I see a mountain

De grijze kater probeerde over de rand heen te komen. Het was moeilijk en het was zeer zwaar werk. Het voelde alsof hij de Mount Everest probeerde te beklimmen. Maar eindelijk…. Hij geraakte over de rand van zijn nest heen en viel plat op zijn kin. Hmm, dat was niet echt het plan geweest. Het katertje trok zijn voorpoten naar voren om rechtop te gaan staan en schudde het stof van zijn vacht af. Waarom was hij zo’n kluns? Geen idee, het deed er ook niet veel aan toe. Maar nu deed zijn kin pijn, auw. Gelukkig was het maar een val van 3 cm ofzoiets.


+Dragonpaw

Dragonpaw had voor vandaag als opdracht gekregen dat hij moest jagen voor de queens. Hij vond het niet erg om een taak te doen voor de queens in plaats van vechttraining, dus hij ging er dan ook volle moed mee aan de slag. Het winterseizoen begon fel te verminderen en het werd makkelijker om prooi te spotten. Misschien niet zo makkelijk als dat het volop Greenleaf was, maar het was toch zeker een verbetering. De kater wist na een paar uurtjes jagen uiteindelijk terug te komen met drie muizen en hij liep, met de drie muizen aan hun staarten tussen zijn tanden geklemd, terug naar het kamp. De muizen botsten bij elke stap tegen zijn borst aan en Dragonpaw was blij dat hij ze neer kon leggen toen hij eenmaal in de nursery was. Zijn blik gleed naar opzij en een kleine frons verscheen op zijn gelaat toen hij zag dat één van de kittens, hij dacht dat het Zephyrkit was, uit zijn nest donderde. Hij liep er naar toe en keek het kleintje onderzoekend aan. “Alles oké, Zephyrkit?” vroeg hij op een rustige, maar licht bezorgde toon aan de kitten.

‘Alles oké, Zephyrkit?’, vroeg een opeense rode kater aan hem. Hij had de rode kater hier niet vaker gezien maar hij scheen de kit wel te kennen bij naam. Of misschien was hij gewoon een kitten celebrity en daarmee zo bekend? Bruh, wat kon dat nou schelen. Het feit dat hij bekend was deerde hem goed. Maar kénde ze hem ook zoals hij was? “Ik voel me… Gewewdig!”, piepte hij trots terwijl hij zijn borstkas naar voor duwde. “Maaw hewt doew wel pijn! Yeeee”. Hij had officieel zijn eerste echte pijntje ervaart. Dit was een enorme prestatie voor hem en de wereld! Maar het deed ook wel pijn... Auwie. Het was maar een kleine val! Na een tijdje zou het weer weg zijn hoor.

Het was in elk geval een meevaller dat hij de naam van de kitten niet verkeerd had. Hij was best wel goed met namen en gezichten te onthouden, maar hij had het nestje van Fallenflight en Frayhowl letterlijk nog maar één keer gezien en dus had het ook goed kunnen zijn dat hij het verkeerd had. Zijn blik gleed naar de kitten toen deze eerst aangaf zich geweldig te voelen, maar daarna toegaf ook wel pijn te hebben. “Doet het erg veel pijn?” vroeg hij op een bezorgde toon. “Anders ga ik wel een medicine cat voor je halen.” Hij wilde immers niet dat de kitten loog over een breuk, een kneuzing of iets anders dan heel erg veel zeer deed. Het zou alleen maar nadelig zijn als hij daar stoer over zou doen en dan vervolgens zo zou blijven rondlopen, maar hopelijk was het kleintje daar zelf wel eerlijk genoeg in.