherfields bij zonhoog zodat ze nog een hele dag hadden om de zaken te bespreken. Ze zat op een heuveltje, gevlekte staart om haar pootjes geslagen en uitkijkend op de Heatherfields. Aan het einde van de horizon glinsterde water.

Hij zou liegen als hij zei dat hij het niet spannend vond. Of ertegenop zag. Maar hij had ja gezegd op haar voorstel. Voor hem was het immers ook belangrijk, dit gesprek. Hij had het al een tijdje willen houden, maar had het altijd uitgesteld. Had haar altijd ontweken. Shade was die dag verblind geweest door woede, wilde niets liever dan haar heel ver weg hebben. Heel ver weg van zijn kittens. Die dus niet allemaal van hem waren. Het deed hem nog steeds pijn, zoveel pijn. Hij had de poes vertrouwd, had van haar gehouden als geen ander. En dit was wat hij ervoor terugkreeg. De kater slikte toen hij haar witte verschijning zag zitten in het lange gras. Hij aarzelde, wil ergens gewoon omkeren en dit nog langer uitstellen. Voor altijd. Maar hij haalde diep adem en stapte op haar af. 'Daintywhiff,' mauwde hij zacht, haar lichtjes toeknikkend.

Haar naam werd als een fluistering op de wind meegevoerd. Ze draaide haar kopje om en knikte terug, maar liet haar gouden ogen weer glijden naar de glinsterende horizon. Met haar staart veegde ze een plekje naast haar schoon voor deze weer over haar pootjes te draperen. Ze zat met haar gewonde kant naar hem en al was het goed aan het helen, haar vacht zou nooit terug groeien. Ergens lag er een twijfeling in haar denken. Hoe moest ze hieraan beginnen? Daintywhiff tilde haar kin in de lucht, haar gewoonlijke minachtende houding, al lag er nu meer respect in haar houding. "Bedankt," miauwde ze met een hoge heldere stem. Daarmee wilde ze hem bedanken voor de opvoeding van de kittens en ook wel dit gesprek, meer ging hij waarschijnlijk niet krijgen.

De poes die waar hij eens van hield was er niet meer voor hem. Dat lag zeker niet aan haar uiterlijk, dat zou nooit een probleem zijn voor de kater. Maar haar innerlijk.. Hij wilde ook weer niet te veel oordelen, maar ze had zichzelf zeker niet in een goed daglicht gezet bij hem. Het was klaar om kansen te blijven geven. 'Bedankt,' sprak de poes. Shade slikte en knikte. Hij ging zitten, maar bleef op tamelijke afstand van haar. Even bleef hij stil. 'We moeten praten,' sprak hij. Het had geen zin om er omheen te draaien. 'Over wat er gebeurd is.' Hij slikte, haalde even diep adem. 'Ik heb je nooit de kans gegeven jezelf uit te leggen.' Dus start maar.

Ze knikte langzaam. "Ja." Ja ze moesten praten, maar ze haatte het dat hij een gat open liet om het allemaal uit te leggen. Hoe kon ze hem vertellen dat het allemaal bij Shatteredice was gestart? Nee zelfs vroeger, het was gestart bij de gekke relatie die ze had gezien bij haar ouders, die ze had gehad met haar ouders. De eerste relatie die zich zou gaan spiegelen aan haar liefde in het volwassen leven. Hoe kon ze uitleggen dat het allemaal was begonnen met een verkeerde kittenbinding? Ze had er vrede mee, dat ze zich nooit zo kon voelen als een normale kat. "Liefde is een concept dat ik niet begrijp," was haar enige uitleg. Ze draaide haar kopje, haar mooie kant naar Shadefeather en gaf hem een lieve grijns.

