kikkertje

Opeens was haar heel erg duidelijk hoe fijn het eigenlijk was om iedereen te kennen in je clan. Hoewel ze nog steeds een onhandige kluns was, was het lang niet zo erg om een beetje verlegen en introvert te zijn in je eigen clan. Nu was ze opeens ergens met allemaal onbekende, imposante grote katten met lange, glanzende vachten en ze voelde zich een beetje een klein, verlegen kikkertje. Pepperpaw kende ze, Newt en Water waren wel buddies en voor de rest was Acornstar wat eng, maar ook wel lief. De rest van de clan? Doodeng. Een zucht rolde over haar lippen, kom op zeg, wat stelde ze zich ook aan. Als ze voor vier clans kon spreken tijdens een gathering, kon ze heus wel even iets vragen. Dus haalde ze haar kont van de grond en stapte wat nerveus naar de eerste de beste warrior. "Hoi, ehm, pardon," begon ze. "Ik ben Routnose... Dat weet je waarschijnlijk al," oh, ze kon zich wel voor de kop slaan. Ze voelde zich net de onzekere apprentice die ze zoveel maanden geleden was geweest. Met een zucht herpakte ze zich en keek de ander verontschuldigend aan. "Sorry, ik kan er niet heel goed tegen om heel lang in het kamp opgesloten te zitten... Als je ehm, tijd hebt, zou je me misschien willen begeleiden bij een kleine wandeling?" ze wilde er niet zomaar alleen vandoor gaan. De vorige keer dat ze zelf op pad was gegaan was ze kniediep in de modder beland, dergelijke avonturen vond ze niet helemaal voor herhaling vatbaar.

&Bluejay.

Met een tevreden grijns keek de kater neer op de vangst, nu immiddels deel van de prooistapel, het was zelden dat hij zo'n grote prijs binnen haalde als het grote monster dat hij was. En zeker rond deze tijd van het jaar was het zeker wel de trots waard. "Hoi, ehm, pardon," zijn aandacht werd getrokken door een  poes, hier op visite om de mini  medicine cats in opleiding te helpen "Ik ben Routnose... Dat weet je waarschijnlijk al," vervolgde ze. Kort grinnikte de kater om haar stuntelen, zijn blik geämuseerd "Het is me bijgebleven, ja".  Ze keek hem verontschuldigend aan, waarop de kater kort fronsde, hijzelf had immers nooit echt moeite met converseren, gesprekken liepen voor hem altijd zo vlotjes, het was bijna vreemd voor de kater iemand zo te zien stuntelen. Maar kon het niet helpen wat zacht naar d'r te glimlachen. "Sorry" verontschuldigde ze zich, en hoe graag hij haar ook gerust wilde stellen pikte ze zelf het spreken alweer op voor hij zijn bek kon openen. "Ik kan er niet heel goed tegen om heel lang in het kamp opgesloten te zitten... Als je ehm, tijd hebt, zou je me misschien willen begeleiden bij een kleine wandeling?" Verrast trok de kater met zijn oren, tijd voor een wandeling had hij altijd, maar het van de poes verwachten? Het was zeker een onverwachtte wending in het gesprek, en dat voor een kater die preekte veel katten kennis met zich mee te dragen. "Een wandeling huh" kort gleed de kater zijn blik over het kamp heen, zijn welbekende trotste grijns al snel vormend op zijn brede kop "Hm ik denk dat ik daar wel tijd voor heb ja". Glimlachend keerde zijn blik weer terug naar de poes "Well c'mon ma lady" met een speelse grijns hief de grote kater zich op zijn vier poten en zette hij enkele stappen richting de kamp uitgang "Uw gids wacht"

