I'll never heal, will I?

Het was een lange, pijnlijke tocht van zijn territorium naar het kamp, maar Jaggedpaw wist het uiteindelijk wel te redden. Hij verdronk bijna toen hij in het water viel, maar zijn instincten namen het vanaf dat moment van hem over en zijn poten wisten hem naar de overkant te brengen. De adrenaline begon af te nemen naarmate Jaggedpaw dichterbij het kamp was en de paniek nam toe. Zijn zicht was er niet op verbeterd en hoewel het hem ergens wel geruststelde dat hij nog steeds wazige kleuren kon zien, wist hij dat het geen goed teken was dat het er niet beter op werd. Zijn ogen leken in brand te staan en de pijn strekte zich uit naar de rest van zijn gezicht. Jaggedpaw kwam onhandig het kamp in gevallen en probeerde zich omhoog te duwen, zich niet bewust zijnde van het feit dat zijn pels vol met bloed en modder hing. Het was ook nog eens doorweekt door het water, wat het zicht er niet minder luguber op maakte. “Shrimp… Shrimppaw!” bracht hij paniekerig uit. Hij wilde naar voren lopen, maar botste vol tegen iets op en stamelde wat naar achteren. Hij voelde hoe een brok zich in zijn keel vormde, maar hij probeerde zich sterk te houden. “Shrimppaw?” Hij haatte het hoe zacht en ongelukkig zijn stem nu klonk, maar hij bleef stilstaan en probeerde door reuk en geluid te concluderen waar iedereen was. Alle kleuren gingen in elkaar over en alles was één wazige vlek. Zijn hart kromp in een bij het idee dat hij geen warrior meer kon worden en vooral bij het idee hoe erg hij zijn vader ging teleurstellen. En dat door één kleine, stomme inschatting.

_{Het zal altijd wennen blijven als er gewonde katten het kamp binnenkwamen. Shrimppaw was al redelijk ervaren, voor een Apprentice, maar de zenuwen liepen altijd weer hoog op als het weer eens gebeurde. Toch kon ze zichzelf redelijk kalm houden, ze moest niet in paniek raken. Daar zou ze niemand mee helpen. Gehaast kwam ze op de jonge Apprentice af. Ze slikte bij het zien van de staat waar hij zich in verkeerde, onder het bloed en modder en zijn ogen.. Oh jee, zijn ogen. Hoe ging ze dit ooit doen?? Ze schudde haar kopje. Eerst moest ze hem veilig naar haar Den begeleiden. 'Ik ben hier, Jaggedpaw,' miauwde ze zacht, zo rustig mogelijk, maar duidelijk een beetje gespannen. 'Rustig maar... Kom, ik zal je verzorgen..' murmelde ze en ze neusde de kater tegen zijn schouder aan.}

Een witte flits. Kleuren gingen opnieuw in elkaar over en Jaggedpaw kneep zijn ogen dicht om te voorkomen dat de pijn, de desoriëntatie en zijn zicht dat duidelijk niet was wat het moest zijn hem misselijk maakten. Hij hoorde de zachte stem van Shrimppaw en hij voelde iets van opluchting door zich heengaan, al wist hij niet of ze veel voor hem kon doen. Zijn ogen voelden nog steeds niet goed aan en het baarde hem zorgen hoe de kleuren om hem heen geen vaste vorm aannamen terwijl heel het incident al wel even geleden was. Hij wist niet hoe lang hij er over had gedaan om naar het kamp te strompelen, maar dat moest toch best lang zijn gezien het feit dat hij overal over was gestruikeld en net niet verdronken was in de rivier. Hij voelde Shrimppaw’s neusje tegen zijn schouder en hij probeerde te bepalen waar de medicine cat’s den was, maar het resulteerde in hem die weer bijna omviel. “Shrimppaw…” Hij haalde diep adem en probeerde de paniek in zijn stem te onderdrukken. “Ik zie niet waar ik heen ga. Is er iets mis met mijn ogen?”

Oh StarClan, sta mij bij. Shrimppaw probeerde haar zenuwen zo goed mogelijk onder controle te houden. Ze wilde er zijn voor de Apprentice, ze moest er zijn voor hem. Ze kon niet opeens in volle paniek gaan, ook al voelde dat soms niet te vermijden. 'Shrimppaw...' Ze slikte en richtte haar blauwe ogen op de kater. 'Ik zie niet waar ik heen ga. Is er iets mis met mijn ogen?' Oh, ze wilde toch zo graag zeggen dat er niets mis was, dat alles weer goed zou komen. Maar met hoe het er nu uit zag.. En ze had er nog niet eens heel goed naar gekeken. Ze wist dat het het beste was om er niet over te liegen. Ze kon het ook niet over haar hart verkrijgen om te liegen. 'Uhm.. J-Ja.. Ja, er is iets.. Mis met je ogen, Jaggedpaw.. Maar, ik ga mijn best doen om het.. Weer goed te krijgen, oké?' Dat was geen leugen, ze zou haar uiterste best doen. 'Blijf maar aan mijn zijde, dan gaan we naar de Medicine Cats Den, oké?' Ze begon weer richting haar Den te gaan, hopende dat het Jagged zou lukken haar te volgen.

