When was the last time?

Het moment waar ze al dagen op wachtte was eindelijk aangebroken. De uil was weg! Onhandig maar zeker klom de bengal de boom in en ging op de laagste tak zitten. Nu was het wachten tot er iemand langs zou komen. Dat duurde.. verassend lang. Haar geduld begon weg te sijpelen. Als het nog veel langer zou duren was de kans groot dat ze het gewoon zou opgeven. Dan was ze voor niets al die dagen langs de boom gelopen om te kijken of de uil er nog was. Ongeduldig zwaaide haar staartje op en neer terwijl ze wachtte. Net na ze had besloten om op te geven, hoorde ze een geluid. Dat moest een kat zijn! En ja hoor, een apprentice kwam in beeld. Prima slachtoffer. Vlak voor de apprentice onder de tak door liep, sprong ze naar beneden. "Raaaaah", schreeuwde ze voor ze op haar poten op de grond plofte. Okay, grotere sprong dan bedoeld. Dit was lichtelijk pijnlijk aan haar poten. Door haar zure gezicht heen probeerde ze alsnog de reactie van de apprentice te kunnen zien.

[Eerste post voor Icepaw]

Zoals gewoonlijk trok Icepaw zich weer eens niks aan van het feit dat ze eigenlijk een rustdag had vandaag. En ze trok zich nog minder wat aan het van het feit dat Irishunter eigenlijk niet wilde dat ze alleen naar buiten ging. Ze wist dat er één of andere kattenmoordenaar rondliep en dat ze waarschijnlijk geen schijn van kans zou maken als deze haar zou grijpen, maar kom op. Er liepen zo veel Clangenoten rond in haar territorium dat ze de kans dat de kattenmoordenaar uitgerekend haar zou vinden wel heel klein vond. Irishunter had een sterk gevoel voor overdrijven en Icepaw had gewoon geen zin om de kater in alles zijn zin te geven. En dus verliet ze het kamp. Om haar punt nog eens te bevestigen, besloot ze om naar the Owltree te gaan. Ze drong Irishunter’s potentiële boze reactie als hij uit zou vinden wat ze nu deed naar de achterkant van haar kopje en liep naar het donkere, beboste gedeelte van het ThunderClan territorium toe. Waar eerst nog het gefluit van vogels had weerklonken, viel er nu een akelige, lege stilte over haar heen. Icepaw negeerde het dringende gevoel van ongemak en liep onder de uilenboom door. Net op dat moment belandde een apprentice met een kreet voor haar neer op de grond en Icepaw’s vacht rees de lucht in. Ze dook instinctief naar een sluiphouding en ontblootte haar tanden. Een geïrriteerde blik verscheen in haar ogen toen ze zag dat het Stormpaw was, haar denmate. Het was een schrale troost te noemen dat Stormpaw ook last had van haar eigen actie, al compenseerde dat nauwelijks Icepaw’s hevige kloppende hart. “Waar was dat goed voor?” snauwde ze bits naar Stormpaw. “Idioot! Wat als ik een reflex naar je had uitgehaald? Al vraag ik me af waarom ik dat nu nog niet zou moeten doen. Misschien zal je dat wel weerhouden om de volgende keer nog zo’n stomme actie uit te halen.” Ze richtte haar blik naar boven en een frons verscheen op haar gelaat. “En wat doe je trouwens in de uilenboom? Weet je dan niet dat dat gevaarlijk is?” Ze rolde met haar ogen. En dan was Stormpaw ook nog eens ouder dan haar. Niet te geloven! Zo oud en al zo weinig verstand. Dat ging nergens meer heen, dat zag je zo al.

Het was meer dan duidelijk dat de witte apprentice van haar geschrokken was. Ze was recht in een sluiphouding gedoken en had haar tanden ontbloot. Alsof er een of andere hond uit de lucht was komen vallen. Wat mooi! Het was alleen wat minder mooi dat haar poten nu pijn deden, maar goed. Dat was wel te overzien. “Waar was dat goed voor?” snauwde Icepaw. Oh? Stormpaw hief haar kop en er verscheen en tevreden blik in haar ogen. “Idioot! Wat als ik een reflex naar je had uitgehaald? Al vraag ik me af waarom ik dat nu nog niet zou moeten doen. Misschien zal je dat wel weerhouden om de volgende keer nog zo’n stomme actie uit te halen.” Waar er een frons verscheen op de kop van Icepaw, verscheen er een opgetrokken wenkbrauw. “En wat doe je trouwens in de uilenboom? Weet je dan niet dat dat gevaarlijk is?” Op een zo droog mogelijke manier knipperde Stormpaw een paar keer, extra langzaam. Ja? Kon ze nu antwoord geven? "Omdat het grappig is. Omdat ik meer vertrouwen heb in mijn reactievermogen dan in jouw kracht. En pff zo gevaarlijk is dat niet", reageerde ze zonder ook maar enige twijfel. Bovendien, waarom probeerde Icepaw haar een standje te geven? De witte kattin was nog maar een moon of twee apprentice terwijl zij bij de volgende ceremonie warrior zou worden.

