Out of the frying pan, into the fire

Een beweging wekte haar en loom rekte het poesje haar gevlekte lichaam uit. Met een geeuw wreef ze wat slaap uit haar oogjes en zag dat het hun moeder was die naast hen was komen liggen. Dankbaar voor de warmte en het vertrouwde figuur kroop ze tussen haar poten. Dat had ze altijd al fijn gevonden, want dan viel haar vachtje helemaal weg tegen die van haar moeder, net alsof ze één kat waren. "Hey mama," murmelde ze nog wat slaperig. Eigenlijk was ze nog steeds boos, eigenlijk wilde ze nog steeds de silent treatment geven omdat ze als straf langer kitten moest zijn. Maar ze nam het haar vader meer kwalijk, en bovendien was boos zijn vermoeiend - al helemaal zo vroeg/laat. De kitten haalde diep adem, maar rook afgezien van de geur van haar moeder ook die van haar vader. Oh? Waren ze er samen vandoor gegaan? Nu iets wakkerder keek ze haar moeder met glimmende oogjes aan, in het halfdonker had ze nog niet gezien hoe ontdaan ze was. "Heb je een date gehad met papa?" fluisterde ze enthousiast, wat romantisch!

Hij werd gewekt door gefluister, het bekende stemmetje van zijn zusje. Brackenkit fronste en werd wakker met een zacht kreuntje. Nou zeg, waar was dat voor nodig? Hij opende zijn ogen en zag hun mama. Dat was vertrouwd, waarom was Amberkit nou aan het fluisteren? Waar was ze eigenlijk? Bracken kroop wat dichterbij, de slaap uit zijn grasgroene oogjes knipperen. Ah, kijk, daar was het zusje, verborgen in de vacht van mama. 'Een date?' vroeg hij met gekanteld kopje. Zijn interesse was nu wel wat meer gewekt. Daar wilde hij wel voor wakker zijn.

De vacht van hun moeder was nog fris van de buitenlucht en vol verschillende geurtjes die haar ongetrainde neus nog niet zo goed kon onderscheiden. Alleen die van papa herkende ze, die wist ze inmiddels heel goed te onderscheiden. Het liefst had ze dat hij hier altijd was, zelfs al was ze nog steeds boos op hem. Maar vanavond leek haar moeder niet zo blij. Die vonkeltjes in haar ogen die ze altijd zo mooi vond leken er niet te zien, zelfs al kreeg ze alsnog die welbekende lik over haar oortje. Eerder zou ze haar schouders opgehaald hebben en verder lopen kwetteren over haar dag en de date van haar ouders. Maar dat was het stomme van ouder worden, dan plots kreeg je soms dingen door die je eigenlijk helemaal niet wilde beseffen. "Mama, is alles oké?" hoewel ze normaal gezien koppig alleen 'mam' zei, (want mama was veel te kinderachtig) glipte deze er toch tussenuit.

Brackenkits oogjes begonnen langzaam te wennen aan het donker en zag de glimlach van hun mama. 'Ja lieverds.. Af en toe moet dat he?' Brackenkit glimlachte en knikte. Een date, dat klonk wel spannend! Dat wilde hij ook wel doen, maar dan met iemand die hij ook leuk vond natuurlijk. Hij wilde zelf al doorvragen toen Amber hem al voor was met de vraag of alles oké was. Het katertje trok met zijn oortjes en keek hun mama onderzoekend aan. Was er iets mis dan? Hm, haar glimlach was niet zo vrolijk als normaal. Oh, was er iets stoms gebeurt dan? Hij kwam wat dichter bij haar zitten. Bracken bleef stil, maar zijn ogen keken haar vragend en bezorgd aan.

De eerst nog zo vrolijke blik in haar ogen werd troebel van bezorgdheid toen ze iets over een hond vertelde. Die kende ze alleen maar van verhalen, maar dat waren nooit goede verhalen. In die verhalen ging altijd iemand dood, en dat was het laatste wat ze voor haar familie wilde. "Een hond?" sprak ze een beetje bang en nu zelf ook wat geschrokken. "Mam volgende keer moet je ons mee nemen hoor, dan pakken ik en Bracken wel die hond aan, toch Brack?" ze maakte zich groot, in de hoop haar moeder wat te laten lachen, maar haar ogen stonden zo treurig. Het maakte haar ook een beetje verdrietig.

Mama gaf hem een kopje, die hij terug gaf. Hij wilde haar troosten, maar wist niet zo heel goed hoe. Ze leek verdrietig, maar glimlachte toch. Zijn oortjes draaide en hij keek haar geschrokken aan toen ze vertelde over een hond. Gelukkig zijn ze beiden oké, maar hij begreep wel waarom ze geschrokken was! Amber was dat zo te zien ook toen hij haar even aankeek. 'Mam volgende keer moet je ons meenemen hoor, dan pakken ik en Bracken wel die hond aan, toch Brack?' Zijn zusje maakte zich groot en Bracken volgde haar. Zijn groene ogen vonden die van zijn mama en hij gaf haar een zelfverzekerd knikje. Een hond was spannend, maar hij was er van overtuigd dat hij het aankon. 'Dat kunnen we zeker! We pakken hem bij de oortjes en staart en jagen hem zoveel angst aan dat hij voor eeuwig weg blijft!' riep hij stoer.