For what do we live, but to make sport for our neighbors, and laugh at them in our turn?

_{Haar donkergroene ogen vertoonden de eens zo helderen glans in haar ogen minder dan ooit te voren. De reden hiervan was vrij simpel; ze bevond zich in een strijd. Met een bijna onverslaanbare vijand. Namelijk haarzelf. Altijd had ze wel was ze wel in een innerlijk conflict geweest. Maar nooit had ze kunnen bedenken dat het naarmate ze ouder werd zou verergeren. De poes zuchtte en met trage passen baande ze zich een weg door het Thunderclan gebied heen. Haar lange staart sleepte achter haar aan en liet zo een spoor achter in de sneeuw. Haar blik was strak gericht op het pad die ze had gekozen. Aangezien het al een beetje begon te schemeren. En haar zicht in de duisternis was niet echt optimaal. Dus wilde ze voorkomen dat ze op haar bek zou gaan door een steen of takje die ze over het hoofd had gezien. Windblade schudde met haar kopje toen een bekende vacht meende te zien. Daar; in de verte. Een geur kon ze niet opvangen, de wind stond net niet gunstig genoeg daarvoor. Dus trippelde ze maar snel naar de schim toe. Hopend dat het echt was, en niet een verbeelding.}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Hoewel wat ouder had ze als jonge apprentice naar de oudere kattin opgekeken, had ze zichzelf trots gevoeld zo dichtbij de kattin te mogen stappen. Trots haarzelf een vriendin van de nu verwarde kat te kunnen noemen. Het speet haar, de calico kat in deze staat aan te treffen, begreep maar al te goed waar het brein tot in staat toe was. Haar blik verzachtte toen ze langzaam de warrior in kwestie kon onderscheiden van de mist die over het koude landschap heen hing. Waar het andere deed stoppen deed het Squirrelnose harder doen rennen. Onderzoekend van aard als ze was, a hopeless wanderer. "Windblade!" begroette ze de kattin toen deze dichtbij genoeg was."Het is zo goed je te zien" Ze glimlachtte, ontmoette haar blik met een jeugdelijk enthousiasme.

xoxo

_{Daar was ze dan; De mooie Squirrelnose, met haar haar stem van honing. Het was altijd genoeg om haar zorgen even te vergeten. En te kunnen zweven op de zevende hemel. "Ofcourse, friend." sprak ze terwijl ze hard op haar tong beet. Bijna kon ijzeren smaak van bloed in haar bek proeven. Hun relatie was platonisch. Altijd al geweest. Je zou denken dat ze gewend was om de andere kattin zo te noemen. En toch voelde ze elke keer als hun status weer bevestigd werd een steek door haar hart gaan. Windblade wilde zoveel meer zijn. Maar ze was te bang om ooit haar echte gevoelens naar de vriendin te uitte. Wat als ze niet het zelfde voelde en hun vriendschap zou verbreken? De gedachte alleen al wekte tranen in haar ogen op. "How are you?"}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

De benadrukking op hun vriendschap deed de kleine kattin goed, haar mondhoeken omhoog kruipen. Ze voelde haarzelf op haar gemak rondom de calico warrior, hoefde haar waarde niet aan de kattin te bewijzen. Zoals ze zich vaak genoodzaak voelde te doen rondom andere. Nee, voor Windblade was ze goed genoeg, een goede vriendin. Rondom haar was ze nodig. Ze knikte toen de poes om haar stemming vroeg, signaleerde haar te volgen terwijl ze haar pad door de mist vervolgde. Ze was nooit goed geweest in stil zitten, voelde haar pootjes pieken. "Goed gegegeven de situatie" antwoorde ze met een blik op de oudere kat, een glimlach haar kop sierende "Geloof dat iedereen onderhand omkomt van de honger niet?" Ze zuchtte, maar liet het niet eindige op iets droefigs "Maar dat doet er nu niet toe" De tortoiseshell kattin knikte kaatste de vraag terug "Hoe gaat het met jou?"

