Be careful waking the giants

Ze speelde een gevaarlijk en gecompliceerd spel, waarbij ze altijd een tweede zet achter de hand moest houden om niet overrompeld te worden door haar tegenspelers. Crystalstar wist het, en bleef spelen. Als ze nu zou toegeven aan Stagtine en Acornstar zou smaken om vergiffenis zou ze het spel waarschijnlijk beëindigen, maar dat zou ook betekenen dat ze haar clan in de steek liet, en dat zou nooit gebeuren. Stagtine kwam net aanlopen toen de grijze kattin haar plek innam op de brede stenen die ze pas nog van zijn voorganger had afgetroggeld. Kort tuurde ze langs hem heen, maar als hij een patrouille verstopt had in de bossen, zou ze ze toch niet spotten. "Stagtine, het verheugt mij dat je gekomen bent." Haar gezicht of stemmen lieten echter niks kennen van die vermeende verheuging. "Ik weet dat je niet zoekt naar een compromis. Je bent hier niet gekomen om te onderhandelen." Want ze kende zijn soort: jong, ambitieus, klaar om de wereld en alles in haar arsenaal de kop te bieden. "Ik ga je over de Sunningrocks ook niet proberen te overtuigen, maar gun je mij in ieder geval de kans om mijzelf hier nader te verklaren?"

Wij onderhandelen niet met de vijand. Het was een gedachtegoed dat leefde onder veel van Crystalstar's meest loyale aanhangers. Degenen die haar beschermden, degenen die haar gezag uitoefenden en haar bevelen altijd opvolgden. En hoewel zij er misschien van overtuigd waren, lag het voor haarzelf genuanceerder. Ten eerste was Thunderclan strikt genomen geen vijand. Stagtine had, behalve de grote woorden op de gathering, geen vijandelijke actie ondernomen. En ten tweede was de vijand niet voor eeuwig, de geschiedenis had al ontelbare keerpunten in affiliaties meegemaakt. Stagtine was bereid om te luisteren, een vooruitgang. "De kwestie van deze plek komt nog, daar kom ik straks op." Sprak Crystalstar, weer helemaal in haar element. Hoewel Stagtine jong en misschien naïef was, moest ze hem nageven dat hij lef had om in zijn eentje tegen een leider als zij op te staan. Maar eerst andere zaken: "Heb je een idee wie jouw apprentice, Hollypaw, gedood heeft?" Vroeg ze, die vraag had op haar tong gelegen sinds de vorige avond. Ze moest het weten, ze moest weten wie het vergif was.

Manipulatie, hij probeerde haar een schuldgevoel aan te praten. Hij wilde dat ze eerst goed en sentimenteel werd zodat het makkelijker zou zijn om op haar in te spelen. Maar Crystalstar luisterde slechts met dezelfde stalen blik die ze al die tijd gedragen had. Pas op het einde verscheen er een barst in het marmer van haar gelaat. Een frons, een diepe, boze frons. "Beweer je dat ik toestemming heb gegeven voor het vermoorden van een apprentice?" Ze zou hier veel moeten inperken, veel van zijn getreiter moeten accepteren, maar niemand noemde haar haar kindermoordenaar. Maar ze wist inderdaad wie dit geweest was, of ze had in ieder geval een sterk vermoeden. "Zodra ik mijn inlichtingen heb gedaan, en geloof me, ik ben behoorlijk overtuigend, zal ik de dader persoonlijk straffen. Hierna wordt hij uit het territorium verjaagd. Als je wil dat hij hierheen wordt gejaagd, dan gebeurd dat." Het laten doden van een clangenoot zou ondenkbaar zijn geweest in elke ander situatie. Nu was het slechts voor de hand liggend. "En breng mijn condoleances over. Ik erken mijn schuld hier, hoewel die niet direct is." Ze betwijfelde of Stagtine het ook echt zou doen, maar ze wilde het gezegd hebben. "Nu, over oorlog gesproken. Nee, ik wil deze oorlog niet. Ik betwijfel niet dat Riverclan een goede kans heeft in een eerlijke strijd, maar het is zinloos. En daarbij is Thunderclan mijn vijand niet." Nu kwam het belangrijkste deel, maar ze zou hem eerst ademruimte geven. Crystalstar wist heel goed hoe haar territorium er later vandaag uit zou zien, maar dat betekende niet dat er niets gewonnen kon worden.

