Firefly

De kleine Healer had in zijn vorige levens een nachtdier geweest moeten zijn. Want zodra de zon onder leek te gaan voor een volgende nacht te begroeten, hadden de pootjes van de kat zich naar de rand van de grot gebracht. Eenmaal hier ging hij liggen, ditmaal zichzelf niet ver het gebied in dwalende zoals hij vrijwel iedere nacht had gedaan sinds hij deze rang had gekregen. Het eens vrolijke en open katertje leek met de dag zijn vader meer te representeren, hij was gesloten. Alles behalve onvriendelijk, maar hij deelde zijn emoties ook zeker niet. Dat mocht niet. En bovenal: dat kon ook niet meer. Hij was nu de Healer en hij had genoeg gehoord en gezien over wat er van hem gedacht werd. En hoewel het kleintje zich vaak groot kon houden tot zekere zin, was hij vanbinnen toch onzeker geworden. Hij keek omhoog naar de sterrenhemel en zonder zijn blik hiervan te wenden wist hij dat het zijn Chief was die hij hoorde lopen. Alles was zo ontzettend ánders. En vreemd. En hij... hij was verdwaald. Hij wachtte tot het ijs dooide en de lente kwam. Dan zou hij vertrekken en de drang achterna gaan die hij zo sterk voelde. "Goede avond Day" Sprak hij op na een moment van stilte, beleefd en aardig zoals hij bekend stond sinds zijn jeugd. Maar zorgen bewoonde de schouders van het kind, tot op het punt dat ze hem letterlijk weerhielden te groeien en te ontwikkelen. Hij leek nog altijd niet ouder dan een moon of zeven op alles maar zijn ogen na. "Hoe gaat het met u?"

Slaap zou hem nooit meer vatten, daar was hij nu kinderlijk van overtuigt. Steeds als hij zijn ogen sloot zag hij zijn moeder voor zich. Hij was haar op een miljoen manieren te kort gekomen en hij zou dit nooit meer goed kunnen maken. Ze was weg. Ze was weg en hij zou haar nooit meer terug kunnen zien tot hijzelf ook weg was. En dat was een gedachte die hem absoluut doodsbang maakte. Met zijn ogen strak op de sterren gericht bleef hij denken. De hele nacht en dag door was hij hiermee bezig, in de hoop de juiste keuzes te maken en de juiste acties te ondernemen. Maar zijn gedachtes trokken steeds terug naar zijn moeder. Hij voelde schuld. Hij had liever moeten zijn, vaker langs moeten komen sinds hij to-be was geworden. Hij had zichzelf Rise moeten laten noemen zonder geklaag en gestribbel. Hij had vaker moeten zeggen hoeveel hij van haar hielt. De bengaal probeerde te bedenken wat de laatste woorden waren die hij tegen haar had gezegd maar… hij kon het niet. En hij zou haar ook nooit meer trots kunnen maken.
En toen moest hij weer even Fireteller zijn. Zijn amberen ogen weken niet af van de sterren, dat kon hij niet veroorloven. Hij was opzoek naar de ster die zijn moeder was. Hij hoopte dat hij haar zou herkennen want dat was wat… wat een zoon moest doen. Tranen vulde hem bijna weer maar hij wist zichzelf toch sterk te houden. Katers huilde niet. Healers huilde niet. En Chiefs spraken niet. Fireteller kon niet veel maar hij was geboren met een heel sterk gevoel wat instinct betrof. Hij voelde situaties goed aan, en sinds hij de terugkomst van Blossom en Day had gezien had hij geweten dat er iets verkeerd zat. “Day, kom” Sprak hij, zijn stem schel en iel zoals zijn leeftijd en vooral zijn stem hem beaamde, de kater was niet meer gegroeid sinds de dood van Orchid. Maar diens toon behoorde niet. “Vertel me wat er is gebeurd. Ik weet dat er iets mis is” Hij wist het met ieder bot in zijn lichaam, met ieder greintje ziel wat hij bezat. Zijn ogen zochten verder. Maar alle sterren leken op elkaar. Hij kon zijn moeder niet in diens hemel vinden.

Fireteller was nog niet veel van bijzonders. Hij was een extreem klein katje, een die met de dag dunner werd door het feit dat hij was gestopt met eten. Hij leefde zodanig op in de stres van de tijd dat er in zijn beleving niks anders was dan werken. Zorgen voor iedereen, behalve hemzelf. Het was al in zijn aard en met deze toevoeging in rang enkel nog meer. Maar het was zijn taak, zijn werk, en hier was in een zekere zin ook extreem trots op. Maar waar Shine nog vrolijk en gelukkig leek te blijven, was hij als Atlas gebogen onder het gewicht. Natuurlijk beschermde hij zijn to-be ook voor deze waarheden en zorgen. En zoals hem bekwaam was hielt hij alles heel diep in hemzelf. En hoewel hij niet veel was, was hij wel een heel sterk gevoel van intuïtie geschonken. Een die hij durfde te zweren dat deze door de totem die hem beschermde kwam, ondanks dat hij deze nog niet bij naam kende. Het was dit dat hem tot het lijk van zijn moeder had gebracht. En Fireteller wist met alles in hem dat er iets mis zat. Het bloed wat hij proefde in zijn mond zei hem nog meer, dingen waar hij nog geen gehoor aan wilde geven. Hij voelde de last van Day, zijn problemen, zijn schuld. Hij kreeg het allemaal mee terwijl hij zijn blik niet van de hemel scheurde. Simpelweg omdat hij het niet kon. Omdat hij zo moe was en zo verdrietig dat hij zou huilen als hij nu zou stoppen. Zijn amberen ogen stonden in een ijzeren staar naar de hemel waarin hij zijn moeder niet kon vinden. Schuld bekroop hem ook. Het was zijn schuld dat zijn moeder dood was. Maar blijkbaar was dit ook niet de enige dode. Zijn oren draaide zich naar achteren en verdwenen in zijn nek terwijl hij zijn Chief uithoorde. Dood. Hij haatte de dood. Waar het een paar maanden geleden compleet nieuw voor hem was, was het nu ineens een norm. En dit was erger. Moord. Moord. Het woord was nieuw tot hem maar het gevoel wat hij hierbij kreeg niet. Hij was boos op Day. “Was het om jezelf of om Blossom te beschermen, had hij anders jullie vermoord?” Moord. Zijn stem had nu weinig kinds meer in zich. Zijn toon reflecteerde die van zijn vader perfect, ijzig koud en neutraal. De Tribe doodde niet. De Tribe moordde niet. Hij- Deze kat had een leven gehad. Ouders. Misschien siblings, misschien kinderen, een huis, vrienden. Hij had dromen gehad en plannen. En Day.. Day had deze allemaal weggehaald van hem. De boosheid had zijn tranen geblokkeerd, waardoor hij nu zijn blik omdraaide naar de oudere kat. Ook deze waren compleet afgesloten zoals een kater zou moeten doen. “Vertel me het hele verhaal”