Ja. Ze moesten praten. Ze beaamde het. De kater gaf haar de kans om het uit te leggen. Iets wat hij haar in het begin niet had laten doen. Hij was van haar weggegaan, had alles afgekapt. Was woedend geweest, verdrietig. Maar het was nu even geleden, hij had wat tijd gehad om te helen. En nu was het tijd om het af te sluiten, om verder te gaan met het leven. Ze draaide haar gezicht naar hem toe. 'Liefde is een concept dat ik niet begrijp.' Dat was haar antwoord. Haar grijns maakte hem ongemakkelijk. Hij ging even verzitten, slikte en knikte. Dat was haar antwoord. 'Ik dacht dat je van me hield.' De woorden klonken kouder dan hij had gepland, maar het waren nu ook weer emoties die wat opborrelden. 'Ik hield van je. Ik vertrouwde je.' Hij pauzeerde even, nam een diepe ademteug. 'Waarom.. Dainty? Waarom?' Waarom heeft ze dat gedaan. Waarom kon ze niet gewoon, haar kans pakken, en houden?

Haar grijns verdween meer en meer bij elk woord dat zijn mond verliet tot er uiteindelijk een leeg gezicht overbleef. Ze liet haar hooghartige houding vallen, haar kopje zakte een beetje weg tussen haar schouders en haar gedachten dreven weg, verder weg. Waarom? Waarom was een goede vraag. Ze had haar die vraag nog nooit eerder gesteld. Daintywhiff zweeg terwijl ze bijna door hem heen leek te staren. Achter haar ogen was ze ver weg in gedachten. Er ontsnapte een zuchtje haar lippen en ze richtte haar gouden ogen weer - minder alert dan de vorige keer - op de horizon. Hij had koud geklonken en op de manier hoe hij sprak had ze hem geraakt in volle liefde. "Is het mooi om lief te hebben?" Ze kende alleen maar obsessie. De eerste kattin die haar had opgenomen alsof ze familie was, was Snakespots geweest. Een flamepoint poes met kleine vlekjes in haar gezicht. Dat was misschien wel een waarom voor Shatteredice. De Riverclan poes had haar doen laten denken aan Snakespots en het werd een obsessie. Swanheart daarentegen was zwart met een klein wit vlekje. Zie je waar dit heen gaat? Alle katten waar ze zich vreemd me had gebonden bleven haar achtervolgen zelfs al waren ze dood. Ze hoopte steeds dat de volgende beter zou zijn... Daintywhiff wilde zijn voetje eventjes aanraken, maar hij zat te ver weg.

Het bleef stil. Lang stil. Ze was in gedachten verzonken. Shade zuchtte diep, maar bleef stil. Gaf haar de ruimte om na te denken - want dat had ze blijkbaar nodig. Het was een goed moment om even tot rust te komen. Hij wilde niet nog een keer verblind worden door emoties. 'Is het mooi om lief te hebben?' Hij staarde haar aan, wist niet hoe hij moest reageren. Dit was geen antwoord op zijn vraag. Het maakte hem niet uit hoe moeilijk het was om eerlijk te zijn. Hij moest het weten. 'Het is niet mooi als je verraden wordt door je eigen partner.' Zijn stem klonk haast nog kouder, en hij had lichte spijt dat het zijn bekje verlaten had. Kort sloot de kater zijn ogen en zuchtte. 'Het is.. Geen antwoord op mijn vraag, Dainty. Heb je me gebruikt? Voor iets? Zoals je anderen ook gebruikt hebt?' Was hij net als de rest? Een gebruiksmiddel?

Haar antwoord was ja. Ja ze had hem gebruikt, hij was enkel een ... gebruiksmiddel, maar dat ging ze niet zeggen. Niet zo. Daintywhiff keek hem kort aan. "Het is niet mooi om aan de kant geschoven te worden zonder gesprek door je eigen partner," bitste ze terug. Hij had ook fouten gemaakt, zij was niet het enige konijn op de prooistapel. Ze keek weg van hem zodat ze tegen de wind in sprak en haar stem zachter zou zijn, minder ver zou dragen. "Om normaal te zijn, om ... juist te voelen", miauwde ze en dat was niet gelogen. Althans niet helemaal.

