Cause all of the stars are fading away

Just try not to worry,
you'll see them someday

Nadat Wolfstar hun had opgedragen het afscheid buiten het kamp te doen, was ze weer door de doorgang gelopen. Haar pas houterig door het stilstaan. Ze begreep heel goed dat hij wilde dat ze het buiten het kamp deden en daar had ze geen probleem mee, wel stak het haar enorm dat Barksound niet terug mocht komen in WindClan. Ze voelde zich schuldig, hij had alles voor haar gedaan. Lang om er bij stil te staan had ze niet. Het was nu tijd voor haar familie, daarna kon ze het er met Barksound over hebben. Hoe hij zich eronder voelde. Dat ze haar niet terug wilden hebben begreep ze heel erg goed en dat was haar wens ook niet, ze wilde enkel afscheid nemen. Daar draaide het allemaal om voor haar. Voor Barksound lag dat anders. Wat moest hij als zij er niet meer was? Ze slikte en stopte met lopen toen ze ver genoeg van het kamp af waren. Ze draaide zich om naar diegene die mee waren gekomen en ging zitten. Een warme maar toch ook wat trieste glimlach verscheen rond haar lippen.

[Vervolgtopic, open voor wie wil. @Barksound, @Amberstorm, Hazelpaw & @Falconpaw]

Amberstorm was blij dat Wolfstar hen niet in het camp wou laten. Ze waren rogues, verraders, geen Windclanners meer en dus zouden ze ook niet meer de privileges mogen krijgen die Windclanners kregen. Dan hadden ze maar moeten blijven, in plaats van met haar staart tussen haar poten weg moeten rennen toen het te moeilijk werd. Amberstorm had een moment getwijfeld om haar te volgen, om te horen wat ze te zeggen had. Maar ze wist dat haar kittens zouden gaan en ze kon hen niet alleen laten gaan. Een deel van haar wou hen nog steeds beschermen, beschermen van de reden dat zij zelf ooit zo verpest geworden was - al kon ze dat al lang niet meer alleen op Brindleleaf steken, het was zo veel makkelijker om haar moeder als enige schuldige te zien dan om te beseffen dat zij op een bepaald moment verantwoordelijkheid voor haar daden zou moeten dragen. Maar ze zou zich niet laten impalemen door de woorden die Brindleleaf nu zou vertellen en ze zou Hazelpaw en Falconpaw er ook voor beschermen, zo veel als ze kon. Hun hartjes konden niet nog meer gebroken worden. Ze hadden Brindleleaf nooit moeten ontmoeten in de eerste plaats, dan zaten ze nu niet in deze situatie waar haar moeder zich zo egoïstisch keer op keer opnieuw in hun levens wou wurmen, alsof ze dat recht nog had. In een beschermende houding plaatste ze zich voor haar twee kinderen, kaken op elkaar geklemd, rug recht, groene blik bijna dreigend. Ze stond alsof ze klaar was voor een gevecht, klaar om hen met haar leven te verdedigen als het moest. Ze zou met veel plezier sterven om hen te redden - dan zou ze op zijn minst iets nuttigs gedaan hebben met haar leven.

Ze moesten buiten het kamp, waarom moest dat? Waarom mocht oma gewoon niet blijven… Ze wilde dat ze bleef, ze miste haar. Ze was een grote steun geweest toen zij haar hard nodig had gehad en nu had ze opnieuw steun nodig. Er gebeurde zo veel, te veel voor haar gevoelige kinderlijke geest. Het was bijna niet meer behapbaar, dan raakte ze in paniek. Zenuwachtig liep ze dan ook met het groepje katten mee. Haar hazelnootkleurige ogen hielden Brindleleaf strak in de gaten, alsof ze ineens in rook op zou kunnen gaan. “Falconpaw je moet haar beter maken. Jij kunt haar beter maken, ja toch?” Mompelde ze. Eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Haar moeder ging beschermend voor hen staan, maar zij probeerde verwoed om haar heen te kijken. Haar oma was er nog wel toch? De sterren mochten haar niet meenemen…