De manier waarop Stormpaw langzaam met haar ogen knipperde, deed Icepaw bijna geloven dat de she-cat inderdaad zo hard neer was gekomen dat het recht naar haar hersenen was gegaan en dat ze hier dadelijk één of andere beroerte kreeg. Maar nee, het sprak. Icepaw richtte haar grijze ogen strak op de kattin voor haar toen deze begon te vertellen waarom ze gedaan had wat ze had gedaan. “Katten een halve hartaanval bezorgen is dus echt niet grappig,” sprak ze op een bitste toon tegen Stormpaw. Ze kon eigenlijk nauwelijks geloven dat deze kleuter binnen een paar weken warrior zou worden. Als ze haar final assesment haalde en niet zo’n kleuterachtig gedrag vertoonde als dat ze nu deed, that is. “Ik denk dat ik anders vrij hard kan slaan, hoor, maar laten we die theorie vooral niet testen voordat ik voor een paar weken teken uit de vachten van de elders kan gaan plukken,” zei ze snibbig tegen Stormpaw. Ze wierp de ander een schampere blik toe toen deze aangaf dat zich verschuilen in een uilenboom heus niet zo gevaarlijk was. Dacht de apprentice nu werkelijk dat ze het op kon nemen tegen een grote uil? “Als dat is wat je denkt, dan verbaast het me ontzettend als Thornstar je je warriornaam geeft,” zei ze op een schampere toon tegen Stormpaw. “Iemand die zich nog gedraag als een kitten zou eigenlijk terug moeten gaan naar de nursery.” De zon veranderde lichtjes van koers en het werd nu volledig duister in dit bebost gedeelte van het ThunderClan territorium, bijna net alsof de nacht gevallen was. Icepaw draaide met haar oortje, maar ze weigerde om aan Stormpaw te laten zien dat de omgeving iets met haar deed en dus ging ze demonstratief zitten terwijl ze wachtte op welke domme woorden Stormpaw nu weer uit ging spreken.

De manier waarop Icepaw haar aankeek liet vrij duidelijk merken dat ze niet hoog ingeschat werd door de apprentice. “Katten een halve hartaanval bezorgen is dus echt niet grappig,” reageerde de witte kattin. Stormpaw haalde enkel haar schouders een keer op. Meningen verschilde, zij vond het namelijk wel enorm grappig. Misschien had Icepaw het ook wel grappig gevonden als ze haar eigen kop had kunnen zien. “Ik denk dat ik anders vrij hard kan slaan, hoor, maar laten we die theorie vooral niet testen voordat ik voor een paar weken teken uit de vachten van de elders kan gaan plukken,” reageerde ze. Met een grijns op haar gezicht zette Stormpaw een stapje achteruit. "Try me, als geen van ons iets zegt kan het geen kwaad." Uitdagend zwaaide ze een keer met haar staart. Ze kon het waarschijnlijk wel winnen van een kattin die nog maar net apprentice was. “Als dat is wat je denkt, dan verbaast het me ontzettend als Thornstar je je warriornaam geeft,” zei Icepaw. “Iemand die zich nog gedraag als een kitten zou eigenlijk terug moeten gaan naar de nursery.” Bij die woorden barstte Stormpaw in lachen uit. Na een paar keer om adem gehapt te hebben, kon ze pas reageren. "Als je dat denkt dan ben jij de gene die nog ver van de mentaliteit van een warrior af is. Zo lang de taken goed gedaan worden is er vrij weinig bezwaar tegen wat er in de vrije tijd gedaan word. Zo lang het niet tegen de regels is, wat dit niet is." Eigenlijk vond ze dit wel een enorm slimme opmerking van zichzelf, al ging ze dat niet zeggen natuurlijk. Het viel haar nu ook pas op dat er geen zon meer scheen in dit deel van het bos, waardoor het vrij donker werd. Ach, wat zou het. Zo lang het niet een maanloze nacht was, kwam ze makkelijk terug in het kamp.

