I see my reflection in your eyes

Wolfstar wist precies waarom die geurmarkeringen stonden op de manier waarop ze stonden. Hij wist precies wie ze gezet had ook. Deze markeringen hadden ooit binnen de grenzen van WindClan gestaan. Het waren die van Shatteredice. Het was een paar dagen geleden toen hij ze voor het eerst opgemerkt had. Hij dacht dat het toeval was, of gewoon een soort zieke grap die ze uit had willen halen. Maar hij betrapte zichzelf dat hij hier vaker ging controleren en dat ze er dan nog steeds waren. Ze kwam dus terug om ze te vernieuwen. Zelf. De kater daalde iets af om de laatste plek te controleren. De rivier was hier rustig gelukkig. Het water maakte hem bang. Niet omdat hij niet kon zwemmen, maar om de moord die hij met dit water gepleegd had. Een rilling trok over zijn rug en iets vertelde hem dat hij bekeken werd.

Zijn ogen schoten naar de overkant van de rivier en daar stond zij. De poes die hij zo liefgehad had. De poes waar hij de wereld voor op de kop gezet zou hebben. De poes die hij met zijn leven vertrouwd had, iets dat hij nu niet meer deed. Er kwamen geen woorden. Er was geen verandering in zijn neutrale gezichtsuitdrukking. Hij keek enkel. Ze was nog altijd ontzettend mooi. Zelfs als ze boos was. En hij haatte het om toe te geven, maar hij hield nog altijd van haar.

[closed]

SKY ABOVE MEEARTH BELOW ME FIRE WITHIN ME.

Elke dag weer liep ze haar ronde. Haar blik elke dag starend naar de overkant om maar een schim van hem te vinden. Als ze s' avonds op haar avondwandeling ging dan ververste ze haar marks weer, zodat het in de ochtend wanneer de Windclan patrol zou langslopen haar geur nog steeds sterk rondhing. Ze deed het elke dag weer opnieuw tot hij zijn gore bakkes durfde te tonen. Ze wist dat het zou gaan opvallen en dat het nieuwtje zijn oren wel zou reiken. Het had enkele dagen geduurd maar uit eindelijk stond hij er dan hoor. Zijn uitdrukking neutraal. Alsof hij niks te vrezen had, alsof hij niet het bloed van haar kind op zijn poten droeg. Ze geloofde het tot in het bot. Wat hij ook zeggen zal. Ze wist wat hij gedaan had. Hij had een dans geopend tussen hun en Shatteredice danste mee met vuur vlammend in haar aderen. Haar ene oog was gericht op hem, de ander was verloren door de heks die nog altijd in Windclan leefde. Hij wist ervan, en hij had niks gedaan. Zelfs nu hij daar de macht voor had. Alles wat tussen hun was geweest, was dus nooit echt geweest. Hij had, net als Daintywhiff, haar willen breken. Het was hun gelukt. Er was namelijk niks meer over van haar. Maar ze was opnieuw gegroeid. Nu in een veel betere versie: Een versie van haarzelf waar ze niet meer het ijs was wat verbrijzeld kon worden maar het vuur die iedereen zou brandde. Haar borstkas ging langzaam op en neer, de kalmte in haar zelf nog bewarend, hoe hard ze nu ook wou schreeuwen tegen hem. Al reikte die kalmte haar blik niet. Die stond als heter dan hel ooit zou brandde.

Als blikken konden doden..

MONTY

Haar blik boorde dwars door hem heen. Haar hele uitstraling probeerde kalmte uit te stralen maar die werd meteen verslagen door de blik waarmee ze hem aankeek. Ze was boos. Ze had alle recht om boos te zijn op hem, hij had haar kind vermoord. Maar hij betwijfelde of ze dit wist. Om eerlijk te zijn wist hij niet echt waarom ze zo boos was. Was het door wat ze konden hebben als alles anders gelopen was?

"Vanwaar het boze gezicht Shatteredice?" vroeg hij toen maar op nonchalante toon. "Lukt het vissen vangen niet zo goed?" een steek onderwater, letterlijk. Zij was degene die overgelopen was naar de vijand. Zij was degene die haar clan de rug toegedraaid had. Zij was de verrader geweest, niet hij. Zijn staart ging kalm heen en weer terwijl hij naar de overkant van het water keek. Wat zou ze terug zeggen? Zou er een patrol in de buurt zijn of was ze daadwerkelijk alleen? Het stroompje water dat hen scheidde was ondiep genoeg om over te steken, maar hij achtte haar niet dom genoeg om hem hier aan te vallen. Niet terwijl hij sterker was.

