It's time that heals

Het was een dag of twee geleden sinds ze de vermoeide witte kattin binnen de cave hadden gebracht om haar te laten rusten en langzaam te helen. Als de zwart-witte kater nu alleen wat meer kennis had over het genezen van katjes had hij haar mogelijks beter kunnen helpen, maar helaas had hij al die kennis nog niet. Toch voelde hij zich als healer to-be verantwoordelijk voor iedereen en daarom deed hij dus ook zijn best om haar te steunen, no matter what. Vandaag trippelde hij rustig naar Lightningmoon toe met een prooi die hij had genomen van de prooistapel, zodat ze er zelf niet naartoe moest gaan lopen. Toen ze de kattin waren tegengekomen in het territorium was ze zo hongerig geweest en had ze zwaar op haar poten gestaan, al was het haar wel met hun hulp gelukt om hier te komen. Hij hopte tenminste dat de witte poes zich al een beetje beter voelde al ging de tijd om zowel mentaal als fysiek te helen erg langzaam, daar kreeg ze dus alle tijd voor. In ieder geval kwam de kater aangetrippeld en bukte zijn kop om de prooi neer te leggen, waarna hij een klein knikje gaf. “Hey, gaat het al iets beter met je?”, vroeg hij rustig aan haar met een klein glimlachje.



+Lightningmoon <3

Het was technisch gezien zijn taak om anderen te helpen en voor ze te zorgen, zelfs als het maar iets kleins was. Maar zelfs voor dat hij healer to-be was geworden wilde hij dat iedereen in de tribe en zelfs erbuiten gezond en wel was, waardoor het hem wel gerust stelde toen de witte poes antwoordde met een knikje. “Absoluut, en dat was zonder jou niet gegarandeerd, ik kan je niet genoeg bedanken voor alles wat je voor me doet”. Het was fijn dat de kattin zich al wat beter voelde. Met deze houding zou ze waarschijnlijk in no time weer genezen zijn, want ze zeiden altijd dat een positiviteit behouden je beter hielp genezen en misschien was dat ook wel zo. “Je hoeft me niet te bedanken, ik help altijd graag”, mauwde hij. Dat was een feit; het maakte hem niet uit, hij zou alles doen en proberen om een ander te helpen, dat was hoe hij was ingesteld.

Het was even stil, hij was gaan zitten en keek naar hoe de witte poes de prooi die hij had gebracht rustig verder weg te werken. Echter begon ze weer met spreken. ‘Shine ik heb geen naam… en tot ik weet wat mijn naam is, wil jij me dan een naam geven?’, zei ze. Ze zag er een beetje beschaamd uit, maar wie was dat nou niet zonder een naam? Een naam was deel van wie je was, waarbij katten je konden herkenden aan de hand van woorden – maar zij had geen naam, of kon die tenminste niet meer herinneren. “Een naam…”, dit was de eerste keer dat hij een naam moest bedenken, dus keek hij even rond. Daar ving zijn blik op één van de rotsen, die een beetje fonkelde door het licht, schitterend, twinkelend. Toen de jonge kater zijn blik weer terug liet glijden naar de poes, deden haar felle gele ogen hem ook wel denken aan iets dat glitterde. “Twinkle!”, bracht hij enthousiast uit. “Jij lijkt me wel een Twinkle…”

Hij had haar de naam Twinkle gegeven, vond dat het wel bij haar paste. ‘Twinkle? Twinkle, Twinkle!’, hoorde hij haar terwijl ze de naam uitteste. ‘Dankje Shine, de naam is fantastisch’. Hierop gaf hij een tevreden knikje, blij zijnde dat Twinkle de naam goed vond. Echter was de pret opeens bedolven toen ze kreunde. Zijn amberen ogen werden groter terwijl hij het waarnam. ‘Mijn buik… Was die muis nog wel goed?’, vroeg de witte kattin. “Ik dacht van wel. De prooien die bovenaan de stapel liggen zijn altijd het beste”, meldde de to-be haar, al begon hij echter twijfels te trekken. Misschien was het toch niet zo vers? Hmm, geen idee. ‘Ik kreeg net een kramp in mijn buik-‘, en toen kreunde deze weer. ‘En zojuist nog één, ik denk dat mijn maag niet blij is met wat ik net had gegeten’. Ergens kreeg de jonge kater nu een lichte stress, want hij had niet erg veel kennis over dit soort dingen nochtans was hij de healer to-be. Daarbij was er niemand om hem te helpen want Fireteller was in een burnout en dat arme kind wist ook amper iets. “Moet ik een nieuwe prooi brengen, Twinkle? Of ga je even niets eten om je maag te laten rusten?”, vroeg hij, niet zo zeker wetende wat hij moest doen. "Of misschien moet je wat water gaan drinken?"

‘Water lijkt me wel een goed idee’, gaf Twinkle toe nadat hij drie opties had gegeven. Rustig ging hij naast haar lopend mee naar de bron van water naast de cave en keek rustig toe hoe ze begon te drinken. Het water moest waarschijnlijk iskoud zijn, zeker in dit seizoen. Maar de bomen in de verte groeiden al wat bladeren bij, dus het kon niet meer eeuwen duren met die ijzige sfeer die hier al wat manen rondhing. Meeste vreemdelingen hadden wat tijd nodig te wennen aan het koude water, dus daarom des te beter dat het binnenkort ook eens wat warmer werd. In ieder geval keek hij langs de zijkant toe naar de witte kattin, die opeens een sprongetje naar achteren zette. Oh wow, haar buik was nat, de grond vreemd genoeg niet. “Ik denk niet dat dit met je prooi te maken heeft…”, merkte hij zachtjes op. Slecht voedsel maakte je buik toch niet nat, of wel? Wat was die logica dan? Hij dacht niet dat het kwam door het voedsel in ieder geval. “Dus je hebt laatste tijd enkel zitten rusten in de sick cats den toch, of heb je nog wat anders gedaan?”

