Hope is just a remnant of my dreams.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De pas benoemde Medicine Cat Apprentice stond op trillende poten voor de den, haar nieuwe slaapplek. Haar amberkleurige ogen gleden van de varens naar de ingang van de rots terwijl ze nerveus met haar snorharen trok. Ze had wat schoon mos bij haar poten neergelegd terwijl ze bleef staan, niet wetende of ze deze stap durfde te nemen. Zou ze haar nest direct naast die van Rousebell kunnen leggen? Haar oortjes trok ze nerveus naar haar nek toe voordat ze diep inademde. Ze wist dat het niet makkelijk voor de Medicine Cat kon zijn, immers had ze Waterpaw zo lang en goed opgeleid totdat hij was verdwenen. Zelfs zo goed dat hij twee andere Apprentices had mogen helpen trainen in Shadowclan. Al met al hoopte ze dat ze hem eer kon doen.

De eerste stap was echter haar nest neerleggen, en iets van zichzelf meenemen. Langzaam draaide de kattin zich om naar een van haar Clangenoten. Een zilveren katerkater, Silvervine. Hij was een zachtaardige Warrior die meestal wel tijd had voor zijn Clangenoten. 'Silvervine?' Klonk er licht aarzelend. Hij had toch geen hulp nodig? Dat liet ze toch nog even over aan haar nieuwe mentor. Haar amberkleurige ogen gleden terug naar de open plek van het kamp. Ze hoopte echt dat ze snel zou wennen aan haar nieuwe rang. Voor nu was ze voornamelijk nog zoekende naar wat van haar verwacht werd. Hoe kon ze Rousebell het beste helpen? 'Zou.. zou je willen helpen mijn nest te verplaatsen?' Klonk haar schorre stem zwakjes.

@Silvervine eerst

❅

De warrior had een erg rusteloze dag gehad. Hij had proberen te jagen, maar had niks weten te vangen. Het irriteerde de gestreepte kanjer mateloos, aangezien hij normaal wel iets wist te vangen. Al was het maar een muisje die amper wat vlees aan zijn botjes had hangen, het was meer dan niks. Lucht vulde immers geen magen en verjoeg de honger niet. De grote, pluizige kater had plaatsgenomen op de open plek in het kamp. Hij waste zijn pootjes wat, rust zoekende op deze hopeloze dag. Hij moest kalm blijven, anders zou er teveel gebeuren die niet langer in zijn controle was. Toen hij een zacht stemmetje zijn naam hoorde uitspreken, keek hij op. Zijn ogen scanden even de omgeving waarna al snel zijn blik afdwaalde naar een klein poesjen de" gloednieuwe medicine cat apprentice, Remnantpaw. Een kleine glimlach sierde al snel de lippen van de sociale kat. Hij vond het altijd fijn om een praatje te maken met anderen. "Dag Remnantpaw, kan ik je ergens mee helpen?" hij kantelde zijn kopje wat, afwachtende op wat de jonge poes zou zeggen, en dat volgde ook snel. Ze vroeg hem om, hulp, hulp om haar nest te verplaatsen. de grote kater kwam overeind en knikte naar haar. "Natuurlijk wil ik je helpen!" zei hij opgetogen, een warme uitdrukking sierde al zijn breed gevormde kop. "Leid me naar mijn taak oh grote Remnantpaw!" een speelse glimlach sierde zijn snuit en even neusde hij haar schouder zachtjes. Hij had de twijfeling in haar stem gehoord, de angst. Ze was verlegen en had duidelijk een duwtje in de rug nodig om open te bloeien. En nja... Silvervine kon zo'n kans niet laten liggen eh, het lag in zijn aard alles en iedereen te helpen, zo was hij nu eenmaal.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De zilverkleurige Warrior was niet bepaald beangstigend. Hoewel hij ongetwijfeld haar flink op de donder kon geven als het nodig was en de nodige ervaring had, was hij zeer zeker niet gewelddadig en vertrouwde de jonge Medicine Cat Apprentice de kater met heel haar hart. Hij leek momenteel ook een van de katten te zijn die even ontspannen van het zwakke zonnetje genoot en zijn poten aan het wassen was. De grijze kattin zocht hem dan ook voorzichtig en misschien zelfs een tikkeltje onzeker op voordat ze de bekende Warrior voorzichtig aansprak. Een warme glimlach verscheen op zijn lippen bij het zien van de kleine Apprentice waardoor Remnantpaw zich duidelijk iets ontspande. 'Dag Remnantpaw, kan ik je ergens mee helpen?' Vroeg de kater nadat ze zijn naam had uitgesproken. Hij kantelde zijn kopje wat terwijl ze onhandig om hulp vroeg. Zodra duidelijk werd wat ze wilde sprong de kater opgewekt overeind. 'Natuurlijk wil ik je helpen!' Klonk er opgetogen een warme uitdrukking sierde zijn gezicht waardoor de kleine kattin dankbaar snorde. 'Leid me naar mijn taak oh grote Remnantpaw!' Een neusje werd tegen haar schouder gedrukt terwijl hij speels naar haar glimlachte. De kattin giechelde zachtjes terwijl ze speels hem een zacht tikje om zijn oren gaf en in de richting van de Apprentice Den rende om haar oude nest te pakken. Immers was deze nog in goede staat. Daar hoefde ze geen nieuw mos voor te pakken.

❅

Onderwerp: Re: Hope is just a remnant of my dreams.