Icepaw wilde in eerste instantie weigeren om op het voorstel van Stormpaw in te gaan. Hoewel de kattin kinderachtig gedrag vertoonde, was het wel zo dat ze haar warriornaam binnenkort zou krijgen en dat ze veel meer ervaring had dan Icepaw. De kans dat Stormpaw haar zou verslaan, was dus vrij groot. Aan de andere kant was er dat koppige deeltje in haar dat wilde laten zien dat zij zich ook durfde te bewijzen aan anderen. Dat aan haar broers wilde laten zien dat ze niet terugdeinsde voor een uitdaging. En dus deed ze een paar passen naar achteren en gaf een knikje naar Stormpaw ten teken dat ze het goed vond. Ze was nog geen anderhalve maan uit de nursery en had dus op wat basistechnieken na geen vechttechnieken geleerd, maar ze nam aan dat ze maar gewoon op haar instincten moest vertrouwen. “You’re on,” grauwde ze naar de ander. Toen barstte Stormpaw in lachen uit en een geïrriteerde blik verscheen in de grijze ogen van Icepaw terwijl ze haar mede apprentice in zich opnam. De woorden die vervolgens volgden, maakten haar nog chagrijniger. “Ik kan me herinneren dat elke elder tot dusver al vaak genoeg gewaarschuwd heeft hoe gevaarlijk uilen kunnen zijn voor jonge katten,” antwoordde ze snibbig op de woorden van Stormpaw. “Misschien heeft Thornstar het dus niet expliciet verboden en ben je technisch gezien niet tegen de regels in aan het gaan, maar je dwaze gedachtegang strookt met die van een pasgeboren kitten en ik weet niet of Thornstar het wel zo’n geruststellend idee vindt om iemand met de mentaliteit van een kitten een warrior te laten worden.”

Er verscheen een brede grijns op Stormpaw's kop zodra Icepaw een paar passen achteruit zette en een knikje gaf. Uitdagend sloeg ze een keer met haar staart door de lucht. “You’re on,” sprak Icepaw. Okay, sorry, nee. Stormpaw schoot in de lach. Icepaw had amper vechttechnieken geleerd en zij zo goed als alles al. Het was geen eerlijke match up wat dat betrof. “Ik kan me herinneren dat elke elder tot dusver al vaak genoeg gewaarschuwd heeft hoe gevaarlijk uilen kunnen zijn voor jonge katten,” reageerde Icepaw duidelijk geïrriteerd. De bengal trok een wenkbrauw op naar haar mede apprentice. "De Elders die de hele dag op hun hol zitten en zich over alles zorgen maken?" reageerde ze, waarna ze opnieuw moest lachen. “Misschien heeft Thornstar het dus niet expliciet verboden en ben je technisch gezien niet tegen de regels in aan het gaan, maar je dwaze gedachtegang strookt met die van een pasgeboren kitten en ik weet niet of Thornstar het wel zo’n geruststellend idee vindt om iemand met de mentaliteit van een kitten een warrior te laten worden.” Bla bla bla, dat waren te veel woorden en op het moment had ze niet de motivatie om te luisteren. "Ik vraag me af hoe Thornstar het vind dat een mede apprentice me een uitbrander geeft en de les lees terwijl ik niemand kwaad doe en de regels netjes volg", blabberde ze maar terug, half aandacht gevend aan een vogel die ze verderop in een boom had zien zitten.

“Elders die al seizoenenlang gezorgd hebben voor hun en Clan en dus wel het één en ander ervaring zullen hebben,” antwoordde Icepaw op een scherpe toon toen Stormpaw haar woorden sprak. Hoe kon ze zo dom en bovendien ook nog eens zo weinig respect hebben voor de katten waar ze mee opgroeide? Icepaw zou niet zeggen dat ze zelf een heilige was, maar ze kon toch wel meer respect opbrengen voor de katten in haar omgeving dan dat de apprentice op dit moment deed. Stormpaw had haar antwoord zoals wel vaker gebleken was alweer meteen klaar nadat Icepaw klaar was met haar relaas en de witte apprentice rolde nadrukkelijk met haar ogen. “Ik denk dat hij het niet zo erg zou vinden als hij zou weten wat voor dwaas je bent,” zei ze op een bitse toon tegen de apprentice. Alles aan de warrior in wording irriteerde haar en het leek haar beter om gewoon weg te gaan. Stormpaw leek duidelijk niet in zich op te nemen wat Icepaw haar probeerde te vertellen en als dat het geval was, dan was het maar zo. “Maar ach,” zei Icepaw op een nonchalante toon, “ik ben hier mijn tijd aan het verspillen. Doe wat je wilt en als je meegenomen wordt door een uil, dan kom ik je niet redden.” Ze hief haar kopje hoog in de lucht, wierp Stormpaw nog één nadrukkelijke blik toe en draaide zich toen om, aanstalten makend om weg te gaan. Ze had geen zin in verspilling van haar tijd, wat praten tegen deze apprentice duidelijk wel was.