SKY ABOVE MEEARTH BELOW ME FIRE WITHIN ME.

Ze hief haar snuit op met een snuif. Als hij dacht dat ze geraakt zou worden door die opmerking dan had hij het mis. Zijn woorden zouden haar niet meer pijn doen, want hij had al zo iets ergs gedaan dat daar niks meer te boven kwam. Haar gedachtes waren alleen maar daar. Dit was de plek zelfs nog. Dat die goorlap hier nog nonchalant durfde te staan. Zij zag enkel het beeld wat Starclan haar had laten zien. Hij was als zwart als ravenveren, maar zijn stem.. die herkende ze als duizenden. En nu was het plaatje compleet. Nu was hij geen zwarte prut gevormd in een kat, nu zag ze hem écht staan. Ze zag hem daar staan, bewegend naar de rand waar haar kindje stond. En hoewel het niet echt gebeurde, leek het voor haar ogen wel. Haar hart greep samen en ze sloeg haar klauwen in de grond. ''Je hebt wel ballen om hier te komen.'' Begon ze. Ze had kort haar blik op de grond gericht maar had bij haar woorden weer opnieuw oogcontact gezocht met haar ene oogje. De andere was ze verloren. Was van haar ontnomen in geweld door een eigen clangenoot. Wolfheart wist hiervan en noch deed hij niks. Nee, hij deed er telkens maar een schepje boven op. Ze werkte samen. Ze wist het zeker. Alles tussen hen, was nep geweest, was een toneelstukje om dichter bij haar te komen om haar kapot te slaan. ''Ik weet wat je gedaan heb, Wolfheart.'' Ze liet een diepe ademhaling langs haar op elkaar geklemde kaken glijden. ''Hoe je hier zo kan staan met geen enkele klote emotie op je gore smoelwerk. Dat je hierheen bent gekomen en tegen me durft te spreken..'' Haar klauwen krulde dieper in de aarde. ''Dat je het gewoon maar eventjes doet.. zonder moeite eventjes op de plek waar me zoon gestorven is een praatje doen. Het maakt me kotsmisselijk, ziek beest dat je bent.'' Ze week haar blik niet van hem af toen ze sprak. Ze wou geen verklaring horen, geen sorry of iets. Er was geen reden noch een excuus om goed te maken wat zijn poten hadden gedaan. Ze wou enkel horen dat hij inderdaad gestoord was zodat ze hem daarna zonder genade naar de plek kon sturen waar zulke beesten als hem thuis hoorde.

MONTY

Ze wist wat hij gedaan had. Natuurlijk. Moeder instinct zat nooit fout. Het was alleen maar logisch dat ze er op den duur achter kwam. "Vanwaar de woede? Het was jouw zoon die mij een leven gaf, jouw zoon die mij maakte tot wat hier nu staan." hij maakte met zijn staart een beweging naar zijn lichaam. Het was Gorsepaw die geholpen had leader te worden. "Ik heb jouw zoon verlost, losgemaakt van wat hem vast hield hier." merkte hij koeltjes op. Haar boze woorden lieten het koude ijs rond zijn hart niet smelten. "Dit was allemaal nooit gebeurd als je niet overgelopen was, verrader." siste hij koud naar de kattin. Het was haar schuld. Zij was weggegaan. "We hadden gelukkig kunnen zijn samen, misschien wel een gezin van onszelf stichten en jij gooide dat allemaal weg voor een stel visvretende stinkbeesten. Omdat je bang was." en ze was vast nog steeds bang. Nog altijd dat angstige poesje van eerst. "En wat wou je nu doen? Mijn neerhalen? Mij terug om hoog sturen zodat ik nog een keertje met jouw zoon kan spreken? Ik spreek Gorsepaw vaak zat Shatteredice.. hoe vaak heb jij hem gesproken sinds hij niet meer hier is?" er kwam een uitdagende grijns op zijn gezicht te staan. Hij wist dat ze nog altijd verdriet er van had. Nog altijd boos was. Hij wou dat ze het los liet. Dat ze hem pijn deed.

SKY ABOVE MEEARTH BELOW ME FIRE WITHIN ME.

