Ceremonie 01-03-'21

De gathering had eigenlijk niet echt wat opgeleverd naast dat er nu wel gebleken was dat Crystalstar wel wat meer dingen had gedaan. Ze had hem ook nog eens geen antwoord gegeven op een van de belangrijkste vragen die hij haar gesteld had, omdat er wolken voor de maan verschenen waren. Toch zorgde dat bij hem juist voor argwaan in dit geval en ook dat hij dus een besluit had genomen. Dat was alleen iets voor aan het einde van de ceremonie. Hij maakte zijn weg naar de rots en klom er nog altijd niet even soepel op. Het ging al beter, maar nog niet goed genoeg als hij heel eerlijk was. Zijn plan zou dan mogelijk ook vrij intensief zijn, maar dat ging hem niet tegenhouden.

"Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!" Het waren woorden die hij al vaak genoeg uitgesproken had en het duurde nooit echt lang voor alle katten er dan ook daadwerkelijk waren. Vandaag zouden er weer wat nieuwe warriors en apprentices gemaakt worden en dat gaf toch wel aan dat de clan gewoon doorging en weer sterker werd na alles dat er met Bloodclan gebeurd was. "Laten we beginnen met een aantal apprentices die er klaar voor zijn om warrior te worden. Dragonpaw, Cottonpaw en Ravenpaw kom maar naar voren." Het was goed om nieuwe warriors te hebben voor wanneer er een gevecht met Riverclan plaats zou vinden. Want als het aan hem lag, dan was het niet meer een kwestie van of het zou gebeuren, maar wanneer. "Jullie hebben bewezen er klaar voor te zijn om warriors te worden. Beloven jullie de warrior code te eren, loyaal te zijn en je clan te beschermen, ook al kost dit je je leven?" Het was een vraag die hem misschien gerust moest stellen dat geen van de nieuwe warriors hem ooit zou verraden, maar dat was helaas niet hoe het werkte. "Dan bij de krachten van Starclan geef ik jullie je warriornaam. Dragonpaw, van nu af aan zal je bekend staan als Dragoncoil." Namen verzinnen voor nieuwe warriors was altijd nog een uitdaging. "Cottonpaw, van nu af aan zal jij bekend staan als Cottonmouth en Ravenpaw jij zal van nu af aan bekend staan als Ravenstrike." Hij gaf de nieuwe warriors een moment om aan hun nieuwe namen te wennen, voor hij verder zou gaan.

Er waren tenslotte ook nog wat kittens die oud genoeg waren om een apprentice te worden. "Snakekit, Tidekit en Littlekit kom maar naar voren." Kittens waren vaak enthousiast wanneer ze eindelijk een apprentice mochten worden. Ook al wist hij dat twee ziek waren geweest indirect door hem. Dat zorgde toch wel voor een licht schuldgevoel bij hem. "Jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en zijn daarom klaar om apprentices te worden." Het waren standaardwoorden die hij gebruikte, maar het was voor hem wel belangrijk om aan te geven dat de nieuwe apprentices minstens zes manen zouden zijn. "Snakekit, van nu af aan zal jij bekend staan als Snakepaw en jouw mentor zal Ravenstrike zijn." Het was misschien wat raar om een net benoemde warrior een apprentice te geven, maar door de hoeveelheid apprentices dat shadowclan had, had hij niet echt een keuze. "Tidekit, van nu af aan zal jij bekend staan als Tidepaw. Jouw mentor zal Settleddust zijn." Tidepaw was een van de kittens van Airwisp die ze achter had gelaten in het territorium. "Littlekit, van nu af aan zal jij bekend staan als Littlepaw en jouw mentor zal Quailspark zijn." Dat waren de nieuwe apprentices en hun mentoren. Hij gaf ze even de tijd om elkaar te begroeten, want er was nog een laatste ding dat hij zou moeten mededelen.

Een aantal katten waren meegeweest naar de gathering en zouden dan misschien ook kunnen begrijpen waarom hij dit moest doen. "Dan heb ik nog een laatste ding om mee te delen aan de hand van wat er bij de gathering gebeurd is." Begon hij rustig. "Ik heb besloten om een tocht naar de moonstone te maken en te spreken met Starclan. Gekeken naar hoe Crystalstar zich gedroeg op de gathering wil ik ze om advies vragen." Het was niet ongebruikelijk voor een leader om naar de moonstone af te reizen, wanneer dit nodig leek te zijn. "Ik zal Snappingturtle met me meenemen," Tenslotte was het beter dat hij niet alleen zou reizen in dit geval. "Dan is hierbij de ceremonie beëindigd." Met die laatste woorden sprong hij van de rots af. Morgen zou hij afreizen, maar er moesten nog wel wat dingen besproken worden voor die tijd. Want wat als Crystalstar er wind van zou krijgen dat hij weg was en Shadowclan aanvallen? Hij hoopte dat het niet zou gebeuren, maar het was iets waar rekening mee gehouden moest worden.

