Slam it in like an open door

Loudpaw wist niet zo goed wat hem precies naar het verloren territorium had getrokken. Misschien de kans dat hij een BloodClanner of rogue tegen zou komen die hij als uitlaatklep kon gebruiken, misschien wel een heel andere reden, maar het feit was dat hij hier nu was en dat hij voorlopig even nergens anders heen ging. De kater had inmiddels zo veel intensieve trainingen achter de rug gehad dat hij zijn groeispurt echt wel had bewezen. Hij was groter, robuust in zijn schouders en hij had over het algemeen een krachtige uitstraling. Het grote litteken dat zich over de gehele lengte van zijn flank strekte, liet hem nog gevaarlijker lijken. En dat vond hij prima. Hij wilde dat anderen ontzag voor hem hadden als ze hem zagen, hij wilde een ruig uiterlijk hebben. De katten van wie hij echt hield, wisten wel beter hoe hij in elkaar stak. Voor de rest maakte het niet zo veel uit wat anderen van hem dachten. De kater liet zijn blik bedachtzaam naar opzij gaan toen hij een ThunderClangeur rook. Hij trok met zijn oortje en wachtte tot hij een grijze pels tevoorschijn zag komen. Een jonge apprentice, hij schatte nog maar net uit de nursery, kwam hem tegemoet gelopen. Loudpaw hield een gereserveerde blik in zijn ogen en deed geen moeite om een gesprek te beginnen, zijn alerte blik op haar gericht houdende. Met buitenclanse katten wist je het immers maar nooit.

Hij was overgehaald door de nieuwe medicine cat apprentice – Remnantpaw – om met haar mee te komen. Hij kon moeilijk nee zeggen, ten eerste was zo’n jonge poes zo ver van huis vandaan geen goed idee als ze helemaal alleen zonder bescherming was en daarbij was ze één van de hoge rangen. Het voelde als zijn verantwoordelijkheid om over haar te waken gedurende deze wandeling en daarom deed hij dat met plezier. Samen stapten de twee katten het oude Skyclan gebied in, een gebied dat heel erg veel veranderd was over de tijd. Ooit was dit een rijkelijke samenleving van katten, maar nu natuurlijk niet meer. Echter kwam een Shadowclangeur zijn neus in en hij hield zich een beetje alerter. ‘Thymeflare, weet jij wie dat is?’, vroeg de grijze poes met veel nieuwsgierigheid. De blik in de blauwe ogen van de andere, onbekende kat waren net zo alert als die van Thyme zelf. “Op het eerste zicht niet nee”, gaf hij eerlijk toe. Ze stonden hier niet bij de grenzen, dus opzich hadden ze alle drie evenveel recht om hier te zijn en daarom verkalmde hij ietswat.

In plaats van dat de apprentice zich naar hem richtte, richtte ze zich naar iemand anders. Loudpaw had de andere kat niet direct opgemerkt en zijn blik flitste dan ook naar opzij. Het was een oudere kat, ongeveer even oud als zijn moeder. Haar mentor misschien? Het maakte ook niet zo heel veel uit. De twee spraken tegen elkaar alsof hij er niet was en hij trok geïrriteerd met zijn oortje. “Waarom vragen jullie het niet aan mij in plaats van aan elkaar? Ik kan me voorstellen dat jullie wijzer worden van een antwoord door mij dan door jullie zelf,” zei hij op een sarcastische toon. Daarna richtte hij zich wat meer op, zijn borst fier vooruit stekend. “Maar ik ben Loudpaw, bijna warrior zijnde van ShadowClan.” Zijn blik gleed naar de oudere kater en hij kneep zijn ogen kort samen. “Volgens mij heb ik jou al wel eens op een Gathering gezien,” murmelde hij op een zachte toon. Goed, dat was niet waar hij hier voor kwam. “Wat doen jullie hier?” vroeg hij op een gereserveerde toon.

‘Waarom vragen jullie het niet aan mij in plaats van aan elkaar? Ik kan me voorstellen dat jullie wijzer worden van een antwoord op mij dan door jullie zelf’, sprak de shadowclan apprentice op een sarcastische toon, wat hen nu beiden eigenlijk heel dom deed lijken. Maar nee, misschien had Thyme dit joch wel herkend, al was dat deze keer niet het geval. ‘Maar ik ben Loudpaw, bijna warrior zijnde van ShadowClan.’ Opeens kreeg hij fijngeknepen ogen op hem gericht, al was het maar van korte duur. ‘Volgens mij heb ik jou al wel eens op een Gathering gezien’, murmelde die nog op zachte toon. “Dat kan”, gaf hij toe met een knikje. ‘Wat doen jullie hier?’. De bruine kater wou het woord voeren, maar de medicine cat apprentice was hem al voor. ‘Sorry, ik ben Remnantpaw de Medicine Cat Apprentice van Thunderclan en was even toe aan een wandeling. Vandaar dat Thymeflare is mee gegaan. Ik wilde meer even weten of je een neutrale kat was of mogelijk gevaar. Sinds ik niet alle geuren altijd herken.’ De amberen ogen van de grijze poes waren toen op hem gericht nadat ze dat had gezegd. “Wij zijn in ieder geval nu geen gevaar voor je, Loudpaw”, bevestigde hij nog eens met een kalme stem.