Het afscheid moest buiten het kamp gaan gebeuren, wat hij begrepen had. Het was al goed genoeg dat ze afscheid konden nemen. Hij was nog even kort naar de medicine cat den gegaan om een klein bundeltje te maken, voordat hij vertrok. Het was zijn dienst als medicine cat apprentice. Als toekomstige medicine cat. Hij moest doen wat goed was. Toen ze ver genoeg van het kamp weg waren stopte Brindleleaf met lopen, waarna ze ging zitten voor hen. “Falconpaw je moet haar beter maken. Jij kunt haar beter maken, ja toch?” Hij slikte even bij die woorden, waarna hij zijn blik iets afwendde, niet dat hij kon spreken met het bundeltje in zijn bek, maar haar beter maken? Zelfs hij zag dat dat geen optie meer zou zijn. Zelfs al zou hij alle kruiden kennen die hij had geleerd. Amberstorm ging vrijwel meteen voor hen staan, waarop Falcon ietwat snoof en zonder pardon om Amberstorm heen liep. Hij was volwassen, hij was al warrior leeftijd, hij had Amberstorm niet nodig om hem te beschermen van zijn oma die richting het einde van haar leven ging. Hij legde het bundeltje bij zijn eigen poten neer, waarna hij met een zachte blik richting zijn oma keek. "Ik had nooit gedacht dat we je nog een keer zouden zien.." sprak hij zachtjes en eerlijk tegen zijn oma. "En ik ben blij dat we je nog een keer kunnen zien." Wetende dat dit de allerlaatste keer zou zijn. Wetende dat dit het afscheid was. Maar dit had hij misschien liever dan dat ze in één keer weg waren. Dat het over was. Dat het klaar was. Nee, dit had hij veel liever. Hij sloeg zijn staart om zijn poten heen, over het bundeltje heen. Dat kwam later wel.

Zo snel ze stilstond en zich omdraaide, zag ze hoe Amberstorm beschermend voor Falcon en Hazel ging staan. Ze stond in vechthouding, een houding die ze al vaker had gezien, maar waar ze maar niet gewend aan kon raken. Elke keer stak het haar weer hoe haar dochter voor haar stond. Klaar om haar aan te vallen, om alles wat ze zei de grond in te boren. Hoe erg ze haar best ook deed, ze wist dat het nooit meer goed tussen hun zou komen. Dat was haar eigen schuld, maar dat betekende niet dat het geen pijn deed. “Amberstorm…” Miauwde ze moederlijk, maar ook iets wat scherp. Ze deed het weer. Ze probeerde haar kleinkinderen bij haar weg te houden. “Hier hebben we geen tijd voor, hier heb ik geen tijd meer voor.” Prevelde ze vervolgens. Gelukkig leek Falconpaw zich er niks van aan te trekken. Die liep gewoon langs zijn moeder heen naar haar toe. Hazelpaw bleef wel achter haar moeder staan, al zag ze haar hazelnootkleurige ogen om Amberstorm heen spieken. Al deed de blik die zij in haar ogen had haar ook pijn. Die angst, zo’n jonge kattin moest niet zulke angsten hebben. Al wist ze dat Amberstorm die ook had gehad, op een leeftijd die ook niet goed voor haar was geweest. Dat had ze haar eigen dochter aangedaan, maar had haar dochter niet door dat ze nu precies hetzelfde deed met haar kinderen? Ze had de woorden van Hazelpaw wel gehoord, waardoor haar schouders even verkrampten. Zij was niet bang voor de dood, maar ze moest hen achterlaten. Dat maakte haar wel intens verdrietig, hoe ver ze ook van hen vandaan had geleefd, ze hadden wel de mogelijkheid gehad om elkaar op te zoeken. Al was die mogelijkheid veel werk, het had gekund. Even keek ze naar het bundeltje die Falconpaw had meegenomen. Was hij Medicine cat in opleiding geworden? “Ik ben ook blij om jullie nog een keer te kunnen zien Falconpaw en wie weet willen ze mij nog verwelkomen tussen de sterren.” Even keken haar goudgele ogen naar de lucht, maar daarna keek ze weer naar het groepje katten voor haar. Haar familie, haar trots. Hoe erg ze elkaar ook pijn wisten te doen, ze waren allemaal zo mooi op hun eigen manier. Zo sterk, zo bijzonder.

Barksound had de groep gevolgd, maar hield zich momenteel eerder op de achtergrond. Dit was Brindleleaf haar momentje om afscheid te nemen en hij wilde zich dan ook niet mengen in dit unieke moment. Hij ging wel aan haar zijde staan, stond een beetje meer naar achteren dan Brindleleaf stond. Op deze manier wilde hij wel laten zien dat ze er niet alleen voor stond. Barksound zette zich echter wel neer en richtte zijn blik vooral op zijn partner. Moest ze plots door haar poten zakken, kon hij meteen naar voren vliegen om haar te ondersteunen. Gedachten over het feit dat hij niet meer welkom was in Windclan, had hij naar de achtergrond geduwd. Momenteel was er maar één iemand belangrijker dan Windclan zelf.