Zijn woorden, zijn stem, het was niet de Wolfheart die zijn vroeger gekend had. Niet de tom waar ze vrolijk over de heides had gerend, mee had gedroomd over een prachtig leven, dit was een monster. Een kat die geen hart meer had, waar Dark Forest zijn zwarte prut aan had afgesmeerd. Wat hij allemaal zei.. wat hij zei en hoe hij het zei. Hoe kon iemand zo zijn. Hoe? Hoe? Het ging bij haar niet naar binnen. Het was walgelijk. Het was gruwelijk. Ze moest kotsen. Haar hele maaginhoud drukte naar boven bij elke woord die hij sprak. Haar kop zakte naar beneden en ze vocht tegen het slijm dat uit haar bed droop van de misselijkheid. Hij probeerde haar met woorden neer te halen als de ziekelijke beest die hij was. Ze zag geen liefde meer in zijn gouden ogen, zag alleen nog een blik waar ze doodsbang van werd. Ziek. Ziek. Hij was ziek. Dat hij nog sprak over hoe gelukkig ze hadden kunnen worden samen als ze niet naar Riverclan was gegaan. Had hij haar zoon daarom van het leven beroofd? Hoe gestoord kon je zijn? Haar poten begonnen te trillen van de woede. Intense woede. Haar kop was niet helder meer. Van alles ging door haar heen maar één ding stak bovenuit: vurige haat stromend door haar aderen heen. Vanuit haar ijskoude tenen voelde ze de hitte als de rivier door haar lichaam stromen. Ze richtte haar kop weer naar voren. Ze zou hem niet alleen neerhalen, ze zou hem laten brandde. Ze zou hem horen schreeuwen tot haar oren kapot sprongen van het luide geluid. Ze zou de vlammen over zijn lichaam zien likken tot er niks meer over was van hem dan as. Ze zou er alles aan doen, álles om hem naar de Dark Forest te brengen en hem daar in eeuwigheid te laten rotten. Toen bewoog ze. Ze vloog naar voren. Alles ging zo snel, alles zo wazig voor haar oogje. Toen hij klaar was met zijn giftige uitspraken was ze als een speer uitgevlogen. Het water sloeg omhoog toen haar lichaam erin sprong er erdoor heen rende. Haar lippen zelf waren niet van elkaar gekomen. Hij verdiende één ding; en dat de meest pijnlijkste dood. Shatteredice, de meest zachtaardigste en lieve moederkat die ze was, nu klaar om het bloed van de moordenaar van haar kind op haar pels te voelen spatte. Haar klauwen schoten uit haar hulzen en ze liet zichzelf vol tegen hem aankomen. Haar tanden, haar nagels, gingen vol furie over hem. Ze was verblind. Verblind van woede, van pijn, van verdriet.

Voor jou Gorsepaw. Voor jou mijn kind..

Na vandaag zou hij nooit meer iemand meer pijn doen.

MONTY

Alsof hij ook maar een moment met haar zou gaan vechten. Wolfstar stond daar maar en de stilte tussen de twee katten vormde een dikke spanning die door de lucht ging. Zijn staart werd dikke toen hij zag dat ze in beweging kwam. "Alsof elke klauw die jij in mij boort ooit meer pijn zal gaan doen," bracht hij schamper uit. Shattered stond binnen no time voor hem en heel kort was het alsof de tijd stil stond terwijl ze kwaad op hem af vloog. Hij voelde haar klauwen in hem boren, haar tanden die hem beten en de woede achter elke beweging die zij maakte. Maar hij vocht niet terug. Hij liet het toe. Tranen stonden in de ogen van de kater terwijl hij vocht om niet te reageren op de stekende pijn in zijn lichaam. "Het zal nooit meer pijn doen dan de dag dat jij weg ging," zijn stem was hees. Maak er een eind aan Shattered. Doe het. Ze zou het gore lef niet hebben om het af te maken.

SKY ABOVE MEEARTH BELOW ME FIRE WITHIN ME.