“Elders die al seizoenenlang gezorgd hebben voor hun en Clan en dus wel het één en ander ervaring zullen hebben,” reageerde Icepaw. "En zich dan nog negen van de tien keer onnodig zorgen maken", vulde Stormpaw haar aan. Meer ervaring was leuk maar je elke keer voor niets zorgen maken moest toch ook behoorlijk vermoeiend zijn. “Ik denk dat hij het niet zo erg zou vinden als hij zou weten wat voor dwaas je bent,” reageerde de witte apprentice. Stormpaw haalde enkel haar schouders op. "Dat mag je mening zijn", reageerde ze nonchalant. “Maar ach,” begon Icepaw al even nonchalant. “ik ben hier mijn tijd aan het verspillen. Doe wat je wilt en als je meegenomen wordt door een uil, dan kom ik je niet redden.” Stormpaw kon haar lach niet inhouden toen ze zag hoe Icepaw met een geheven hoofd van haar weg probeerde te lopen. "Ik m'n vermaak, jij je tijd verspilt." In haar ogen was het duidelijk wie de winnaar was in deze situatie. Ze zwaaide een keer tevreden met haar staart voor ze haar nagels weer onderin de boom duwde.

StarClan mocht zijn hart al vasthouden wanneer Thornstar deze apprentice warrior maakte. Met zo’n nonchalante houding en gebrek aan respect voor haar ouderen had Icepaw niet veel hoop dat de she-cat een goede warrior ging worden, een aanwinst voor haar Clans. Ze deed dan ook geen moeite om haar kopje te draaien toen dat Stormpaw nog een opmerking maakte, maar wuifde enkel met haar staart naar de apprentice ten teken dat deze kwestie voor haar afgedaan was. Het was niet haar schuld als de uil terug zou komen en haar mee zou nemen; Icepaw had haar gewaarschuwd. Naarmate het later op de middag begon te worden, leek deze plek van het territorium steeds donkerder te worden en Icepaw’s ogen speurden de hemel zorgelijk af toen ze meende een kreet in de verte te horen. Was dat de uil die terug ging komen? Een onbehaaglijk gevoel nestelde zich in haar binnenste en ze hield halt terwijl ze dacht aan de warrior code die Clawtongue haar al vaak genoeg opnieuw gereciteerd had. Ze zuchtte theatraal en draaide zich toen om, waar ze Stormpaw weer onderaan de boom zag staan. “Stormpaw, ga daar weg,” zei ze met een zucht. “Ik geloof dat de uil elk moment terug kan komen.”

Een lichte twijfel, zou ze weer naar boven klimmen en nog een keer een poging doen om een andere kat te laten schrikken? Of zou Icepaw een saai kind zijn en de anderen er voor waarschuwen. Ze stond op haar achterpoten met haar nagels in de bast toen er een schreeuw door de lucht trok. Gevolgd door een wel heel theatrale zucht. “Stormpaw, ga daar weg,” zei Icepaw haar met nóg een zucht. “Ik geloof dat de uil elk moment terug kan komen.” De aanvulling van de witte apprentice deed haar eigenlijk niets. "Dus? Ik ben geen kitten die hij op kan pakken?" zei ze ongeïnteresseerd terwijl ze een van haar achterpoten ook tegen de bast van de boom zette.

Natuurlijk trok dat kreng zich er weer niks van aan. Icepaw keek met een geïrriteerde blik toe in haar ogen hoe Stormpaw gewoon verder ging met waar ze mee bezig was. Ze leek van plan te zijn om naar boven te klimmen, iets wat Icepaw al helemaal geen goed idee vond, zeker niet met die uil in de buurt. Een schel geluid weerklonk weer door het woud en leek tussen de bomen te weerkaatsen. Icepaw keek over haar schouder en zag een tamelijk grote gestalte boven haar kopje vliegen. Het beest zette duidelijk koers naar de boom waar Stormpaw was en Icepaw rolde met haar ogen, zuchtte weer eens gefrustreerd en rende toen naar Stormpaw toe. “Je bent misschien geen kitten meer, maar het is ook nu weer niet alsof je op korte termijn heel veel gegroeid bent. En je weet ook nooit hoe zo’n beest reageert.” Ze richtte haar blik weer naar boven. “Hoe weet je zo zeker dat het hier veilig is met die uil in de buurt?” siste ze naar Stormpaw, haar blik naar boven gericht zodat ze de uil in de gaten kon houden.