Amberstorm klemde haar kaken op elkaar toen Falconpaw zonder pardon om haar heen liep en een bundeltje kruiden aflegde voor haar moeder. Hazelpaw bleef wel achter haar, braaf en angstig als haar dochter was, en ze wist eigenlijk niet welke houding ze beter vond. De jonge kattin legde haar oortjes in haar nek en had pure vijandigheid in haar blik toen ze naar haar moeder keek. Maar die vijandigheid was een cover, een manier om haar andere emoties te onderdrukken. Met woede kon ze omgaan, dat was haar bekend. Verdriet en pijn en eenzaamheid en al die andere, moeilijker te benoemen emoties waren rommelig en modderig en verwarrend. Brindleleaf mauwde iets over dat ze misschien in de sterren toegelaten zou worden; een humorloze lach verliet haar bek, een hol en dof geluid. "Jij verdient het evenveel als mij om tussen de sterren thuis te horen.", beet ze de kattin toe, een stap naar voren zettend, klauwen in de grond onder haar poten borend. Ze maakte zich geen illusies - alles wat zij gedaan had, zij hoorde nooit in Starclan thuis, waar iedereen verlicht werd door intense goedheid. En ook Brindleleaf zou daar niet mogen horen, niet na de manier waarop ze haar clan en haar familie haar rug toegekeerd had toen zij hen het meeste nodig hadden, niet met de manier waarop ze daarna terug in hun levens kwam gestampt, verwachtend dat ze haar met open poten zouden ontvangen alsof ze hen nooit pijn gedaan had. Al was Amberstorm de enige overblijvende van haar gebroken familie, buiten haar kittens die ondanks haar duistere aanwezigheid nog zo goed en licht waren. Falconpaw en Hazelpaw zouden naar Starclan gaan, zouden daar neer kunnen kijken op al hun geliefden met sterretjes in hun vacht. Brindleleaf en Amberstorm zouden in het beste geval mogen wegvagen, om nooit opnieuw iemand pijn te hoeven doen; en in het ergste geval zouden hun geesten opgeslokt worden in de eeuwige duisternis van Dark Forest, waar geluk een emotie was waar men nog niet over durfde fluisteren en waar ze tot in de eeuwigheid mochten lijden zoals zij zelf iedereen om hen heen deden lijden.

In tweestrijd bleef ze staan. Falconpaw beantwoorde haar vraag niet en hun moeder bleef afstandelijk tegen Brindleleaf doen. Het maakte haar allemaal maar onzekerder. Haar broer trok zich niks aan van Amberstorm en liep gewoon naar hun oma toe. Wat moest ze? Ze wilde hun moeder niet nog meer van slag maken, maar ze wilde ook naar Brindleleaf toe. “Sorry mama,” Fluisterde ze toen. Voordat ze langs haar glipte en achter Falconpaw aanging. Ze keek naar het bundeltje kruiden waar haar broer zijn staart overheen had gelegd. “Ga je haar daarmee nu beter maken?” Vroeg ze nog een keer, iets dwingender die keer. Ze ging naast haar broer zitten en keek van de ene kat naar de andere. Haar hazelnootkleurige ogen stonden bang, bang voor wat komen ging. Ze wilde het allemaal niet horen. Ze wilde iedereen gewoon gelukkig en levend bij haar hebben. Dit wilde ze niet, het maakte haar zo onzeker. Zo verdrietig.

