No room to start a conversation

Eaglepaw liep vrolijk om de kraaienplaats heen, en keek zijn ogen uit zonder te dicht bij te komen. Hij was hier een keer eerder geweest met zijn mentor, toen hij een rondleiding door het territorium had gekregen. Hij was toen uit nieuwsgierigheid door een gat in de glimmende draadjes gekropen, en dat had Manewolf niet leuk gevonden... Maar de apprentice wilde de plek nog een keer beter bekijken, zonder zijn mentor. Hij schrok van een schim die snel weg liep van de kraaienplaats, en herkende niet veel later Acornstar, de Leader... Hij kon niet ongezien blijven zonder te dicht bij de plek te komen, en als hij betrapt werd zou hij zeker straf krijgen. Als hij nu deed alsof hij net aan kwam lopen, was er geen reden voor de leider om hem te straffen. Snel liep hij dus om een struikje heen en trippelde richting Acornstar alsof er niks aan de hand was. Eaglepaw vond het miisschien niet leuk om aardig en respectvol te zijn tegenover zijn mentor, maar dit was de Leader, en als hij later ooit een hoge rang zou willen krijgen, zou hij wat respect moeten verdienen van hem. 'Hallo Acornstar, gaat alles goed?' Hij vroeg dit omdat het hem opviel dat de leider er niet helemaal goed uitzag, en zwaar ademde.

Het leek Eaglepaw verstandig om niet tegen zijn leader in te spreken, dus gaf hij een bevestigend knikje. Als Acornstar zei dat het normaal was, dan was het normaal, of niet, maar hij moest zijn leader respecteren. Niet dat hij het leuk vond, tegen elke andere kat ouder dan hem had hij plagerig geantwoord, maar hij mocht het niet verprutsen bij deze kater. 'Je bent hier helemaal naar toe gerend?' Als hij het hele stuk vanaf het kamp naar hier had gerend was het logisch dat Acornstar buiten adem was, hij zou dat ook zijn. Maar in tegenstelling tot hem had hij de hele route vol bewondering om zich heen gekeken, naar alles wat hij nog niet had gezien, en dat was te veel om op te noemen. Eaglepaw vroeg zich wel af wat de leader hier deed bij de Crowplace, volgens zijn mentor gingen katten hier alleen heen als er niet genoeg prooi meer was in het territorium. 'Wat doet je hier eigenlijk?'

Eaglepaw knikte toen Acornstar aangaf dat hij inderdaad van het kamp naar hier was gerend, en liet het onderwerp achter zich. Dit was ook een deel van het territorium, dat was waar. Maar waren er geen warriors die dit gebied controleren, in een patrouille? De leader was daarentegen helemaal alleen, zonder ander katten. Hij kon hem beter niet tegenspreken, en knikte dus alweer. Niet naar binnen gaan in je eentje, daar had hij ervaring mee. Op zijn eerste rondleiding met zijn nieuwe mentor had hij precies het tegenovergestelde gedaan, zonder gevolgen gelukkig. Ja Acornstar’, Zei hij onschuldig, maar kon het toch niet laten om nog een vraag te stellen. ’Waarom eigenlijk niet?’

Ratten, die kon hij best wel aan. Maar Eaglepaw was wel zo slim om die zin in zich te houden, en niet aan Acornstar te vertellen. Ook al wist hij echt wel dat een paar iets grotere muizen geen partij maakten tegenover hem. Muizen deden toch ook niks? Waarom ratten wel? ‘Ik snap het’, vertelde hij toen maar kortaf, en bedacht opeens iets. Tansystep, zijn droom, de boodschap van Starclan. Herinneringen kwamen opeens weer omhoog, en ook die over de twee Riverclan kittens. De poes uit Starclan had hem verteld om dit aan zijn leider te vertellen, aangezien het met het gevecht tussen Blood- en Shadowclan te maken had. ‘Ik... ik wil nog ergens met je over praten, Acornstar.’ Zei hij onzeker, maar verranderde zijn houding al snel weer. Hij hoefde niet onzeker te zijn, het was immers een boodschap van Starclan die hij moest vertellen aan zijn leider, dat was belangrijk.