Playdate

Oof, gelukkig zou hij zich niet heel lang meer hoeven te vervelen. Hij had met Dragonpaw afgesproken elkaar na hun trainingen hier te treffen. Uiteraard was Dwarf te vroeg, enthousiast als hij was. Of gewoon verveeld, dat was maar net hoe je het bekeek. Met Dragonpaw kon hij tenminste nog een beetje overweg. Dat zou hij lang niet van iedereen hier kunnen zeggen. Er waren dagen dat hij ShadowClan heel erg miste. Dat hij iedereen hier wel kon vervloekken. Gelukkig nam de andere apprentice dat een beetje voor hem weg. Hij grijnsde toen hij de rossige tom aan zag komen lopen. “Hey Dragonpaw!” Riep hij enthousiast. Hij hoopte dat Dragonpaw zin had om wat kattenkwaad uit te halen. Hij zelf keek er in ieder geval erg naar uit. Dat ze met elkaar overweg konden was eigenlijk een vrij toevallig gegeven. Ten eerste had Dwarf de tom puur en alleen uitgekozen op zijn naam. Wie wilde er nu niet bevriend zijn met iemand die ‘Dragon’ in zijn naam had? Dat beloofde toch juist alleen maar toffe dingen voor de toekomst? Dragonpaw zou vast een groot strijder worden met een naam als ‘Dragonclaw’ of ‘Dragonbreath’ of Dragonflame’. Hoedanook, hij had besloten dat hij de tom mocht. En daarmee had Dragonpaw de ‘Dwarf vriendschapstest der volstrekte willekeurigheid’ doorstaan. Maar naar verloop van tijd was hij er achter gekomen dat dit een extreem handige vriendschap was. Dragonpaw bleek de voice of reason te zijn. Zijn enige voice of reason. Er was niemand anders hier die hem kon overhalen om een van zijn vele stupide plannen niet uit te voeren. Dat scheelde hem oprecht enorm veel straf. Dus, ondanks dat hij de ‘braafheid’ van Dragonpaw  soms niet uit kon staan hield hij hem toch liever te vriend. “Wat wil je gaan doen vandaag” Vroeg hij. De veilige keuze. Zelf had hij wel een paar ideeën maar hij wilde eerst die van de tom aanhoren.  

-Eerste post voor Dragonpaw

Dragonpaw had niet heel erg veel vrienden binnen zijn Clan. Het was niet dat de anderen hem haatte, maar het was eerder dat hij vrij gereserveerd was en dat het heel even duurde eer dat hij een band met iemand vormde. Hij was altijd wel beleefd tegen iedereen en van daar uit was het altijd even zien hoe dat de band zou verlopen, maar overal het algemeen bleef het enkel bij vriendelijke gesprekken en waren er niet echt katten waar hij meteen een band mee opbouwde. Dragonpaw was eerder iemand die op de achtergrond verdween dan dat hij zich echt kenbaar maakte, maar hij was wel iemand die opkwam voor zichzelf of voor anderen als het nodig was. Hij had geen speciale reputatie binnen de Clan, maar toch genoeg om aanwezig te zijn en dat was voor hem prima. De enige echte vriend die hij meteen kon benoemen, was Dwarfpaw. Hun karakters waren verschillend en de kater wilde vaker stommiteiten uithalen dan Dragonpaw lief was, maar op zich konden ze wel goed met elkaar opschieten. Dragonpaw had hem meerdere malen weerhouden van idiote plannen en hij vermoedde dat de kater hem om die reden wel mocht. “Hallo, Dwarfpaw,” sprak hij op een rustige toon, al was er wel een zweem van een glimlach om zijn lippen te zien toen hij zijn vriend tegemoet liep. De kater wiebelde met zijn oortjes toen Dwarfpaw aan hem vroeg wat hij vandaag wilde doen. “In elk geval geen gekke dingen,” zei hij op een nadrukkelijke toon, zijn groengele ogen strak richtend naar Dwarfpaw. “En voor de rest maakt het me niet zo veel uit. Wat had je in gedachten?” Misschien een verkeerde vraag om aan de kater te stellen, maar hij zou het wel zien.

Hij vroeg Dragonpaw wat die wilde doen vandaag. Een veilige optie, gezien zijn eigen plannen alweer alle kanten uit schoten; geen van allen slim nog toegestaan. De rossige tom keek hem strikt aan. Iets wat vaker voorkwam als hij een disclaimer wilde geven. “In elk geval geen gekke dingen,” zei hij. Dwarfpaw knikte. Geen plannen waar onmiddellijke gevolgen aan verbonden zouden zitten. Klinkt goed, klinkt goed… “En voor de rest maakt het me niet zoveel uit. Wat had je in gedachten?” Wat een goeie vraag. Wat had hij eigenlijk in gedachten? Hij had namelijk een aantal dingen gelijk moeten verwerpen. De grens met ShadowClan opzoeken werd ‘m niet en kijken of de verhalen over het verwoeste BloodClan kampt waar waren kon hij al helemaal vergeten. Nee, ze zouden iets rustigs moeten gaan doen. Iets waar geduld voor nodig was. Aha! Hij grijnsde. “Wat dacht je van vissen?” Vroeg hij enthousiast, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Het was perfect! Vissen was rustig en viel niemand in de reden. Maar waar ging je hier goed viswater vinden? Precies, dat was de uitdaging. De spanning. Want wellicht zouden ze wel heel dicht in de buurt van RiverClan moeten gaan vissen om echt kans te maken op een maaltijd. Hah, ze zouden dat stelletje visvreters eens laten zien hoe het moest!    

Dragonpaw bewoog met zijn oortjes toen Dwarfpaw zijn voorstel deed. “Vissen?” Hij trok met zijn oortje. “In the Small Lake gaan we niks vinden en als we al een kans zouden moeten maken, dan zouden we in RiverClan water moeten vissen.” Hij keek Dwarfpaw al aan met een blik waaruit duidelijk bleek dat hij dat geen optie vond. Hij ging geen ruzie zoeken met een andere Clan omdat Dwarfpaw wilde bewijzen dat WindClan een sterkere Clan was dan RiverClan. Hij zou zelf wel aan RiverClan laten zien dat ze WindClan in hun waarde moesten laten wanneer de tijd daar rijp voor was, maar hij ging het probleem niet opzoeken. “Tenzij je een goed idee hebt van waar we moeten gaan vissen, wordt het hem dat dus al niet,” verduidelijkte hij zijn woorden voor het geval Dwarfpaw niet begreep in welke richting hij wilde gaan met zijn woorden.