Brindleleaf vertelde zijn moeder dat ze hier geen tijd voor hadden. Nee, dat zij hier geen tijd voor had. Hij moest het slikken, hij wist het, maar het bleef toch een pijnlijke steek in zijn zij. “Ik ben ook blij om jullie nog een keer te kunnen zien Falconpaw en wie weet willen ze mij nog verwelkomen tussen de sterren.” klonk er van de poes af, waarna haar blik naar de lucht boven hen ging en Falcon zachtjes glimlachte en knikte naar haar. Hij hoorde het doffe geluid van een lach, waarna hij de woorden hoorde. "Jij verdient het evenveel als mij om tussen de sterren thuis te horen." Hij snoof even boos en stond op om naar zijn moeder te lopen en haar strak aan te kijken met zijn blauwe ogen. "Nu is het klaar. Als je hier niet bent om afscheid te nemen, vertrek." sprak hij strak, misschien iets kouder dan dat hij gewild had. Maar dit was een innig afscheid en als ze daar niet aan mee wilde doen? Dan moest ze vertrekken. "Als je hier bent voor Hazel en mij, vertrek. We hebben je niet nodig. Al heel lang niet. Je blijft stil of je neemt afscheid. Maar anders? Vertrek." sprak hij met een zwiep van zijn staart, waarna hij zich abrupt omdraaide om terug naar zijn plekje te lopen en de bundel, waar Hazelpaw ook was aangeschoven. Hij haalde even diep adem, waarna hij zachtjes glimlachte naar zijn oma. "De sterren zijn er altijd voor je, zelfs als je de weg even verloren was, StarClan is er voor je." sprak hij zachtjes met een warme stem tegen de poes. “Ga je haar daarmee nu beter maken?” Hij zag de angst in haar ogen en hij moest even hard slikken terwijl hij ietwat onzeker naar zijn oma keek. "Hazel..." prevelde hij zachtjes, waarna hij zijn ogen wat liet zakken. "Ze.. wordt niet beter, Hazel." sprak hij terwijl hij haar verontschuldigend aan keek. Alles wat hij bij zich had was.. gewoon iets extra's, waarna hij naar zijn oma keek met dezelfde verontschuldigende blik. Hij kon niets betekenen in helen op dit moment, hoe erg hij het ook vond.

Falconpaw knikte glimlachend naar haar, maar achter hem klonk een humorloos gelach. Ze keek op naar Amberstorm, haar dochter beet haar weer wat woorden toe. Woorden die dwars door haar ziel sneden. Elke keer zei ze tegen haarzelf dat ze het verdiende, dat het haar eigen schuld was dat Amberstorm zo tegen haar deed. Toch deed het haar verdriet, deed het haar pijn. Het verdriet werd zichtbaar in haar goudgele ogen, haar meisje toch… Het was dit keer Falconpaw die reageerde. Haar kleinzoon liep naar Amberstorm toe en sprak haar streng toe. Alsof zij de jonge kat was, in plaats van andersom. Het bewees haar dat hij het goed zou doen als medicine cat. Al waren ook zijn woorden hard en ze wist dat ze haar dochter zouden raken. Was het haar schuld dat ze elkaar zo’n pijn deden? Zij was er in ieder geval ooit de oorzaak van geweest. Ze slikte en keek toe hoe Falconpaw weer naar haar toestapte en keek vervolgens naar Hazelpaw die ook langs Amberstorm was geglipt. Nu stonden haar kleinkinderen voor haar. Ze had zo veel fout gedaan, maar zij en haar dochter hadden zo veel moois aan WindClan gegeven. Kijk dan. Hoe kon het, waren haar genen dan toch ergens goed voor geweest? Het verdriet kwam weer terug in haar ogen door de woorden van Hazelpaw, waarop Falconpaw vervolgens moest zeggen dat ze niet beter werd. Ze schudde haar kop. “Ik ben niet meer te genezen Hazelpaw. Ze hebben het bij de Tribe ook geprobeerd, maar het wordt alleen maar erger. Het is oké, ik ben er klaar voor om naar de sterren te gaan. Al doet het me pijn om jullie dan niet meer op deze manier te kunnen zien en aan te kunnen raken.” Ze schoof naar haar kleinkinderen toe en wreef haar kop langs allebei hun wangen. “Ik hou van jullie, waar ik straks ook zal zijn ik zal over jullie waken.” Ze keek achter Hazelpaw en Falconpaw. “En ik hou van jou Amberstorm.” Fluisterde ze toen naar haar dochter.