Even spande ze haar spieren aan toen hij opmerkte dat wellicht niet iedereen het zo nauw nam met de regeltjes als zijzelf, en dat zij daarvan wist. Maar hem de mond snoeren zou niets uithalen, en daarbij was Crystalstar er nog steeds niet van overtuigd dat hij echt alleen was. "Je krijgt de naam, dat staat vast." Miauwde ze uiteindelijk. De rest compleet negerend. Er was geen goede reactie: Of ze gaf toe dat er verraders in haar clan zaten, of ze ontkende het en keurde daarmee indirect de moord goed. Een korte zucht verliet haar bek, het eerste teken van echte emotie dat ze deze ochtend gegeven had. Ze wilde dit oprecht goed afsluiten, wilde deze kater niet tot een permanente vijand maken. De bevestiging dat hij ook liever de pacifistische route koos was een verlichting, maar Crystalstar wist dat nog heel wat tegenover zou moeten staan. "Ik kan je woede begrijpen voor de keuzes van je voorganger. En ik snap dat jij vind dat deze afspraken met hém zijn gemaakt en nu dus niet meer gelden." Nou, tijd om te stoppen met eromheen te draaien. "Ik ben bereid je Sunningrocks terug te geven. De rivier produceert weer levende vis en de koudste tijd zal geen moons meer duren." Een onnodige trofee in ruil voor de vrede, geen slechte onderhandeling, dacht zijzelf. Het was niet het plan geweest dat zij eerder bedacht had en aan haar apprentice had voorgelegd, maar dat gaf niet. En daarbij, dit was nog niet het einde van de onderhandeling. Ze had nog niks overgedragen. "En dat doe ik het liefst onder voorwaarden die ons beiden helpen." Hij was niet de leader die ze had gewild voor Thunderclan, maar als ze het met hem moest doen zou dat ook zo zijn. "Een onvoorwaardelijke niet-aanvalsafspraak voor de lengte van de oorspronkelijke afspraak, tot het begin van Greenleaf. Dit geldt dan ook voor Sunningrocks." Dat was het pacifistische onderdeel van de afspraken die ze wilde maken. "En verder ben ik bereid je nog iets te bieden in ruil voor nauwere samenwerking in de toekomst, tenzij de vrede en het gebied je genoeg lijken?"

Ze zou met hem in zee gaan, omdat het moest. Dit was een enorme deuk in haar trots, het teruggeven van de Sunningrocks. Maar hiermee zou ze er wel voor zorgen dat haar clan een grote kans kreeg om de komende strijd te winnen. En Stagtine was het er mee eens: geen oorlog. Een neutraal Thunderclan was al een enorme winst, maar Crystalstar dacht wel dat ze nog meer kon krijgen. En de kater tegenover haar gaf de aanzet al. Hij vroeg haar om advies. Crystalstar dacht even na, dit was de perfecte manier om de jonge kater iets subtiel iets meer van haar ideeën in te fluisteren. Daarbij wilde ze hem ook wel echt helpen, als het een vaste bondgenoot zou betekenen. "Ik ben de opvolger van twee van de meest gerespecteerde leaders die Riverclan ooit heeft voortgebracht, dat is nogal een last om te dragen." Begon ze, ietsjes losser in haar uitdrukking dan voorheen, tijdens de harde onderhandelingen. "Maar ik wist dat ik de leader was die mijn clan nodig had." In die begintijd had ze zich vaak afgevraagd of Riverclan haar snel zou accepteren als leader. Natuurlijk waren er nooit serieuze opstanden geweest, maar er waren altijd moeilijke blikken wanneer een nieuw iemand de hoogste troon besteeg. "Als ik in jouw positie zat, en er echt van overtuigd was dat ik de leader was die de clan nodig had, dan zou ik alles op alles zetten om op die plek te blijven." Ze had Thornstar gemogen, hij was vriendelijk en verrassend verwelkomend geweest, maar ze wist ook dat een kat als Stagtine meer kans had om zijn clan te verenigen, hij was nu eenmaal overtuigender in haar ogen.

"Ten eerste hou je de waan op dat jij het liefst hebt dat Thornstar zo snel mogelijk weer leider van Thunderclan is, maar zorg je er voor dat er onder de warriors een ander idee gaat leven. Als jij nu terugkomt met Sunningrocks, zullen ze vinden dat jij de fouten van je voorganger hebt rechtgezet." Als hij een directe campagne tegen de vorige leider zou voeren zou dat uitlopen op een tweesplitsing in de clan. Nee, in dit geval zou hij het centrale figuur moeten zijn dat enerzijds de oorspronkelijke leader respecteerde, en anderzijds de rechtmatige leader werd voor zijn clangenoten. "Creëer het beeld dat jij op deze positie hoort, en hem verdiend, zonder het zelf te benoemen. Zelfs als Thornstar dan terugkeerd, is er een grote kans dat steun voor zijn leiderschap verdampt is." Het was een geniepig plan, dat moest ze zichzelf nageven. Maar Crystalstar wist ook dat het precies was hoe Stagtine dit aan kon pakken zonder zichzelf tot een openlijke vijand van de gevestigde hoge rangen te maken. "Dat is mijn advies, of je het opvolgt is aan jou." Concludeerde ze tevreden. De grijze leader keek even rond over de stenen die Riverclan nu weer kwijt zou raken. En toen kwam ze eindelijk met de vraag:

"Hoeveel is mijn steun voor jouw leiderschap je waard?"