xoxo

_{Ze hoefde geen woord te spreken. Een vaag singaal was al genoeg geweest voor Windblade om haar te volgen als een hond. "Goed gegegeven de situatie" Had ze gesproken, om antwoord te geven op die de calico eerder gesteld had. Maar al haar aandacht was nu gevestigd op de glimlach die Squrrielnose vertoonde. Haar witte tanden leken wel te schitteren in de donkere omgeving. De kattin sprak veder, Windblade hoorde haar wel. Maar de inhoud vloog compleet over haar hoofd heen. Ze was even helemaal van de wereld. Haar hoofd was enkel vol gestampt met de vrolijke koppie van de kattin naast haar. Het was zo erg dat ze niet eens door had dat de poes de glimlach van haar gelaat had gehaald. En in tussen andere emoties had vertoond. In de hoofd Windblade had dat ene moment veel lange geduurd dan het in werkelijkheid. "Hoe gaat het met jou?" Als een heks wist Squirrel met een paar woorden de de vloek waarin Windblade vast te verbreken. En haar weer terug op aarde te krijgen. "Oh, het gaat wel goed hoor." Dat was een leugen, ik ben nog nooit zo slecht geweest.}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Blij met het nieuws dat haar beste vriendin het goed deed glimlachtte Squirrelnose vrolijk. Liet haar ogen over de kattin naast haar heen dansen. Samen waren ze door van alles heeb gegaan. Zij aan zij zoals ze nu door het gebied heen paradeerde. Tijd met haar deed Squirrelnose altijd goed, trots voelen haar een vriendin te mogen noemen. "Dat is goed om te horen Wind!" mauwde ze enthousiast "Wat was je iegenlijk aan het doen hier? Aan het jagen? Ik was aan het jagem, de mist zorgt ervoor dat prooi mij niet van staartlengtes afstand kan zien. De sneeuw en mijn pels zijn geen goede vrienden. Camouflage werkt niet meer"

xoxo

_{Squirrelnose ratelde een beetje door, het was iets wat ze wel vaker deed. Maar ze deed het niet omdat ze zo ijdel was dat ze enkel haar stem wilde horen. Ze deed het niet omdat ze de ander geen woord er tussen gunde. Surrielnose deed het onbewust, zonde slechte bedoelingen. Ze was zo puur. De calico grinnikte zachtjes. "Ik was op weg naar het kamp, je weet hoe klunzig ik ben in het donker." Sprak ze zachtjes. Maar de duisternis die haar eerst zoveel bezorgdheid bracht was verdwenen, dankzij de gezelschap van Torbie. Samen met haar had Windblade altijd het gevoel dat ze in het licht stond.}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Haar oogjes fonkelde in het donker terwijl de kattin naast haar, haar redeneringen voorlegde. Ze knikte "Hm dat is waar" een zachte glimlach vormde op haar kleine kop. "Maar ik ben er nu, samen komen we er wel!" als enthousiasme kon verblinden, was iedereen in een 40 kilometer radius verblind. "Bovendien heb ik best een goed gevoel voor richting, al zeg ik het zelf" ze glimlachte en drukte kort haar schouder tegen die van haar vriendin, een knipoog de kattin toeschietend. Ze was een avonturier, een bergbeklimmer, ze kon de wereld over en niet verdwalen,

xoxo

_{Toen haar lichaam kort contact maakte met die van Torbie voelde Windblade haar hart een sprongetje maken. En de knipoog, oh god de knipoog. Het was genoeg om haar compleet van haar stuk te krijgen. "Daar twijfel ik niet over," een leugen. Zo zeker over haar nasporing skills was de calico nog niet. Maar ze kon het niet opbrengen om haar geliefde tegen te spreken. Langzaam kwam de oudere van de twee tot een halt. Ze schonk haar reisgenoot een glimlach terwijl ze met haar staart op de grond tikte. "Nou, welke kant moeten we op mevrouw speurneus?"}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Natuurlijk twijfelde ze niet, Squirrel ook niet. Ze kende dit woud, de bomen en alles er tussen als haar eigen nest. Soms verveelde het gewoon, zo bekend was alles en hoeveel sneeuw je er ook over heen gooide, de bomen verplaatste niet, de stenen verhuisde niet. Knikte trots toen ze haar vroeg welke kant de juiste was. Haar oogjes fonkelde bij de naam Speurneus, ze was een ware speurneus. "Dat ben ik" mauwde ze met een knikte voor ze door het donker heen stapte, haar richtingsgevoel de juiste kant in volgende. "Soms is het gewoon saai, hoe alles hier bekend is" merkte ze met een glinsterende glimlach op "Hoe alles hetzelfde is, keer op keer. Zet je echt aan het denken toch? Wat er nog meer is"

xoxo