Head of house

De tijden spenderen in de nursery deed haar denken toen ze zelf nog een kitten was met weinig zorgen en veel passie voor de toekomst. En moest je haar nou zien, een doorgedraaide poes die alleen maar wenste normaal te zijn en opeens een kroost had die ze eigenlijk nooit had willen hebben. Maar nu had ze die kittens en ze zou haar best doen een goede  moeder voor te zijn, al wist de grijze poes dat ze niets kon beloven.

Een nogal klein verschijnsel kwam de den binnen, al was hij wel groter dan de andere spelende kittens. En stond hij ook veel hoger als rang. De rode tom kwam vervolgens dichterbij. Het voelde een beetje raar om te weten dat ze bezocht werd. Maar laatste tijd hadden ze een soort van kleine connectie gemaakt die ze in het verleden niet hebben gehad. Het deed haar afvragen ofdat hij hier kwam voor de kittens te zien of voor haar. ‘Hey’, begroette hij haar. Hopelijk kon hij een betere oom voor de vier kleintjes zijn dan een broer voor haar. ‘Hoe gaat het met ze?’. Haar gouden ogen gleden naar de vier slapende bolletjes. “Goed… Denk ik”, mauwde ze met een zwakke stem. Ze was nog steeds uitgeput, moe van de hele tijd in een eeuwig lopende cirkel te leven.

Het waren alleen maar vier kleine bolletjes die bij haar sliepen. Haar zagen als een moeder al zag ze hen niet echt als haar kinderen. Het voelde gewoon niet zoals het zou moeten zijn. Misschien kwam het omdat ze ze niet meteen had gewild? Omdat ze mentaal niet stabiel genoeg was om echt goed voor ze te zorgen...? Vragen galmden rond in haar kop, in het oneindige stelsel van duisternis en spoken die daar rondsisten. Alsof een eindeloze cyclus van stilte en stemmen daar rondhaasde, klaar om haar te frustreren wanneer het juist niet moest gebeuren. 'Dat is mooi', onderbrak de stem van haar oudere broer de stilte opeens. 'Alles met jou ook okay?', vroeg hij vervolgens. Haar amberen ogen waren zwakjes op hem gericht. "Misschien", murmelde ze. Zou de grijze poes ooit kunnen zeggen dat het wel goed met haar zou gaan? Zonder enige twijfel? Vroeger ging dat, maar nu leek het als een knoop in een harde ruwe touw die ze niet los kon krijgen. "Ik weet het niet zo goed".

'Dat is in ieder geval stukke beter dan zeker weten dan het niet goed gaat', zei de kleine rode tom, was opeens een stuk positiever dan vroeger. Het deed haar dingen afvragen. Waarom deed hij opeens zo lief tegen haar in de laatste tijd en was hij niet die stomme brompot van een broer zoals hij hoorde te zijn. Hij had zelf bij de deputy ceremonie gezegd dat hij geen goede broer voor haar was geweest en dat was ook zo. 'Ik ben er voor je he, dat weet je toch?'. De grijze poes knikte voorzichtig, wist niet zo goed hoe ze hierop moest reageren. Haar broer was zo erg veranderd. Het kwam pas nu in haar op en ze snapte het niet. Ze wou het snappen. Maar ze hadden het goedgemaakt en hadden eindelijk de broer en zus band die ze vroeger nooit gehad hadden. "Dus...", de kattin dacht. "Ben je blij dat je oom bent nu...?". Misschien wilde hij helemaal geen oom zijn, en kwam hij hen enkel bezoeken om te zien of ze oké waren, net zoals een gewone deputy zou doen.

Als die vraag aan haar zou worden gesteld, zou zij het moeilijker vinden om een antwoord te formuleren op die vraag. Nu had ze het aan hem gesteld, hopend dat het niet een al te moeilijke vraag was. Raar maar waar begon de deputy te grinniken en gaf antwoord. 'Het is wennen, dat geef ik toe'. Het was in ieder geval waarschijnlijk harder voor haar om te wennen dan voor hem. Want dit waren haar kittens, zij was hun moeder, maar ze wist niet goed hoe of wat. 'Maar ik zou hier niet komen als ik niet wil wennen', gaf de rode tom toe, waarop ze een beetje knikte. Het leven was raar. Vroeger geloofde ze dat momenten zoals dit mirakels waren van Starclan, nu was ze de weg kwijt en probeerde ze het langzaam aan te vinden. 'Waarom heb je het niemand verteld?', ze voelde die felle goude ogen van haar broer branden op haar terwijl hij haar aankeek. Ze wist het eigenlijk niet zo goed, had nooit echt geweten dat ze kittens kreeg tot de laatste seconde. "Ik wist niet... - ik was te afgeleid door andere dingen... om te weten dat ik kits verwachtte", ze richtte haar eigen goude ogen terug naar de deputy, een beetje twijfelend aan waarom ze het niet doorhad. Ze had nooit echt naar haar buik zitten kijken, was te druk bezig geweest met haarzelf naar het licht leiden om te weten dat er leven in haar aan het groeien was. "Anders had ik het allang gezegd"