Wat moest die arme kater wel niet van haar denken. Zij hadden ooit Smokebreath gehad, Acefray en Bloodhound, allemaal robuuste, respectabele katers - en zag haar nu. Even vanuit Windclan hierheen komen hoppen enkel om over haar woorden te struikelen. Routnose voelde het bloed naar haar wangen stromen, al helemaal toen ze ook nog gegrinnik van hem kon onderscheiden. "Een wandeling huh" ...ja? Had ze iets heel vreemds gevraagd? De poes was zo gewend om op haar uitstapjes te gaan, dat het erg normaal voor haar was geworden. Haar clan was er evengoed bekend mee, het was geen vreemd gezicht dat ze tegen het vallen van de avond een frisse neus ging halen. Maar hier was alles anders... Deden Shadowclanners wel aan wandelingen? Dat zou ze misschien aan Pepperpaw moeten navragen."Hm ik denk dat ik daar wel tijd voor heb ja". opgelucht zuchtte ze en keek hem dankbaar aan. "Alleen als je echt de tijd hebt, hoor!" voegde ze er snel aan toe en wierp een snelle blik naar de den van Acornstar, voordat er iets zou zwaaien wanneer ze zijn warriors van belangrijke taken af hield. "Well c'mon ma lady" sprak de kater die inmiddels opgestaan was en al enkele stappen richting de uitgang deed. Routnose maakte haar blik los van de leadersden en deed vluchtige een paar stappen achter hem aan. "Dankuwel, zeer geachte gids," grinnikte ze zachtjes en volde hem licht op haar poten het territorium in. "Ik waardeer het, ...-" Tja, wie was de kater deze kater met zijn kenmerkelijke blauwe ogen eigenlijk? "O-oh sorry, ik denk niet dat ik je naam meegekregen heb,"

Tot zijn opluchting kon het zenuwpeesje zijn grap wel waarderen, speelde ze gezellig mee. "Dankuwel, zeer geachte gids," grinnikte ze zachtjes, hem het prachtige naaldbos in volgend "Ik waardeer het, ...-" Zijn ogen gleden op zij naar de bruine tabby terwijl hij kort stilstond om haar naast hem te doen laten stappen. Gesprekken waren immers oh zo saai wanneer je de ander achter je amper verstond, nou was de kater nooit echt goed geweest in luisteren. "O-oh sorry, ik denk niet dat ik je naam meegekregen heb," ging ze verder. Kort trok de grote zilveren kater zijn wenkbrouwen op, terwijl een speelse vonk opbrandde in zijn hemelse blauwen ogen. "U kent mijn naam niet?" kort schudde de kater zijn kop "Nou zeg, Routnose, mijn arme tere hartje, mijn trots" Gespeelde pijn echode in zijn stem terwijl de meester acteur kort zijn ogen van de poes afhaalde "Tutut my lady"mauwde hij verder, waarna hij kort zuchtte en haar weer aankeek, hopend dat ze de grap er in kon zien, een kleine grijns al gouw op zijn kop verschijnend "De naam is Bluejay"

Om hen heen begon naaldbomen op te doemen. De naalden leken scherp, maar zolang ze niet omhoog staken voelden ze nog verrassend zacht onder haar pootjes. Routnose haar groene ogen fonkelden en ze keek haar ogen uit. Ze was altijd al erg nieuwsgierig van aard geweest, en nieuwe gebieden - waar ze niet in de modder viel - kon ze altijd erg waarderen, al moest ze uit kijken om niet te gaan slenteren en haar gids op haar te laten wachten. Over haar gids gesproken, die gaf haar een tik op haar vingers. Routnose wist wel dat hij haar maar plaagde, en toch voelde ze zich een beetje schuldig. "Sorry, sorry," sprak ze snel, gevolgd door een nerveus lachje. "Ik ga het goed maken! Heus," hoe wist ze nog niet precies, maar ze had nog wel eventjes hier in Shadowclan. Hoewel hij haar een beetje verlegen maakte, was ze blij dat hij vriendelijk was. Het zou schelen als ze hier een vriend zoals hij had. Ergens deed de kater haar denken aan Dinspots, alleen zonder de verschrikkelijke innuendo.s Zachtjes ontsnapte een lachje haar, ze miste hem. "Aangenaam, Bluejay. En, ehm, nogmaals bedankt,"