Ondanks dat hij niks kon zien, was het toch niet zo heel moeilijk om zich voor te stellen hoe de medicine cat’s apprentice twijfelde voordat ze haar antwoord gaf. Niemand vond het leuk om de harde waarheid te spreken en Jaggedpaw wist niet goed wat hij in dit geval graag had gehad, maar hij voelde hoe zijn maag verstrakte toen de poes sprak dat er inderdaad iets mis was met zijn ogen. Alles in hem schreeuwde om zich om te draaien en weg te gaan, maar hij wist dat hij het dan alleen maar erger zou maken. Hij zou de weg sowieso niet vinden en toch alleen maar op zijn smoel gaan, dus misschien was het bij Shrimppaw wel veiliger. De kattin drukte zich tegen hem aan en Jaggedpaw gebruikte haar ondersteuning als begeleiding om haar den te vinden. De kruidengeur kwam hem al snel tegemoet en Jaggedpaw ging zitten zodra hij hoorde dat het geroezemoes in het kamp ver genoeg weg was. Hij voelde hoe bloed langs zijn wang weer naar beneden begon te druipen en nu de adrenaline grotendeels weg begon te varen, merkte hij pas op hoe koud hij het wel niet had. En terwijl het woedde in zijn kopje bleef hij zo stil mogelijk zitten zodat Shrimppaw aan de slag kon. Het laatste wat ze op dit moment kon gebruiken, was wel een apprentice die zijn hart bij haar uitstortte.

Shrimppaw begeleidde de Apprentice naar haar Den, waar ze hem neer zette. Zo, nu had ze alle rust om te werk te gaan, alhoewel de rust in haar kop alles behalve rustig was. Het stormde en ze moest haar best doen om het wat helderder te maken. Ze bekeek de wonden en constateerde dat zijn ogen het slechts aan toe waren, die moesten als eerst behandelt worden. En snel. 'Blijf hier.. Ik kom zo terug,' liet ze Jaggedpaw weten voor de snel naar haar kruidenvoorraadje ging. Ze hoopte vurig dat ze de juiste spullen gepakt had. 'Ik ben er weer, Jaggedpaw,' kondigde ze aan, haar stem zacht maar gespannen. Hoe ze haar best ook deed, de spanning ging er niet zo makkelijk uit. Oh StarClan, sta mij bij... 'Hier zijn wat papaverzaadjes, voor de pijn,' miauwde ze en ze schoof ze voor zijn neus. In de tussentijd pakte ze haar in water gedrenkt mos. Ze spoelde de ogen van de kater zo grondig mogelijk uit. Daarna perste ze sap van de celandine op een beetje mos. 'Dit zal even prikken.. Maar het is belangrijk dat het erin komt,' miauwde ze voor ze zijn kopje lichtjes omhoog tilde, om vervolgens het mos met het sap erop op zijn ogen te drukken. 'Ogen sluiten nu, Jagged..' Oh ze hoopte zo dat het zou werken, al was het maar iets.

De duizelingen in zijn kopje waren iets minder toen hij de den van Shrimppaw bereikte. De adrenaline begon echter af te nemen en dat zorgde ervoor dat hij de pijn voelde. Aan zijn oren, op zijn flank, maar vooral in zijn ogen. Een schrijnende pijn die voelde alsof honderden katten tegelijkertijd hun nagels over zijn ogen hadden gehaald. Het was een misselijkmakende pijn en Jaggedpaw zou een sarcastische opmerking hebben gemaakt op het feit dat Shrimppaw hem vertelde om hier te blijven als de misselijkheid dat niet onmogelijk maakte voor hem. Shrimppaw had zaadjes meegebracht die zouden helpen tegen de pijn en Jaggedpaw liet het zich geen twee keer zeggen om ze op te eten. Daarna waren zijn ogen aan de beurt en Jaggedpaw’s klauwen kwamen onbedoeld uit hun hulzen toen Shrimppaw zijn ogen uitspoelde. Hij wilde zijn kopje het liefste van haar wegtrekken, maar hij wilde haar niet belemmeren in wat ze deed en dus klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij liet haar het sap op zijn ogen drukken en siste toen het inderdaad begon te prikken. “StarClan,” hijgde hij onder zijn adem door. Hadden ze hem al niet genoeg gestraft? Hij deed echter wat Shrimppaw zei en hij sloot zijn ogen. Tranen vermengd met bloed en sap liepen langs zijn wangen naar beneden en Jaggedpaw was zich maar al te bewust hoe kwetsbaar hij zich voor zijn medicine cat’s apprentice opstelde. “Wat zou er moeten gebeuren als ik mijn ogen weer open, Shrimppaw?” probeerde hij op een standvastige toon te vragen, maar de trilling in zijn stem verraadde hoe hij zich werkelijk voelde.