lijstje:

Vandaag was het haar beurt. Haar hart klopte in haar keel en met haar groenblauwe blik zocht ze die van haar zus, waar ze kracht en moed uit kon halen. Dimpaw was sterker en moediger dan zij was. Ze nam een voorbeeld aan die kracht. Acornstar beklom de rots en sprak de clan toe. Dit was de eerste keer dat ze echt oplette bij een ceremonie - meestal had ze het niet heel interessant gevonden, omdat ze wist dat het haar toch niet aanging en ze was nooit aangesproken geweest door de "alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen". Maar vandaag was ze dat wel. De leider begon eerst en vooral met een aantal apprentices warrior te maken. Tidekit keek naar hen met grote ogen. Ooit zou zij één van hen zijn. Dat leek raar - ze waren zo veel groter en sterker dan zij dat was. Nu kon de rest van hun leven beginnen, nu hun training afgerond was. Een deel van haar benijdde hen; een groter deel was blij dat ze die verantwoordelijkheid nog niet hoefde te voelen. Nu was het nog normaal wanneer iets niet lukte. Dan zou ze alles moeten kunnen. En toen werd haar naam genoemd, samen met Snakekit en Littlekit. De rosse kitten keek nog even achterom naar Dimpaw, en liep toen heel voorzichtig naar voren. Haar pootjes trilden lichtjes met de aandacht waarmee ze liep. Ze wou niet op haar gezicht gaan nu, niet recht voor iedereen, niet vlak voor ze apprentice benoemd zou worden. Tidekit strompelde even, verraden door haar evenwicht, maar wist zich met kloppend hart en haar oortjes in haar nek geplooid te herstellen. Pas toen ze ver genoeg stond, keek ze op van waar haar blik strak op de grond gericht was en richtte ze haar blauwgroene ogen op Acornstar. Hij benoemde haar tot Tidepaw en wees Settleddust aan als haar mentor. De kersverse apprentice was blij met het bekende gezicht, blij dat ze iemand had waar ze zich al op haar gemak bij voelde, die haar dingen geleerd had en die vast ook goedgekeurd zou zijn door haar vader. Er lag een glimlachje op haar snuitje toen ze zich naar hem keerde en hun neusjes elkaar raakten. Ze was niet eens zo veel kleiner dan hem - Tidepaw was altijd een grote kitten geweest, met een fragiele maar brede bouw die weinig gecamoufleerd werd door haar korte vacht. Misschien zou ze ooit groter zijn dan hem, wanneer ze haar groeispurt pas echt zou krijgen en haar lichaam de proporties van een volwassene kreeg. Dat was een rare gedachte. De rosse kattin haalde diep adem en glimlachte opnieuw. Eén dag per keer.

Tag: (Dimpaw) Settleddust

Snakekit wist niet zeker of hij enthousiast was toen hij hoorde dat de ceremonie werd aangekondigd. Hij had van Pepperpaw groen licht gekregen om apprentice te mogen worden, maar dat wilde niet per se zeggen dat hij daar dankbaar om was. Hij had gemerkt hoe erg een wandeling door het kamp hem had uitgeput, laat staan wat een wandeling uit het kamp voor hem zou betekenen. Hij hoopte dan ook dat hij aan een mentor gekoppeld zou worden die daar niet als een zak op zou reageren, want dan ging het nog een pijnlijke training worden. Snakekit wist dat het voor hem langer ging duren eer hij warrior zou worden, dat het sowieso al met een maan was uitgesteld. Hoe langer het nog zou duren, zou afhangen van hoe erg hij last had van het revalideren. Hij onderdrukte een diepe zucht en sleepte zichzelf uit zijn den. Hij ging bij de rest van de katten zitten en luisterde maar half naar wat er gezegd werd. Zijn oren prikten omhoog toen zijn naam genoemd werd en het ging vaag langs hem heen dat hij gekoppeld werd aan een warrior die zijn naam tijdens dezelfde ceremonie had ontvangen. Het maakte hem niet zo veel uit. Een kersverse warrior hield ook in dat de training nog vers in het geheugen lag en dat had naar Snakepaw’s idee alleen maar voordelen. Het ging om het karakter. Snakepaw stond op nadat de ceremonie afgelopen was en liep op Ravenstrike af. Hij was zelf al tamelijk gegroeid de afgelopen manen, maar hij was natuurlijk kleiner dan de volleerde warrior en dus wachtte hij tot Ravenstrike hem zou begroeten. Hij gaf een knikje naar de kater en wachtte af op wat er gezegd zou worden.