Ook Hazelpaw liep om haar heen nu, gesterkt door de houding van haar broer. Opnieuw gleed er een steek door haar hart. Ze mauwde iets gemeens naar haar moeder maar werd door Falconpaw daar meteen boos over aangesproken. Dat ze haar niet nodig hadden, dat ze dat al heel lang niet meer gehad hadden, en dat als ze hier nog was voor hen dat ze dan maar weg moest gaan. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar, probeerde de tranen weg te dringen. Een deel van haar vroeg zich af of dit was hoe het gevoeld moest hebben toen Quietstep en Puddleshine ongetwijfeld heel gelijkaardige woorden uitspraken tegen haar moeder. Maar Amberstorm was Brindleleaf niet. Zij zou hen niet achterlaten, om dan terug te komen en opnieuw pijn te doen, alsof ze het erg vond dat ze eindelijk een beetje over haar heen gekomen waren. Amberstorm wou dat haar kittens hun grootmoeder nooit ontmoet hadden. Ze zag hen nu bij haar zitten, beiden zo onschuldig en naïef, gelovend in de goedheid van de valse kattin voor hun neus. Maar Amberstorm wist beter, Starclanverdomme, wist dat het een act was. Brindleleaf knuffelde hen, mauwde dat ze van hen hield, dat ze van haar hield - maar hoe dan? Ze kende hen niet eens, had hen ocharme ooit één keer gezien, door haar eigen verraad, haar eigen lafheid, haar eigen egoïsme. De jonge kattin kon het niet meer aanzien. Ze stapte naar voren, keek haar aan over de hoofden van haar kittens; bijtende groene ogen in die zielige gele puppy-oogjes van haar. "Oh, kom op", mauwde ze snijdend, haar stem bitter en giftig. "Je woorden zijn hol. Hazelpaw en Falconpaw geloven je leugens misschien nog, maar ik weet beter dan dat. Waarom ben je teruggekomen? Om afscheid te nemen? Of om opnieuw pijn te doen net wanneer we misschien weer een beetje over je heen gekomen zijn? Ga ik ooit de kans krijgen om gewoon starclanverdomme van je af te zijn?!", vervolgde ze, en met elk woord werd haar stem luider tot ze gewoon schreeuwde - de tranen liepen alweer over haar wangen heen en in Starclansnaam, ze haatte dat. Haar moeder bracht altijd deze kant van haar naar voren. Alle zwakte die ze anders nooit liet tonen kwam naar voren, uitte zich in stromende tranen en bevende poten en een stem die een octaaf hoger was dan normaal, alsof ze nog steeds die jonge kitten was. Keer op keer opnieuw. Zou er dan ooit een einde aan komen?

Ze wist het eigenlijk wel, ze had het wel geweten. Toch sprongen er tranen in haar ogen toen zowel Falconpaw als Brindleleaf haar vertelden dat ze niet meer te genezen was, dat ze dood zou gaan. Door alles ontging haar een beetje wat haar broer tegen Amberstorm zei. Het enige wat maar door haar kop bleef spoken was dat oma dood ging. Totdat er opnieuw giftige woorden door de lucht klonken. Haar moeder deed niet alleen Brindleleaf pijn, maar ook haar. Had ze niet door hoe die woorden haar steeds meer van slag maakten. “Hou op!” Gilde ze toen ineens. Haar oren waren helemaal naar beneden gezakt. Trillend sprong ze overeind. “Hou op mama, hou op!” Gilde ze in blinde paniek. “Ik wil bij jou zijn, ik wil bij oma zijn, ik wil bij Falconpaw zijn! Jullie moeten niet zo gemeen doen en er gaat niemand dood.” Snikkend keek ze van de één naar de andere. “Ik wil gewoon dat jullie lief doen…” vervolgde ze een stuk zachter, met gebroken stem. Tranen stroomden over haar wangen.

