[open] fluffy feather

Nieuwsgierig keek Marten omhoog, waar niet ver van hem vandaan een pluizig veertje in de lucht zweefde. Telkens als het weer naar beneden dreigde te vallen, sloeg hij met zijn poot in de lucht, en zonder de veer zelfs aan te raken bleef hij weer zweven. Het veertje in de lucht slaan was natuurlijk leuk en interessant, zeker omdat hij nog nooit zoiets gezien had, maar na een tijdje begon het saai te worden. En dus moest hij opzoek naar een nieuwe manier om zichzelf te vermaken. De kitten besloot dat het tijd was om op de veer te jagen. Nog een keer sloeg hij hem met zijn poot de lucht in, en probeerde toen zo hoog mogelijk in de lucht te springen om hem uit de lucht te slaan. Wat natuurlijk eindigde in een onhandige sprong met een pijnlijke landing. En dus zat hij nu weer op de grond, zonder iets om te doen.

Marten schrok op door de stem van iemand anders, iemand die hij niet kende. Vlug stond hij weer recht op, en keek recht in de blauwe ogen van een andere kitten. Naast zijn broertje had hij nog geen leeftijdgenootje gesproken, en al zeker niet met een gespeeld. Marten slikte terwijl hij zich afvroeg welk deel van zijn ongelukje de ander precies had gezien. Hopelijk niet het deel waar hij onhandig naar beneden viel na een mislukte poging veertje jagen. 'Nee hoor! Ikke geen pijn hebben!' Miauwde hij trots naar de grijs witte kitten tegenover hem. Oké, misschien een beetje, maar dat hoefde hij toch niet te weten? De bruine pluizige kitten wilde al zijn naam door de nursery schreeuwen, maar bedacht toen dat de ander hem net al Marten had genoemd. 'Wat jouw naam?' Vroeg hij dus maar, en keek met nieuwsgierige oogjes naar voren.

Moose calling in dawn light. Wie had er nou zo een lange naam? Marten was een mooie naam, maar Moose calling in dawn light, was dat niet een beetje overdreven? Niet lang daarna vertelde de andere kitten hem echter dat Moose ook prima was. Dat probleem was ook weer opgelost. Als hij van alle katten in deze grot zo’n lange naam moest weten zou dat nog een behoorlijke uitdaging gaan worden. Niet dat hij tegen een goede uitdaging was. Voor een seconde keek Marten verbaast naar Moose toen hij vroeg naar zijn hele naam, maar deed snel weer alsof er niks aan de hand was. Zijn hele naam was niet Marten? ‘Die... die is veeeel te lang om te vertellen.’ Zei de pluizige kitten met een overtuigend knikje daarna. In ieder geval wist hij wat hij moest doen als de rode poes ooit weer naar hem toe kwam, namelijk vragen naar zijn hele naam. ’Dankje! Jouw vacht is ook... leuk’, Piepte hij enthousiast toen Moose over zijn pluizige vacht begon. Hij hield ook van zijn eigen vacht, koud had Marten het in ieder geval niet vaak.