Haar buik knoopte samen bij het zien en horen van Jaggeds reactie. Ze werd er ongemakkelijk van en vroeg zich heel even af of dit wel het juiste pad voor haar was. Die gedachte verwierp ze echter meteen weer, want het was StarClans keuze en die wilde ze zeker niet in twijfel brengen. Ze hield van katten helpen en bracht hier ook voldoening uit, maar helaas hoorde daar ook bij dat het soms pijn deed. Erg veel pijn. Ze hoopte maar dat de papaverzaadjes snel zouden helpen. 'Wat zou er moeten gebeuren als ik mijn ogen weer open, Shrimppaw?' vroeg de Apprentice. De trilling in zijn stem was duidelijk te horen. Shrimppaw schraapte zachtjes haar keel, hopend de trilling in haar eigen stem weg te werken. 'Ik, uh.. Dat weet ik niet precies.. Maar ik hoop dat het beter zal zijn..' Wat vanzelf sprekend was, natuurlijk. Maar ze had geen idee of zijn ogen weer magisch zouden werken, of dat dit alleen ontstekingsremmend was. Misschien zou het maar voor een beetje helpen. 'Probeer maar een heel klein beetje met je ogen te knipperen, Jagged. Ik wil er nog wat meer sap in doen,' miauwde ze. Hopelijk zou teveel sap juist niet averechts werken.

Ze wist het niet. Het was duidelijk dat ze dit geval nog nooit had meegemaakt en dat ze de uitkomst dus ook niet kon bepalen. Het sap zou kunnen helpen, maar het zou ook zo kunnen zijn dat het niks zou helpen en dat hij voor heel zijn leven slechtziend zou blijven. Of uiteindelijk zelfs wel blind. Dan zou hij elder worden en kon hij fluiten naar zijn warriornaam. Al de harde training, alles wat hij de afgelopen manen had opgebouwd, zou dan in het niets vallen. Hij zou wegrotten in het kamp en zijn Clanmates zouden medelijden met hem hebben, maar niemand zou de situatie voor hem kunnen verbeteren. Nee. Dat was iets wat hij niet wilde. Jaggedpaw focuste zich op haar commando en opende zijn ogen een klein beetje, net genoeg voor haar om er nieuw sap in te doen. Maar ook door zijn ogen een klein beetje te openen, kon hij concluderen wat hij diep vanbinnen ergens al wel overwogen had. “Ik…” Hij aarzelde. “De situatie is niet verbeterd,” maakte hij er uiteindelijk van. “En ik denk eerlijk gezegd ook dat het niet gaat verbeteren, Shrimppaw,” murmelde hij op een zachte toon. Al dat harde werk om warrior te worden, al die vooruitgang die hij geboekt had. En nu viel dat allemaal in diggelen. En waarom? Door een stomme fout. Een stomme, stomme fout.

Jaggedpaw deed wat ze hem vroeg en Shrimppaw druppelde er nog wat meer sap in. Ze bad naar StarClan dat alles (redelijk) goed zou komen en.. Als ze een fout zou maken, ze zou aardig wilde zijn om haar te corrigeren. Natuurlijk kon ze ook niet alle aandacht verwachten van ze. Het was al bijzonder dat ze zoveel trainingen kreeg van hun. Soms moest ze het zelf doen, op haar eigen pootjes staan. 'Ik...' Jaggedpaw aarzelde. Shrimp slikte. 'De situatie is niet verbeterd.' Ze knikte langzaam, maar dat kon hij natuurlijk niet zien. Misschien wel voelen? 'En ik denk eerlijk gezegd ook dat het niet gaat verbeteren, Shrimppaw.' Ze sloeg haar blauwe ogen even neer, een zacht zuchtje ontsnapte haar bekje. Ze voelde zich zo nutteloos in deze momenten. Ze deed haar best, maar het had alsnog geen zin. Toch probeerde ze hoop te houden, voor Jagged maar ook voor haarzelf. 'Het is nog vers, Jagged.. Het kan nog verbeteren. Wonden hebben tijd nodig om te helen,' murmelde ze hem toe. 'Je zicht moet nu ook niet zo goed zijn door het sap wat in je ogen zit. Dat zal vanzelf verdwijnen en.. Hopelijk neemt je zicht dan weer toe. Maar.. Dat kan ik helaas niet met zekerheid zeggen...' Dat vond ze ook lastig, het niet zeker weten. Maar het was het eerlijkst tegenover haarzelf en zeker haar patiënten als ze eerlijk was.