Hij wist dat vooral Hazel het er erg moeilijk mee zou gaan hebben. Ze had het langste, naast hun moeder, met hun oma door gebracht. En.. Hazel ging de vorige keer ook niet heel goed om met verlies. Hij zelf ook niet, maar inmiddels wist hij wel beter. Hij had hier voor geleerd, hij wist wat hem te wachten stond. Hij kon dit keer afscheid nemen en weten dat hij niets anders voor haar had kunnen betekenen. Zijn oma bevestigde nog een keer voor Hazel dat ze echt niet beter werd, door het schudden van haar kop. “Ik ben niet meer te genezen Hazelpaw. Ze hebben het bij de Tribe ook geprobeerd, maar het wordt alleen maar erger. Het is oké, ik ben er klaar voor om naar de sterren te gaan. Al doet het me pijn om jullie dan niet meer op deze manier te kunnen zien en aan te kunnen raken.” klonk er van de poes af, waarna ze dichterbij kwam en haar kopje langs hen heen liet gaan, waarop Falcon zachtjes zijn kopje terug duwde tegen haar aan. Het was oké, het was verdrietig en het was iets wat nooit fijn zou zijn, maar leven met pijn? Dat was ook niet te doen. “Ik hou van jullie, waar ik straks ook zal zijn ik zal over jullie waken.” Hij glimlachte zachtjes naar haar. StarClan zou haar altijd nog verwelkomen, dat wist hij zeker. “En ik hou van jou Amberstorm.” Dat nam zijn moeder natuurlijk weer niet goed op, die meteen weer begon te roepen dat zij haar misschien wel geloofde, maar dat zij het niet geloofde. Hij keek verward naar de tranen die uit de ogen van zijn moeder kwamen. Zelfs tot nu toe had hij zijn moeder weinig zien huilen, soms betwijfelde hij nog steeds of ze uberhaupt die gevoelens kon voelen, maar momenten als deze lieten dat wel zien. “Hou op!” klonk er schel, waarop Falcon meteen zijn oren plat in zijn nek drukte en iets ineen kromp. “Hou op mama, hou op!” Gilde zijn zusje, duidelijk in paniek, waardoor hij ook rustig op stond en haar bezorgd aan keek. “Ik wil bij jou zijn, ik wil bij oma zijn, ik wil bij Falconpaw zijn! Jullie moeten niet zo gemeen doen en er gaat niemand dood.” Hij slikte even moeilijk, vooral op de laatste woorden van de poes. Had ze het nog niet geleerd? Na al die doden die waren gevallen? Katten die dichtbij hem stonden en waren overleden? “Ik wil gewoon dat jullie lief doen…” Hij liet zijn ogen voor even naar beneden zakken, waarna hij zijn staart om haar heen legde en even diep adem haalde. "Hazel..." sprak hij zachtjes, zijn stem duidelijk samen geknepen. Hij vond dit zelf ook zo moeilijk, hoe moest je iemand zoals haar vertellen dat het niet meer goed kwam? Dat ze het in moest zien? "Ik weet dat het moeilijk is. En ja, ik zou ook zo graag met iedereen willen leven." sprak hij terwijl hij zijn blauwe ogen op haar richtte. "Met oma, met Gorsekit, met Gorsepaw" sprak hij met een trillende stem terwijl hij kort zijn blik op hun oma legde. "Maar, oma heeft pijn, Hazel. Heel veel pijn. Ik- ik vind het al een privilege om afscheid van haar te kunnen nemen, dat we tegen haar kunnen zeggen hoeveel we van haar houden-" iets wat hij niet tegen Gorsepaw had kunnen doen. "- en haar een waardig afscheid kunnen geven. Ik kan haar niet beter maken, Routnose en Lizardpath ook niet. Ik zou het zo graag willen Hazel, echt." sprak hij terwijl hij haar strak aan keek. "Het spijt me, echt." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn oortjes weer wat liet hangen. Hij zou het zo doen, als hij kon.

Amberstorm keek over de hoofden van haar kittens heen. De ogen van haar dochter waren zo giftig, zo intens. Waarom konden ze dat voor één keertje niet zijn? Voor deze keer. Nee, ze had het er zelf naar gemaakt. Dat vertelde ze zichzelf telkens weer. Het was haar eigen schuld. Haar ogen werden somber terwijl ze Amberstorm aankeek. “Je bent bijna van mij af.” Miauwde ze zachtjes, haar schouders zakten een fractie. Meer zei ze niet. Het was waar en blijkbaar zou haar dochter daar blij mee zijn. Ze had geen warm afscheid van haar verwacht, maar dit? Dit deed haar toch enorm veel pijn. Toen begon Hazel ineens te gillen. Geschrokken keek ze naar haar kleindochter. Haar geschreeuw tegen Amberstorm ging ook door merg en been. Opeens begon ze te twijfelen. Had ze hier wel goed aan gedaan, of was ze opnieuw de fout in gegaan. Hoe goed ze het ook had bedoeld, om nog afscheid van ze te nemen. De aarzeling was in haar goudgele ogen zichtbaar terwijl ze het gesprek tussen Hazelpaw en Falconpaw volgde. Ze wist hoe erg Hazelpaw aan Falconpaw hing, dat had ze zelfs gemerkt in de bergen. Hoe veel ze het over hem had gehad en wat ze over hem had verteld. Dus hij zou haar het beste gerust kunnen stellen, daar was hij de uitgelezen kat voor. Er ontstond een liefdevolle blik in haar ogen door de woorden van haar kleinzoon. Het waren echt schatten. “Kom.” Miauwde ze toen. “Laat me jullie nog een knuffel geven.” Vervolgde ze warm terwijl ze toch weer zijdelings naar Amberstorm keek. Ooh wat verlangde ze er naar dat haar dochter er ook bij zou komen. Haar nog één keer aan te kunnen raken, maar dat had ze waarschijnlijk lang geleden verpest…

Onderwerp: Re: Cause all of the stars are fading away