Hij fronsde lichtjes, zij verontschuldigde zich? Hij was een goede acteur no doubt maar het was niet zijn intentie zo crue te zijn. Wel te merken was het, dat ze geen vecht spirit had, zo gouw als ze zich verontschuldigend op had gezet. Kruide katjes aye. Een kleine glimlach verscheen op zijn kop toen ze  vervolgens beweerde het goed te willen maken, een kleine grinnik rolde uit zijn bek terwijl zijn ogen wat kalmer kleurde. Het was vrij amusant, ergens. "Wowwow rustig girl, sssh" kort schudde hij zijn kop "joh, jij maakt het al goed met je aanwezigheid, je hoeft je voor niks te verontschuldige gek" Met een knikje en een vriendelijke glimlach boog hij zijn kop weer naar voren en vervolgde de grote kater zijn kalme pas. Het was een kalmte die niet enkel bij hem leek te liggen, het altijd groene woud om hen heen oogde kalm, zo in de avond zon. Het zette een warm oranje scene neer dat zijn zilveren vacht deed verkleuren, de huid eronder verwarmen. Leafbare, oh zo dichtij, leek oh zo ver zo in de zwak warme zon. Nogmaals gleed zijn blik over de poes, zich afvragend of zij wel rust kon vinden hier zoals hij dit deed. Vreemde gronden waren het immers voor de Windclan medicine cat, gewend aan de open heides van haar clan. Zo ver van haar eigen vriendenkringen vandaan, en als nerveus als ze bleek te zijn zou het hem voor geen seconden verassen hoe ongemakkelijk alles hier wel niet zou voelen voor haar. "Hoe bevalt Shadowclan hm?" vroeg hij geïntreseerd in haar ervaring, al kon hij ergens al wel raden hoe et voor d'r zou moeten zijn "Ik hoop dat je zo veel mogelijk het drasland hebt kunnen vermijden, het is ranzig daar en de modder will be the death of me. Snap niet hoe sommige zich er thuis kunnen voelen wanneer we ook gebied zoals dit hebben" een kleine grinnik verliet zijn bek,  toen hij de modder al aan zijn dikke pels voelde hangen, hij was zeker niet ijdel maar dat was zeker 300 stappen te ver. Maar ey, wellicht is et waar hij de spier massa van heeft.

Met haar aanwezigheid? Wel, hij zette de drempel wel heel erg laag. Ze wilde hem er plagend op wijzen, maar bedacht zich op het laatste moment dat dat misschien niet helemaal... Proper was. Ze was nog steeds te gast en hoewel ze er weinig van terug zag, was haar wel meerdere malen op het hart gedrukt dat die shadowclanners hardwerkende, enigszins humeurige lui waren. Bovendien was ze toch even haar woorden kwijt toen ze aankwamen in een gebied dat ze nog niet eerder had gezien. De bomen om haar heen waren donkergroen, ondanks dat de vier eiken al hun bladeren begonnen te verliezen. "Oh," murmelde ze. Haar blik verzachtte, genietend van het zonlicht dat door de takken werd gefilterd. Het was niet thuis, maar de bomen waren hier hoog. Als ze haar best deed, kon ze bedenken dat het bladerdak simpelweg de open hemel was waar ze zich normaal gezien altijd onder bevond. De woorden van de ander trokken haar uit haar roes. "Oh! Ehm, het is nog wel een beetje wennen, zoveel nieuwe gezichten..." gaf ze voorzichtig toe. "Maar iedereen is heel vriendelijk en gastvrij tegen me," ze kon het niet laten om toch te grinniken om zijn opmerking. "Ik heb het gemerkt," biechtte ze op met een ietwat beschaamde blik in haar ogen. "Er is, eh, een reden dat ik je gevraagd hebt. Niemand had me verteld dat jullie moeras zo diep kon zijn..." brr, alleen al door eraan te denken kon ze de modder alweer proeven. Even een klein rondje in het moeras, en ze was tot aan haar schouders erin gezakt. Nu was ze niet heel erg groot, maar come on. "Ik was de volgende dag nog bezig om de modder uit mijn vacht te wassen... Volgens mij was zelfs Acornstar me aan het uitlachen," ze was blij dat hij hier was, zijn aanwezigheid en joviale manier van doen liet de nervositeit wat van haar schouders vallen.