Hij had de gore lef nog om te spreken. Stond daar maar alsof het niks uitmaakte. Dat het hem geen ene flikker kon schelen dat hij haar kind de afgrond gegooid had en dat zij hem nu aanviel. Hij stond er maar, sprak over dat haar klauwen nooit zoveel pijn gingen doen op de dag dat ze was vertrokken. Ze sloeg haar klauw in zijn gezicht en spuugde een klodder speeksel mee. ''Durf niet te slachtoffer te spelen Wolfheart!'' Spuuwde ze. Haar schouders spandde zich weer aan en ze gaf hem weer een klap. ''Dit komt allemaal door jou! Jezelf!'' De tranen brandde in haar ogen. Ze hadden gelukkig kunnen zijn. Ze hadden een gezin kunnen hebben en ze had bij haar kinderen kunnen wonen.. maar hij- HIJ. Had alles tot de grond gebrand van die droom. ''Waar was je toen ik mishandeld werd? Waar was je toen ik nachten niet kon slapen uit angst? Je beloofde me te helpen, me te redden maar je hebt NIKS gedaan.'' Ze sprong weer op hem af nadat ze een klein ruimte had gecreëerd tussen hun om te spreken. ''Als je ooit van me gehouden had dan was dit nooit gebeurd. Als je ook maar iets om me gegeven had. Alles was een leugen. Alles was nep. Je kwam alleen bij mij in de buurt om me nog meer pijn te verrichten.'' En dat was hem gelukt. Shatteredice dacht dat ze nooit zoveel pijn had beleefd tot ze er achter gekomen was dat hij Gorsepaw vermoord had. Maar nu was het haar tijd om hem te straffen. Niemand keek toe. Niemand die hun tegen zou houden. Ze bad naar de sterren, hoopte dat ze inzagen waarom ze dit deed. Ze bad om vergiffenis voor wat ze zou gaan doen vandaag en in de toekomst. Ze zou niet rusten tot Wolfheart volledig uitgeroeid was. ''Je had de kracht, de macht, je had alles om me te helpen maar je deed niets. Je stond daar maar te grijnzen.. Riverclan bood me een thuis aan waar ik veilig kon zijn. Een clan die me opving en me redde. Iets wat jij en heel Windclan van leren kan. Jullie lieten me in de steek. Jullie lieten me langzaam sterven, lieten een psychopaat vrijuit lopen.'' De woede borrelde alleen maar op en op. Ze stond klaar om te ontploffen. Tranen hadden haar gehele wang doorweekt terwijl ze steeds keer op keer tegen hem een slag met haar klauwen verkocht. ''Zeg- zeg dat je spijt hebt! ZEG DAT JE SPIJT HEBT!'' Na ze haar laatste woorden geschreeuwd had viel ze keihard tegen hem aan. Haar klauwen pakte richting zijn kop voor houvast toen ze beide achterover vielen. Haar kleine lichaam lag op zijn grote pluizige bruine lijf. Ze voelde duizenden tintelingen door haar heen gaan en geen een daarvan voelde goed. Het gaf haar enkel meer en meer woede. Ze wou hem nooit meer aanraken. Nooit meer. Ze kneep haar nagels dieper in zijn huid. Haar ademhaling ging in stoten uit haar longen. ''Vertel me hoeveel spijt je hebt en toon dit door voor altijd de clangebied te verlaten. Neem je rang af en ik zal je sparen Wolfheart. Ik zal anders nooit rusten tot ik al je levens afgenomen heb. Ik kom je halen, ik zal je opjagen als een konijn hoor je me? Ik roei je uit in het midden van het Windclan kamp met Riverclan aan mijn zijde.'' Ze keek hem diep, diep in de ogen aan. Haar stem droop van gif. Van vuur die in haar brandde. Ze was dood en doodserieus. Ze was klaar om een oorlog te beginnen. Ondanks Shadowclan net geweest was, zou ze niet achteruit deinzen om Windclan hun volgende doelwit te maken. Ze was niet meer Shatteredice. Ze was een heel nieuwe kat. Zo erg gebroken door hem, door andere, dat er niks meer over kon zijn van wie ze eerst was. En dat toonde.

MONTY

Shattered riep woorden naar hem, maar ze kwamen allemaal maar half binnen. Hij focuste zich op klauwen die zich in zijn huid boorde. En ze bleef maar hameren, bleef maar janken over dat hij haar niet geholpen had. "Wie stak zijn nek voor je uit? Maakt Daintywhiff zwart bij Stallion om jouw hachje te redden? Geef mij niet te schuld van de daden van je eigen gekozen man." snauwde hij kwaad en haalde woest uit naar haar gezicht. Haar klauwen boorden zich in zijn nek en samen vielen ze om ver. Shattered schreeuwde dat hij moest zeggen dat hij spijt was. Hij wou het best zeggen, voor haar. Maar hij zou liegen. Ze maakte een belofte dat ze hem zou komen vermoorde, elk leven uit hem zou trekken. "Ik. Heb. Geen. Spijt." zijn vacht pakte aan hem, een combinatie van bloed en water. "En jij? Jij hebt het gore lef niet eens om een moord te plegen. Anders had je Daintywhiff ook wel een lesje geleerd, van je af gebeten." snauwde hij woest. "Jij was altijd al het zielige meisje, je moest altijd al gered worden van de boze wereld. En nu ben je niks minder dan een vieze overloper, zo sta jij bekend in WindClan." En misschien waren dit wel de laatste woorden die hij sprak en was ze inderdaad veranderd, maar de Shattered die hij kende van vroeger zou het lef niet hebben om zijn leven te nemen.

SKY ABOVE MEEARTH BELOW ME FIRE WITHIN ME.