Waarom zou ze zich iets aantrekken van de zorgen van een ander? Dat had ze nooit gedaan en zou ze waarschijnlijk ook nooit doen. Het ging immers over haar eigen veiligheid, niet over die van de ander. Met wat kracht hees ze zich verder de boom in, weer een pootje verder. Je bent misschien geen kitten meer, maar het is ook nu weer niet alsof je op korte termijn heel veel gegroeid bent. En je weet ook nooit hoe zo’n beest reageert.” Icepaw was blijkbaar weer terug gekomen. Blijkbaar gaf ze toch meer om de situatie dan dat uit haar houding bleek. "Pas jij beter op, jij bent kleiner dus een makkelijkere prooi", zei ze voor ze weer een poot hoger in de boom sloeg. “Hoe weet je zo zeker dat het hier veilig is met die uil in de buurt?” Stormpaw draaide haar kop om zo goed mogelijk richting Icepaw te kunnen kijken. "Omdat ik hier vaker ben", reageerde ze droogjes.

Icepaw deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden toen Stormpaw haar zei dat ze een makkelijkere prooi was omdat ze kleiner was, maar ze wist niet of ze daar echt in sloeg. Het feit dat het krijsen van de uil steeds feller leek te worden, hielp ook niet echt. Icepaw richtte haar blik naar boven en probeerde te bepalen waar het geluid vandaan kwam, maar ze hoorde alleen het fladderen van zijn vleugels. Een geïrriteerde blik werd in de richting van Stormpaw geworpen toen ze nog meer zei. “Waarom kom je altijd naar hier?” vroeg ze op een licht verwarde toon, trekkend met haar oortje. Haar grijze blik richtte zich weer nerveus naar boven toen de uil opnieuw krijste. Ze concludeerde dat het steeds dichterbij klonk en vroeg zich af hoe lang het zou duren eer dat de uil bij de boom zou komen. Vast niet lang meer.

Eigenlijk vond ze het allemaal wel grappig. Icepaw wist haar niet met rust te laten terwijl ze verder de boom in klom. Al die bezorgdheid om iemand waar je niet eens bevriend mee was. “Waarom kom je altijd naar hier?” Naast de irritatie was er ook een hint van verwarring te horen in de stem van de witte apprentice. Stormpaw zette een pootje hoger op de boom voor ze antwoord gaf. "Weet ik het, ik kom overal wel vaker. Het kamp is saai", reageerde ze voor ze weer een pootje verder klom. Het geschreeuw van de uil was de enige manier om zeker te weten dat hij dichterbij kwam. Uilen maakte haast geen geluid als ze vlogen, dat had ze altijd al gek gevonden. Andere vogels kon je horen vliegen, uilen zo goed als niet. Helemaal niet als er een andere apprentice je probeerde te overtuigen dat je naar beneden moest komen.

Icepaw trok een gezicht toen Stormpaw zei dat het kamp saai was, al moest ze toegeven dat de apprentice wel gelijk had. Van alle taken waren die in het kamp ook wel haar minst favoriete, maar dan zouden zowel the Snakerocks als the Owltree niet bepaald plekken zijn waar ze als eerste naartoe zou gaan. De uil begon opnieuw te krijsen en Icepaw wierp haar blik naar boven. “Nou, veel succes daar nog dan,” zei ze, ergens omdat ze hier niet langer wilde zijn en ook ergens wel omdat ze wist dat ze de poes niet op andere gedachten kon brengen en dit gesprek op haar zenuwen begon te werken. “Het is niet mijn schuld als je wordt meegenomen door die uil,” zei ze nog over haar schouder voordat ze met haar staart afwimpelend naar de apprentice zwaaide. Hier had ze geen zin in.

Het gekrijs van de uil lieten haar ogen zoeken naar het gevederde beest. Toch knap hoe slecht die beesten te zien waren. “Nou, veel succes daar nog dan,” zei Icepaw. Die uitspaak had ze niet helemaal verwacht dus draaide ze haar kop met een opgetrokken wenkbrauw om. “Het is niet mijn schuld als je wordt meegenomen door die uil,” vervolgde de witte kattin. Had ze het opgegeven? Stormpaw begon spontaan te lachen om de situatie. Ze vond het allemaal eigenlijk net iets te leuk. Icepaw had haar volledig opgegeven en was inmiddels weg gelopen. Ach, dan had ze het avontuur helemaal voor zichzelf. Zorgeloos zette ze haar klauw hoger in de boom om zich verder omhoog te kunnen hijsen. Op naar avontuur.