Hij was niet van plan haar steun te accepteren. Daar kon Crystalstar mee leven, in dat geval zat hij ook niet aan haar vast. Dan waren haar kopzorgen met Thunderclan verleden tijd. Dan kon ze dit allemaal vergeten en Stagtine en Thornstar hun eigen strijd uit laten vechten. Misschien was dit zelfs wel de betere uitkomst. Crystalstar zat graag in het midden van een web van connecties en bondgenoten, maar wellicht was deze kater nog teveel een wild card. En dus knikte de Riverclan leader slechts. Laat hem maar denken dat hij gewonnen heeft, dacht ze bij zichzelf. En laat hem vooral denken dat zij daar enorm pissig over was. "Nou ja, dan vertrouw ik er op dat je onze afspraak na komt." Miauwde ze. De frons kwam weer even terug, maar deze keer was hij niet oprecht. Ze voelde ergens opluchting door deze wending van het tij. "En als je mijn steun niet wilt wijs ik je er ook op dat dit je enige kans was. Maar ik denk dat een kat als jij dat wel begrijpt." Ze was Sunningrocks weer kwijt, zo makkelijk als ze het gekregen had. Dat zou even pijn doen, en het zou haar clanleden niet blij maken, maar het was de enige juiste oplossing. Zelfs als ze een oorlog tegen Thunderclan konden winnen, zou de clan zich niet snel genoeg kunnen regroeperen op ook weer tegen Shadowclan ten strijde te trekken.

Crystalstar stond op, ging in haar gedachtes over alles war was besproken en knikte opnieuw. "De grens gaat terug naar hoe hij was voor mijn gesprek met Thornstar. Daar tegenover staat een vrede die door geen van beiden gebroken mag worden. Ben je bereid deze afspraak te bevestigen voor Starclan, Stagtine?" Want anders zou ze zich nergens aan binden. Precies de reden dat ze nooit met Bloodclan zou onderhandelen: zij hoefden zich voor de onvrede van de sterrenwarriors geen vrees te verschaffen. Crystalstar moest horen dat Stagtine het voor Starclan zwoor. In dat geval was de afspraak hoe dan ook bindend zolang hij Thunderclan leidde.

Hij zwoer het, en Crystalstar knikte, dat was dan dat. Sunningrocks was weer van Thunderclan. Zij zou haar clan in moeten lichten, en ze zoude teleurgesteld en boos zijn, maar wellicht zou ze hen kunnen doen inzien wat ze hier gewonnen hadden, wat zíj gewonnen had. Bij het signaal dat Stagtine gaf was de kattin direct weer op haar hoede. Ze draaide haar grijze oren en zag al gauw verschillend gekleurde pelzen opdoemen uit de struiken. "Aha.. Was je van plan me aan te vallen als ik niet meewerkte?" Miauwde Crystalstar droogjes. Lafaard voegde ze er bij zichzelf aan toe. Zijzelf had juist niet haar trio meegenomen omdat ze een neutrale bespreking wilde creëren. Maar deze ontwikkeling wees haar er nogmaals op dat je nooit van je eigen goede wil moest uitgaan. Beter bewapend zijn dan overmeesterd worden vanwege je slechte voorbereiding. De Riverclanleader draaide zich weg van de Thunderclankatten, maar keek nog éénmaal om toen Stagtine haar bedankte, hoewel ze niet wist hoe oprecht zijn dankbetuiging was. "De beste leiders sluiten zich nooit af voor goede raad." Miauwde ze. Toen keerde ze haar zicht weer terug naar haar gebied, haar thuis, en verliet de vergadering. Ze voelde zich volmaakt, ondanks haar onvermogen om het gebied te behouden.

[Topic uit]

Ze had in een boom gezeten. Klimmen was een van haar beste vaardigheden, sommige katten grapte wel is dat ze eigenlijk SkyClan ouders had moeten hebben. Ze keek neer op het gesprek tussen Crystalstar en Stagtine. De leider van RiverClan zou hun gebied terug moeten geven, anders dan... dan zouden ze in actie moeten komen. Ze hield Stag goed in de gaten, wachtend op zijn teken. Het gesprek rondde zich af. Het teken kwam. De zwiep van zijn staart. Heatherstorm liet zich vaardig uit de boom neerkomen op de grond, vlakbij waar Stagtine stond. Op haar geheven hoofd stond een lichte grijns terwijl ze de woorden van de kattin nog hoorde. "Het was ook leuk om jou te ontmoeten, Crystalstar." zei ze op neutrale toon. Hierna zouden ze de nieuwe grens moeten markeren met hun markeringen. RiverClan zou weten waar hun plek in het bos was.