De kater snorde vermaakt bij het horen van de poes haar woorden, volkomen begrijpende dat het voor d'r vast erg wennen was. Maar zeker ook blij te horen dat zijn clangenoten zich konden gedragen. Ze grinnikte bij het horen van zijn opmerken. Een voldane grijns verscheen op zijn kop terwijl hij aandachtig luisterde naar de woorden van de Windclanner, kon het niet helpen toch kort te grinniken bij haar verhaal. "Acornstar? Aan het lachen?" een jeugdig speelse glinstering lichtte op in zijn ogen "Dat moet dan echt een behoorlijk grappig zicht zijn geweest." Plagend porde hij de poes zachtjes "Gelukkig kan ik je vertellen dat er zeker niks meer er van te zien is, je pels is stralend" Zeker van zichzelf knikte de kater terwijl hij zijn pas voortzette, de poes een durvende knipoog toesturend. "En gelukkig kan ik je vertellen, my lady, dat we ver van die rot moerassen vandaan zijn, daar zorg ik wel voor. Als uw ervaren en geweldige gids. A lady, such as yourself, zou niet niet door de modder heen hoeven te ploegen"

Eerlijk, ze was een stuk meer in staat van haar omgeving te genieten nu ze niet tot aan haar schouders in de modder wegzakte. Ze had zich wel eens verwonderd over hoe anders de standaard clankatten waren. Windclan was klein en snel, Shadowclan groot met sterke poten... Nu begreep ze opeens heel erg goed waarom. Om Bluejay zijn opmerking moest ze zachtjes gniffelen, blij dat ze niet de enige was die Acornstar soms wat nors vond. "Heus, ik was bijna sprekend en moerasmonster!" klaagde ze duidelijk grappend en deed een poging een eng gezicht te trekken, dan fenomenaal mislukte. "Gwaaaah," ja, zoiets, ongeveer, alleen dan eentje die niet al te intimideren was. Ze keek maar weer weg en lachte wat ongemakkelijk, wetend dat nogal een raar gezicht moest zijn geweest, vooral omdat Bluejay haar daarna ook nog eens een compliment gaf. Haar wangen werden wat warm er van. "Danku, zeer geachte heer," ze glimlachte hem toe maar wendde haar ogen snel af. Haar vrienden kende ze, wist ze inmiddels hoe gek hun grapjes waren en wanneer ze toch een kern van waarheid hadden. Zoals Dinspost, die sul had ze inmiddels helemaal doorgrond - waarschijnlijk. Bij Bluejay had ze dat nog niet helemaal. "Wat is jouw favoriete plek van je territorium eigenlijk?"

"Heus, ik was bijna sprekend een moerasmonster!" klaagde ze op grappende toon, waarna ze een eng gezicht probeerde op te zette. Er in meegaand deed de kater kort alsof zijn hart 3 staarlengtes verzakte, zijn poten één staartlengte van de grond verwijderd. Maar toen hij zag dat de poes er al weer klaar mee was lachte hij met d'r mee, schoot hij haar een compliment toe die zo te zien goed ontvangen werd. "Ach, zeg geen danku voor het horen van de waarheid lady" antwoordde hij, zijn stem zwaar en warm zoals deze bekend stond, sterk in contrast met de zachte glimlach op zijn kop. "Wat is jouw favoriete plek van je territorium eigenlijk?" vroeg ze hem, de kater knipperde kort. Zijn favoriete plek? Het was vrij simpel eigenlijk, de plek waar zijn mooiste herinneringen lagen, dat was het. "Waar vergeet me nietjes groeien" antwoordde hij zijn glimlach alleen maar groeiende terwijl hij door de bomen heen tuurde "Het zijn mijn favoriete bloemen, zo mooi en uniek" legde hij uit "Vroeger vertelde mijn zusje nog wel is dat ze zichzelf maar raar vond en er nooit goed bij zou passen. Dus vertelde ik haar altijd dat vergeet me nietjes ook uniek kleuren, blauw zie je immers niet veel in bloemen. Maar dit maakt ze niet minder mooi, zelfs mooier als je het mij vraagt." De kater glimlachte zacht, het was waar hij naar leefde, zijn filosofie. De wil van het individu was zo'n mooi ding.

Oh wat een charmeur. Routnose waardeerde zijn luchtigheid en humor, het leek hem geen seconde dwars te zitten dat ze eigenlijk van een andere clan was. Als je het haar vroeg zou ze zeggen dat iedereen zo met elkaar om zou moeten gaan. Wat voor goeds ha de rivaliteit tussen clans ooit teweeg gebracht? Enkel pijn, dood en verderf - en het was aan haar dat altijd op te lossen, was het niet? De poes schudde die negatieve gedachte van zich af en luisterde in plaats daarvan met fonkelende ogen naar de kater. "Vergeet-me-nietjes?" sprak ze ongelovig en keek hem met grote ogen aan. Het verhaal over zijn zusje liet haar stralen. "Bluejay, van alle planten die ik ken zijn vergeet-me-nietjes mijn favoriet," gaf ze toe. "Je zusje heeft geluk met iemand zoals jij," er lag iets treurig in haar stem. Ze kon geen vriendelijk woord meer herinneren uit de mond van haar eigen broer.