Ze keek hem aan, en dit keer kwam het antwoord sneller. 'Het is niet mooi om aan de kant geschoven te worden zonder gesprek door je eigen partner,' bitste ze terug. Shade klemde zijn kaken op elkaar. Tuurlijk, dat kon hij wel begrijpen. Maar begreep ze ook waarom hij dat gedaan had? Shade had zichzelf ook verbaasd, hij was altijd van het kansen geven. Maar op één of andere manier switchte het die dag, en heeft hij haar nooit meer normaal gesproken. 'Om normaal te zijn, om... juist te voelen,' miauwde ze. Shadefeather zuchtte en keek weg van haar. 'Ik had misschien eerder naar je toe moeten komen. Om het uit te praten,' gaf hij toe. 'Maar volgens mij heb jij niet door wat het effect van jouw acties betekende.' Hij keek weer terug. Als ze niet wist hoe liefde werkte, maar het blijkbaar wel zo goed kon spelen, had ze dan ook begrip voor de consequenties? 'Je bent vreemd gegaan op je partner, op iemand die je meerdere kansen heeft gegeven, die je vertrouwde. En dan nog met een buitenclanse. En de kittens zijn hier nog bij betrokken ook.' Zijn kaken klemde zich op elkaar. De emoties van pijn borrelde weer op. De onzekerheid of hij nou wel of niet de echte vader was van al zijn kittens. 'Heb je enig idee wat dat heeft gedaan met me? Met onze familie? Je moet blij zijn dat ik je niet aangegeven heb, Daintywhiff. Want dat kan nog steeds.' Blazestar was nu immers zijn vriend. En het was een bedreiging die hij als persoon niet makkelijk zou maken. Maar hij had het gezegd, en ergens meende hij het ook. Was het wrok? Misschien. Wilde hij zijn kinderen beschermen? Dat absoluut.

Een kleine giechel kwam van haar lippen en ze schudde haar hoofd. Oh hij had het fout op zoveel vlakken en het irriteerde haar mateloos. In haar ogen vlamden koel vuur op. Ze draaide haar hoofd weer naar hem en keek hem strak aan. "Aangegeven voor wat precies Shadefeather? Ik heb nooit een naam gegeven dus voor zover jij weet kan het de kater zijn die aan de overkant van je slaapt," siste ze boos naar hem. Waar haalde hij het in zijn kop? Was het prut dat hij zijn hersenen noemde met hem gaan lopen of waren het de verliefde emoties die zij had gebroken? "Buiten jij is er niemand in onze familie die hier last van heeft gehad, ik ben nog steeds hun moeder en jij hun vader, we zijn gewoon niet meer bij elkaar." Ze smaalde weer, maar haar klauwen krasten nu in het zand. Oh als hij zo verder sprak ging ze zijn strot omwringen. "We zijn wel klaar met dit onderwerp, ik wilde het eigenlijk hebben over Prongs... Ik vind dat we aan Blazestar moeten vragen om zijn naam officieel te laten veranderen als dat hem echt gelukkig maakt. Misschien is dat een beter ding om aan te geven aan?!", grinnikte ze. Ze was vlug met haar woorden en had een snijdende tong.

Haar giechel gaf hem kippenvel, maakte hem misselijk. Hij vond het vreselijk achterbaks hoe ze reageerde. Zo goed kunnen doen alsof, en dan nog ervoor kiezen om een bitch te zijn. Shadefeather wist niet waar het mis gegaan was met haar, of met hem. Maar hij had spijt van zijn keuzes. Zoveel spijt. Hij had haar gewoon moeten laten gaan. De woorden die ze sprak lieten zijn nagels uit hun hulzen glijden, de grond in. Ze daagde hem uit. Net zoals hij had gedaan, maar zij deed het nog zoveel erger. Insinueerde dat het wel iemand kon zijn die hij kende. Dat het niets had gedaan voor hun familie. Nee, omdat die familie er nooit geweest was, door haar acties. Om vervolgens het onderwerp compleet te veranderen. Hij schudde zijn kop. 'Daar gaan we het later over hebben, Dainty,' sprak hij. Hij was hier helemaal klaar mee, maar moest zich rustig houden. Want dit moest uitgepraat worden, voor zijn mentale gezondheid en voor de opvoeding van hun kittens. Hij snoof. Hun. Zelfs dat had ze van hem afgepakt. 'Wij zijn hier namelijk nog lang niet uitgepraat. Jij vroeg of ik wilde komen, en ik kwam. Want ik wil dit allemaal afgehandeld hebben. Voor de kittens. Dat jij nou geen gevoel hebt voor liefde betekend niet dat het niets heeft gedaan voor onze familie. Je kunt je moederlijke spelletjes blijven spelen zolang je wilt, maar er zullen altijd spanningen blijven. Zeker als jij je nu zo gaat gedragen.' Hij pauzeerde even, keek har strak aan. 'Ik wil je nog een laatste kans geven om jezelf uit te leggen. En dit keer de waarheid.' Daar ging hij weer, met de kansen. Alsjeblieft, laat het de laatste zijn.

