Breath

Oh jee, wat spannend. Winterpaw was nog nooit zo ver het territorium in getrokken zonder zijn mentor, zonder een Den genootje. Of Clangenoot. Helemaal alleen was hij, bij de grens. Hij slikte, zijn oortjes trokken zenuwachtig. Eigenlijk wilde de jonge kater omdraaien en weer teruggaan naar het bekende kamp. Maar iets had zijn aandacht getrokken aan de overkant. Oh jee. Zou dat een RiverClanner zijn? Ja, dat moest wel, het was RiverClan territorium. Winterpaw voelde zich wel een beetje lullig als hij nu opeens om zou draaien. Dat kon als een belediging opgevat worden. Nee, hij bleef wel wachten of hij opgemerkt werd.

Ebonypaw

Ebonypaw onderdrukte een zachte zucht van opluchting toen ze Grimestripe niet op zich zag wachten toen ze uit haar den kwam. Ze nam aan dat hij naar buiten was gegaan, waar hij dan nu ook was. Hoe minder trainingen ze met hem had, hoe beter. Ze vond hem niet bepaald een aangename kat om mee om te gaan en het principe dat ze hem de voordeel van de twijfel moest geven, was nu ook wel weg. Hij was zoals Hermitshell al gezegd had echt wel een eikel en hoe minder tijd ze in zijn buurt moest spenderen, hoe beter. De RiverClan apprentice liet het kamp achter zich en besloot om te gaan jagen. Een paar uurtjes later had ze twee muizen weten te vangen en hoewel het niet veel was, was ze er wel blij mee. De vraag was of Grimestripe er ook blij mee zou zijn. Waarschijnlijk niet. Die kater was nooit blij met iets. Ebonypaw schudde het van zich af en liep dichter naar de grens toe, de grens tussen WindClan en RiverClan. Haar blik gleed meteen naar de overkant, waar ze een jonge apprentice zag staan. Zijn uiterlijk deed haar vermoeden dat hij nog maar net uit de nursery was en ongemakkelijk bewoog ze met haar oortjes. “Ben je niet wat jong om hier helemaal alleen te zijn?” riep ze naar hem over het kolkende water heen.

Het voelde als eindeloos ongemakkelijk wachten. Zijn oortje ging er nog meer van trekken dan normaal. Hij schudde licht zijn kop, en misschien was dat de uiteindelijke beweging geweest die de ander hun aandacht trok. 'Ben je niet wat jong om hier helemaal alleen te zijn?' werd hem roepend gevraagd. Winter verstijfde kort, voelde zich betrapt ook al deed hij helemaal niets fout. Hij keek op naar haar en slikte. 'Uh...' Hij was jong ja, dat besefte hij zich maar al te goed nu. 'Ik.. Ben al Apprentice,' antwoordde hij met een knikje. Zenuwachtig likte hij zijn droge lippen. Had hij hier niet mogen zijn? Oh, wat als Blazesong erachter kwam? Dan had hij sowieso wel proberen, dacht hij bangig.

Ebonypaw trok kort met haar oortje en haar snorharen trilden geamuseerd toen de WindClan apprentice zijn woorden sprak. “Ik zou het nogal erg hebben gevonden als je dat niet was geweest. Dan zou WindClan toch beter op zijn kittens mogen letten,” grapte ze. Ze zag dat de apprentice erg nerveus was en trok weer met haar oortje. Een nerveuze apprentice in de buurt van the Gorge was meestal geen goed ding. “Ik bedoel dat je er uit ziet alsof je nog maar net uit de nursery bent. Een kersverse apprentice,” legde ze wat vriendelijker uit, al klonk haar stem streng. “Dit is niet echt de plek om een avontuurlijke tocht te beginnen als je je territorium nog niet goed kent. Waarom probeer je het niet op een andere plek uit?” En waar was de mentor van deze apprentice in StarClan’s naam? Misschien lette WindClan toch niet zo goed op zijn apprentices als dat ze in eerste instantie gedacht had.