Shatteredice had hem keer op keer aangevallen en maar eenmalig had hij een klauw terug uitgehaald. Het was dan ook geen moeite om die te ontwijken. Nu lagen ze echter op de grond, haar lichaam boven op zijn grote gespierde. Ze voelde zich enorm klein, zoals ze altijd was geweest en zoals ze altijd behandeld was. Zijn gouden ogen waar ze vroeger uren in kon staren waren niet meer zoals toen. Er leek een waas over heen te liggen, eentje die de blik van de echte Wolfheart verborg. Haar nagels drukte in zijn gezicht terwijl ze hem vasthield. Ze had hem één kans gegeven en nu wachtte ze af. Haar hartslag bonkte luid en langzaam in haar oren. Het was het enige wat ze nog hoorde. boemboem- Stilte. boemboem- Stilte. boemboem- en weer stilte. Het leek wel een eeuwigheid voor haar te duren terwijl ze hem bijna smekend aankeek. Zeg alsjeblieft dat het je spijt.. Zeg dat je elke dag je poten wast omdat je spijt hebt van het bloed dat daaraan kleeft.

Druppeltjes bloed begonnen langs haar nagels te lopen. Ze had Wolfheart nog steeds vast en ze drukte steeds harder. Ze wou dat hij ging praten, dat hij zei dat hij oprechte spijt had of dat hij vertelde dat dit een nachtmerrie was en dat ze zo dadelijk saampjes straks wakker werden in haar nest. Veilig en liefdevol. Gorsepaw nog levend, blij en gelukkig zoals eerst, en zijn andere siblings net zo.

"Ik. Heb. Geen. Spijt."

Haar gezicht trok weg. Alsof ze bij zijn woorden ook echt het beeld kon zien hoe hij daar aan de rand van de gorge stond met een tevreden glimlach op zijn gore, gore bek. De andere woorden die hij sprak hoorde ze zowat niet. Enkel haar hartslag bleef in haar oren slaan en nu drie keer zo hard en zo snel. Ze leek een seconde uit haar eigen lichaam verjaagd te zijn en toen, toen bracht ze haar blik terug in de zijne. Een blik waar geen beschrijving van was. Ze zou hem laten zien. Oh ze zou hem laten zien wie ze geworden was. Wat hij gedaan had met haar. Ze was geen fragiel ijs meer die elk moment kon barsten maar ijsblauw vuur die heide's en bossen zouden laten afbrandde tot ze had wat ze wou. Ze pakte zijn kop steviger vast terwijl hij nog praatte en tilde hem op naar haar eigen gezicht. ''Ik heb je gewaarschuwd, Wolfheart.'' Zei ze. Zacht en Koud. Ijs en ijskoud.

waarschuwing: TW!

Daarna gaf ze enorme kracht en druk op haar voorpoten die zijn brede misselijkmakende gezicht vasthadden. Ze ramde hem vol met zijn kop op de stenen die op de grond lagen. Het gebons van haar hart ebde weg uit haar oren en maakte plaats voor een piepend geluid dat constant doorging. Dikke inktvlekken danste voor haar oog. Ze voelde een enorme laag van adrenaline door haar heen slaan dat ze er naar adem van moest snakken. Maar dat hield haar niet tegen. De intense woede, de intense haat die ze voor hem had na dit kon ze haarzelf niet meer onder controle houden. Ze bracht zijn kop weer omhoog en sloeg hem ditmaal nóg harder tegen de grond aan. Keer op keer tot eindelijk bloed over de stenen begon te vloeien. Druppels spatte omhoog in haar gezicht en de geur wat haar vroeger altijd zo misselijk maakte rook nu zoet. Shatteredice liet hem los, stapte van hem af, en pakte zijn nekvel beet. Hij was zwaar en groot maar Shattered was nu als sterk als een moederbeer. Ze sleepte hem over de nattige roodkleurde stenen heen naar het water toe. Eenmaal daar, drukte ze zijn kop onder water. Met die wond op zijn gore harses zou hij zichzelf niet omhoog weten te krijgen. Ze hoopte stiekem nog zelfs dat hij nog niet bewusteloos was, zodat hij elk moment kon meemaken, elk moment in haar oog had gekeken terwijl ze genadeloos zijn hersenpan had ingeslagen. Ze hijgde, ze piepte en ze vocht tegen haar trillende ledematen. Ze drukte zijn neus dieper in de rivier. Zijn longen zouden vollopen met water en knappen. Ze gaf hem precies wat hij haar zoon aangedaan had. Dit was wat hij verdiende en ze zou het nog negen keer doen als het moest.

MONTY

Onderwerp: Re: I see my reflection in your eyes