Ze giechelde weer. Oh Shadefeather was zo grappig! Wat viel er eigenlijk uit te leggen? Ze had hem naar hier gekregen om over Prongs te praten, niet om zijn zielige, gekwetste gevoelens te bespreken. Nog een laatste kans hmm? Ze stopte met lachen en keek hem vrolijk aan, maar het bereikte nooit haar ogen. "Ik was mijn geheugen verloren, jij was er als enige voor me en ik dacht dat ik verliefd was, maar ik was fout..." Natuurlijk loog ze weer, maar Daintywhiff had die techniek al te pakken en haar leugen was waterdicht. "Na de kittens drong het pas door dat het meer vriendschap dan liefde was, maar ergens rond dat moment kreeg ik ook mijn geheugen terug." Ze draaide haar kopje weg en kraste met haar nagels in het zand. "Ik herinnerde me dat ik met een kater was vreemdgegaan, een paar dagen na dat jij en ik... en andere dingen... Dat verdiende je niet, maar ik wilde wachten tot de kittens wat ouder waren zodat jij bij ze kon intrekken." Ze zwiepte met haar staart en snoof zachtjes. "Ik begrijp misschien niet het concept van liefde, maar je begrijpt toch ook dat de tijdlijn hier verwarrend is. Had ik dit geweten, had ik mijn geheugen niet verloren was dit allemaal niet gebeurd." Oooh jawel.

Hij luisterde half naar wat ze vertelde. Het waren toch allemaal maar leugens. Hij had haar wel verteld de waarheid te spreken. Maar zodra ze haar eerste woorden had uitgesproken besefte hij dat hij haar helemaal niet geloofde. Wat ze ook zei. De kater zuchtte en keek weg. Hij was hier zo klaar. Zo ontzettend klaar mee. Hij besefte dat hij het maar gewoon los moest laten. De kittens zouden ongetwijfeld de spanningen blijven voelen, in ieder geval van zijn kant. Hij was immers geen vieze slang zoals de poes tegenover hem. 'Ik denk dat je van geluk mag spreken dat ik je nog bij de kittens laat,' mauwde hij koeltjes, zijn stem lichtelijk vermoeid. 'Ik zal de naam aan Blaze ook wel doorgeven. Je doet verder maar. Ik hoef je in ieder geval niet in mijn buurt te hebben.' De kater stond op en liep zonder nog een woord te zeggen van haar weg. Klaar. Afgesloten. Nooit meer. Helaas moest hij de kittens nog delen, maar dat deed hij dan maar voor hun. Om een goede vader te zijn. Al twijfelde hij eraan of de Clan niet beter af was zonder haar.

Daintywhiff schudde grinnikend met haar hoofd. "Ik denk dat je van geluk mag spreken dat je voor de clan nog hun vader bent." Haar stem bleef onheilspellend hangen. Natuurlijk ging ze dat nooit zeggen, maar de optie was er, dan had Shadefeather die gekke privilege niet meer en dan ging hij wat anders piepen. De kittens waren letterlijk door haar gebaard, een moeder had altijd iets te zeggen over haar kroost. Ze stond ook op en knikte naar hem. "Tot op een patrol Shadefeather!", mauwde ze vrolijk alsof er niets aan de hand was. Ze ging zelf wel met Prongs naar Blazestar gaan en als hij het zo nodig ook wou vragen dan deed hij maar zijn ding. Daintywhiff stak haar kop in de wind opzoek naar een prooi. Ondertussen liep ze met grote passen weg van de plek.

Onderwerp: Re: Love is a concept that I don't get