Het ongeloof in haar stem deed de grote man kort fronsen. Natuurlijk, echt heel mannelijk was het niet een bloem aan te wijzen als favoriet, maar zo onredelijk was het toch niet. Alhoewel hij natuurlijk loog als hij beweerde zichzelf niet als heel mannelijk te zien. "Bluejay, van alle planten die ik ken zijn vergeet-me-nietjes mijn favoriet," gaf ze toe. De kater draaide blij verrast zijn oortjes naar voren. "Je zusje heeft geluk met iemand zoals jij," ging ze verder. Bluejay glimlachte weemoedig, week kort zijn blik van de poes af. Het was zijn eigen fout geweest de she cat te noemen, maar het nogmaals horen deed hem kort slikken, maar niet verzuren. Een glimlach speelde nog altijd rond zijn lippen, en hoewel kort verzwakt, was er geen enkel teken van verdriet. Het waren immers blije herinneringen die de bloemetjes hem gaven, en hoewel bitter zoet. Nog altijd zoet. Hij knikte, zijn diepe blauwen ogen die van de poes opzoekend. "Ook jou favoriet?" herhaalde hij "Nou dat kan toch bijna geen toeval zijn, m' lady?" Een zachte grinnik verliet zijn keel terwijl hij de medicine cat warm aankeek, kort speels zijn schouders zachtjes tegen haar aan duwend. Zijn houding wederom wat losser makend nadat deze kort ietwat verstijfd was. "Jammer dat ze niet in bloei staan, rond deze tijd van het jaar".

Iets in zijn blik leek te veranderen toen ze over zijn zusje sprak. Meteen voelde ze zich schuldig, al wist ze niet precies waarom. De grote grijze kater leek er ook geen toelichting over te willen geven, en dat was oké. Routnose glimlachte hem warm toe, al was het heel kort. Sorry. Zij wist goed hoe het was om een sibling te verliezen. Hoewel haar broer niet daadwerkelijk overleden was, wist ze dat de lieve Cobrakit waar ze zo van had gehouden alleen afgestorven was. Het liefst dacht ze er niet aan, iedere keer zag ze hem weer terug - het bloed van haar andere broer aan diens liepen. De medicine cat keek even weg. Gelukkig leidde de kater haar af. "Pff, wat dan wel?" ze lachte joviaal toen hij haar een duwtje gaf. Hoewel hij het heel zacht deed, moest ze toch haar best doen om haar evenwicht niet te verliezen. Dat was niet zijn schuld, ze had altijd al twee linkerpootjes gehad. "Oh, als ik kon zou ik je eens meenemen in newleaf," er lag een dromerige glimlach op haar gelaat. "Er is vlak bij ons kamp een veldje waar altijd de mooiste bloemen groeien in alle kleuren, je zou het vast mooi vinden," helaas waren zowel Acornstar als Wolfstar part poopers.

Haar joviale lach was aanstekelijk, deed de kater vreugdig mee lachen terwijl hij zijn pas vervolgde "Goede vraag, goede vraag." Een knikje vormde het einde van zijn lachen, al kostt e het even tijd voor hij zichzelf bij één had geraapt. In één keer stoppen met lachen was een kunst enkel weg gelegd voor zuurpruimen. Haar woorden over de heides, over de prachtige bloemen die er groeide, deden zijn oortjes naar voren schieten. Bluejay glimlachte warm, het hield zijn aandacht stevig vast. Haar dromerige blik, het deed hem concluderen dat wat ze zei zeker geen onzin kon zijn. De warrior was van nature nieuwsgierig , had sinds hij apprentice was al over de grenzen heen getuurd, zowel figuurlijk als letterlijk. "Waar een wil is, is altijd een weg" grapte hij met een grijns op zijn kop "Ik beschouw mijzelf een aardig goede sluiper" Blufte Bluejay al grinnikend, legde oog op de medicine cat naast hem, ze konden toch wel zo grappen, of niet soms? "Ze zouden niet eens weten dat ik er was"