Lightningmoon schreef:

Shine keek haar verbaasd aan, En Twinkle zou het zelfde hadden gedaan als iemands buik zonder reden opeens zeiknat blijkt te zijn. “Ik denk niet dat dit met je prooi te maken heeft…”, Zei hij. Er schoot angst door Twinkle heen, als deze buikpijn niet door verrot prooi kwam, waar had het dan door kunnen komen? Was haar buik ontstoken en geknapt? Was dat waar het water vandaan kwam? Ze walgde van het idee ervan, kon dat überhaupt wel? “Dus je hebt laatste tijd enkel zitten rusten in de Sick Cats Den toch, of heb je nog wat anders gedaan?” vroeg shine. Twinkle ging in haar hoofd snel langs de handvol dagen dat ze hier was geweest. ”Ik zweer het, ik heb niks gedaan. Ik ben vrijwel alleen maar in de Sick Cats Den gebleven. Ik ben wel een paar keer eerder hier gekomen om wat te drinken en heb hier met Sedge gepraat. Maar dat was het eigenlijk wel.“. Ze ging nog een keer snel langs in haar hoofd of ze echt niks raars had gedaan. Maar dit was echt niet het geval. Nogmaals ging er weer een pijnlijke steek door haar buik, ditmaal pijnlijker dan tevoren. ”De krampen worde erger” kreunde ze uit.

Hij bemerkte dat er een kleine schok in de kattin plaatsvond toen hij had gezegd dat het waarschijnlijk niet met haar prooi te maken had. Hij kon natuurlijk ook altijd verkeerd geweest zijn – de kater was geen echt expert op dit vlak. Ooit hoopte hij wel eentje te worden, want met deze attitude zou hij nooit zijn taken goed kunnen verrichten als healer to-be. ‘Ik zweer het, ik heb niks gedaan. Ik ben vrijwel alleen maar in de Sick Cats Den gebleven. Ik ben wel een paar keer eerder hier gekomen om wat te drinken en heb hier met Sedge gepraat. Maar dat was het eigenlijk wel.’, beantwoordde Twinkle zijn vraag. Dus het enigste wat ze had gedaan was in de den blijven liggen, water gehaald en met zijn halfzus gepraat. Geen van al die dingen kon hiervan de oorzaak zijn. Veel tijd om te denken kreeg de jonge kater niet want de witte kattin begon weer eens te kreunen. ‘De krampen worde erger’. Oh nee. Heel zijn systeem panikeerde even, wat moest hij nu doen? “Eh… Blijf dan vooral rustig”, probeerde hij als advies te geven. Als je twijfelde, altijd rustig blijven. Beste advies ooit.

Voorzichtig kwam de tom wat dichterbij. “Dus… Waar doet het precies pijn?”, vroeg hij, hopend dat zijn woorden toch zouden helpen. Misschien dat dat hielp om te ontrafelen wat voor mysterieuze pijn dit was. Dat was wat zijn eigen mama altijd vroeg wanneer hij pijntjes had en dan was het makkelijk geweest voor de toenmalige healer om voor hem te zorgen.




+ik heb medelijden voor dit arme kind :"D

Lightningmoon schreef:

“Eh… Blijf dan vooral rustig” Rustig? Dacht twinkle, ze wou niet boos worden op shine voor deze opmerking maar ze schonk hem wel een geïrriteerde blik en draaide met haar ogen. Shine kwam wat dichterbij. “Dus… Waar doet het precies pijn?” Vroeg hij zachtjes aan haar. Twinkle ging op de grond liggen en rolde op haar rug. ”Daar.” Zei ze en ze wreef met haar lange staart aan de onderkant van haar buik om aan te wijzen waar de pijn zat. ”Denk je dat het goed komt?" Vroeg ze voorzichtig. Het moest wel goed komen toch? Het zal vast niet zo erg zijn.


Sorry is a shorty

Hmm, zijn ‘blijf rustig’ hielp niet echt want hij kreeg alleen maar een geïrriteerde blik terug geschonken. Oeps. In ieder geval ging Twinkle plots op de grond liggen en rolde op haar rug. Oh jee. ‘Daar’, wees ze aan met haar staart; op de onderkant van haar buik. Nu hij het beter bekeek, was het wel dat deel dat toevallig heel dik was. Hij had altijd gedacht dat ze een grotere eter was maar dit leek wel wat anders. Want eten kon een buik in het geheel nooit zo dik maken, en het zag zelfs een beetje roze. ‘Denk je dat het goed komt?’, vroeg de witte kattin voorzichtig. “Het komt niet van eten, uit eigen ervaring doet eten nooit pijn aan de onderkant van je buik enzo”, mauwde hij tegen de poes, hopende dat hij gelijk had. Van alle kleine beetjes kennis die hij had deed dit hem denken aan... Kittens? Hij had alleen totaal geen idee hoe hij daar zeker van moest zijn maar een gokje kon nooit kwaad toch. Hij zou het nog eventjes binnenhouden, misschien kreeg de kattin wel andere ideetjes. “Het komt wel goed denk ik, geen zorgen”. Hopelijk.