Shrimppaw probeerde hem hoop in te praten. Dat de wond nog vers was en dat het kon dat het met tijd beter zou worden. Jaggedpaw wist niet zo goed wat hij ervan moest geloven. Het voelde nog steeds alsof dat zijn ogen in brand stonden en het had al goed mis gevoeld vlak na de aanval, vlak nadat hij terug was gerend naar het kamp. Hij wist niet of het kwam doordat het ergens wel een traumatische ervaring was dat hij mee had gemaakt, maar hij bleef maar denken aan het moment dat hij die ene fout had gemaakt en dat ervoor had gezorgd dat de BloodClanner genoeg tijd had om uit te halen naar zijn ogen. En hij was zo dichtbij zijn final assesment geweest. De kater wiebelde met zijn oortjes en luisterde naar wat Shrimppaw nog meer zei. “Ik vermoed dat ik sowieso ter observatie hier ga moeten blijven?” probeerde hij zo rustig mogelijk te vragen. “Na hoe veel tijd kun je met zekerheid zeggen dat het niet beter zal worden?” Hij had geen idee hoe zijn ogen er uit zagen, maar hij vermoedde dat de wond om zijn oog wel zou genezen, dat het littekens zouden blijven. Maar het was hetgeen in zijn ogen dat moest herstellen en als dat niet zou gebeuren, dan zou het er dik inzitten dat hij elder zou worden. En hij wist niet of hij er al mentaal gezien klaar genoeg voor was om dat te accepteren.

Ze zag de pijn in zijn hele lichaamstaal. Shrimppaw vond het verschrikkelijk voor hem. Ze had nog niet gevraagd hoe hij aan de wond kwam, maar ze had ergens wel een vermoeden. Stel dat het.. Nee, niet aan denken nu. 'Ik vermoed dat ik sowieso ter observatie hier ga moeten blijven?' vroeg Jaggedpaw zo rustig mogelijk. Shrimp zuchtte zachtjes en knikte. 'Ja, het liefst wel. We willen niet dat het gaat ontsteken.' Oh dat zou zo erg zijn, nee, Shrimp nam zich voor om elk uur te checken. Just to be sure. 'Na hoe veel tijd kun je met zekerheid zeggen dat het niet beter zal worden?' Oei, moeilijk. Shrimp had nog niet super veel ervaring, zeker niet met kapotte ogen. 'Uh.. Ik weet het niet zeker. Maar ik denk een paar daagjes,' miauwde  ze. 'Maar zelfs al verlaat je de Medicine Den wil ik alsnog wel af en toe checken, voor het geval het slechter gaat. Of juist beter, natuurlijk.' Het is belangrijk om te blijven checken of het wel goed gaat met de wonden, zelfs al zijn de katten ontslagen uit de Den. Ze wilde er zeker van zijn dat alles goed ging met haar patiënten.

Het voelde niet bepaald goed aan dat hij in de medicine cat’s den moest blijven, maar hij wist ook wel dat het beter was dat hij bleef dan dat hij weer terug naar de apprentice’s den ging. Als het zou escaleren, dan zou Shrimppaw in elk geval in de buurt zijn om hem te kunnen helpen. Als hij die hulp niet direct zou hebben, dan zou het misschien erger worden en werd de kans alleen maar groter dat hij geen warrior zou worden. Nu had hij nog een klein kansje en dat wilde hij graag benuttigen. “Laten we hopen op het beste,” probeerde hij op een optimistische toon te zeggen, maar zijn houding verraadde dat hij de moed al half en half op had gegeven. “Bedankt voor de hulp die je me hebt gegeven en die je me nog gaat geven, Shrimppaw,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Ik hoop dat StarClan je snel de naam zal geven die je is gegund.” Hoewel alles nu als één grote brok ellende voor hem aanvoelde, wist hij wel nog te erkennen wat ze voor hem deed en dat was dan ook de strohalm die hij aanpakte om niet volledig in te storten. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven als dat zou gebeuren in bijzijn van anderen.