Met warme ogen keek ze naar haar zusje die vandaag eindelijk apprentice zou worden, nadat ze een maan van elkaar apart hadden moeten leven. Ze zag dat Tide haar blik opzocht en met vooruit staande oortjes knikte ze haar zusje toe, om haar te bemoedigen dat ze dit kon en dat Dim er altijd voor haar zou zijn. Ze knikte toen Acornstar hun oom toewees aan haar zusje. Dat was goed voor haar, dan kon ze getraind worden door iemand die een beetje begreep hoe ze in elkaar zat. Wel keek ze hem even kort streng aan; beter deed hij voorzichtig met haar zusje! Die was het belangrijkste wat ze had, de enige die ze helemaal vertrouwde. Toen de ceremonie klaar was trippelde ze gauw op Tidepaw af. "Gefeliciteerd," murmelde ze warm en gaf de ander een paar likken over haar oor heen. "Ik heb al een nest voor je gemaakt naast de mijne," vervolgde ze toen, stilletjes maar trots. Dat had ze goed geregeld. Ze had een andere apprentice zijn taken overgenomen voor een week lang zodat hij naar een andere plek zou verhuizen. Alles voor Tide!
@Tidepaw @Settleddust (indirect)

Settleddust moest zijn gezicht recht proberen te houden, en niet te glimmen met trotst. Dat was vorige maand al lastig toen Dimpaw apprentice werd, maar nu weer, nu was het Tidepaw zijn beurt. Hij zat aan de voet van de rots, een neutrale blik op zijn gezicht terwijl het tijd was voor een paar kittens om apprentices te worden. Maar eerst was het de beurt aan een paar apprentices om warrior te worden. Namen die misschien met een scheef oog aangekeken zouden worden. Kittens van Sinclaw en andere Bloodclanners. Maar ze waren opgegroeid als warriors van Shadowclan, dus die namen hadden ze ook eerlijk verdiend. Settleddust wist als geen ander een kat niet te oordelen op hun ouders. Hij juichte net als de rest hun namen enthousiast mee. Nieuwe warriors waren altijd een feestje.

Maar toen was het tijd voor de kittens. Drie kittens zouden vandaag apprentice worden. Hij keek met een glimlach toe hoe Tidekit naar voren stapte en haar nieuwe naam ontving. Tot zijn verrassing was hij haar mentor. Eerst voelde hij een intens gevoel van geluk over zich heen. Hij, hij mocht zijn kindje helpen om een sterke warrior te worden. Hij zou zoveel tijd met haar kunnen doorbrengen! Maar dat gevoel van geluk werd vervangen door een gevoel van vrees. Hij zou zoveel tijd met haar moeten doorbrengen. Hoeveel pijn zou hij moeten verduren, dat hij nooit echt van haar zou mogen houden. Maar in elk geval.. hij kon een dichtere band met haar kunnen krijgen zonder vreemd aangekeken toe hoeven worden. Hij zou haar apprentice zijn, dat mocht. Dat kon. Settleddust stapte naar voren en duwde zijn neus tegen de rood-witte poes aan. Tidepaw, voor het eerst. Hij keek met een brede glimlach naar de apprentice. ‘Ik kijk uit naar onze trainingen,’ fluisterde hij haar bemoedigend toe. Daarna eindigde de ceremonie al vlot, en Dimpaw was de eerste die haar zusje kwam feliciteren. Ze vertelde over een nest in de apprentice den. Hij glimlachte naar de twee, waarna hij zijn blik op Tidepaw richtte. ‘Ga maar snel kijken, morgen beginnen we met onze eerste training,’ miauwde hij bemoedigend. Met dageraad zou hij haar voor haar eerste tocht het kamp mee uitnemen. Hij kon niet wachten.

Toen de ceremonie voorbij was, kwam Dimpaw al snel op haar aflopen. Tidepaw glunderde en duwde haar neusje in de vacht van haar zusje, zoals ze zo vaak deed als begroeting. De donkerkleurige kattin mauwde dat ze al een nest klaar had voor haar, en een intens gelukkig gevoel gleed door haar lichaam. "D-dankjewel!", snorde ze gelukkig. Settleddust stond nog steeds bij hen, en haar mentor mauwde dat ze snel mocht gaan kijken en dat ze morgen zouden beginnen met de eerste training. Oh, wat spannend allemaal! Tidepaw trok haar hoofdje terug en knikte naar hem met een glans in haar tweekleurige oogjes. Oké, ze had niet haar vader als haar mentor, maar dit was bijna net zo goed. Hij leek in ieder geval niet al te streng, leek zelfs uitermate gelukkig dat hij haar mentor kon zijn, wat Tidepaw niet heel goed snapte - waarom zou een deputy zo gelukkig zijn om een onhandige kattin die een maan later apprentice geworden was dan haar zusje te mogen mentoren? Maar met een laatste glimlach knikte ze de kater toe, waarna ze zich naar Dimpaw draaide, klaar om te volgen en het nest dat haar zusje voor haar bewaard had te gaan claimen. In ieder geval was ze nooit alleen, niet zolang ze haar zus had.

Tag: Settleddust & Dimpaw