Her

Het kon het nog herinneren als de dag van gister, de geboorte van zijn kleine kindjes. Zijn babies. Natuurlijk was het nog niet zo heel lang geleden gebeurt, maar ze groeide nu al veel te snel op vond hij. Ze waren zo schattig. Het maakte Shadefeather niet meer uit dat hij niet de hele dag buiten was, zijn poten jeukten nu meer om bij zijn kindjes te zijn dan buiten rond te rennen. Grappig hoe dat veranderd als je vader wordt, dacht hij geamuseerd. Nu was hij echter wel buiten, maar niet per se om te jagen. Hij had de kittens achtergelaten bij de andere Queens - en ze op het hart gedrukt wat er allemaal wel en niet gedaan mocht worden - en had Daintywhiff mee naar buiten genomen voor een wandelingetje. Hij wist dat de poes niet altijd even vrolijk werd van de hele dag in de Nursery zijn en sinds de kittens hadden ze nog niet echt één op één momenten gehad. Met een glimlach keek hij opzij naar zijn mate, waarna hij haar snorrend een kopje gaf.

Daintywhiff

Hij glimlachte breed toen hij een lik over zijn wang kreeg en keek vol liefde naar de poes, die zichtbaar ontspande van de rust op de heide. Het was een drukke tijd geweest en zeker als je omringt was door kittens was het altijd even fijn om wat tijd voor jezelf te nemen. Dit gold voornamelijk voor zijn mate, en hij kende haar wat dat betreft goed. 'Eindelijk weer eens alleen,' miauwde ze met een duwtje tegen zijn schouder. Shade knikte. 'Zeker,' zuchtte hij zachtjes. 'Heb je het wel een beetje naar je zin bij de kittens?' Hij probeerde haar zo veel mogelijk af te wisselen, zeker omdat ze later wilden omruilen van plek. Maar voor nu was zij nog degene die het meeste bij ze was.

Shadefeather bleef aan haar zijde en keek haar van opzij aan, een zachte uitdrukking en lichte glimlach op zijn gelaat. 'Ik ben niet gemaakt voor een leven in de Nursery en ik denk dat ik veel meer van de kittens kan genieten als ze... vijf moons ongeveer zijn,' antwoordde ze op zijn vraag. Zo'n antwoord had hij al verwacht, dus glimlachte hij en knikte begrijpend. 'Daarom maken wij een goed team hé!' greens ze toen. Shade grinnikte en knikte. 'Zeker weten wel,' snorde hij. 'Ik wil te vol van mezelf zijn, maar.. Ik denk dat wij wel goede ouders zijn, zeker omdat we elkaar goed afwisselen,' miauwde hij knikkend.

In stile liepen ze verder over de heide. Shadefeather had een klein glimlachje rond zijn lippen en genoot van de lichte aanraking van Daintywhiffs vacht af en toe. Het was een stuk kouder aan het worden en hoewel Shadefeather er meestal helemaal niet van hield vond hij het nu niet erg om buiten te zijn. Dat vond hij immers nooit, maar tegenwoordig was hij toch liever bij zijn familie dan buiten. Ze hadden in een comfortabele stilte gelopen toen Daintywhiff zachtjes zuchtte. Hij richtte zijn ogen naar haar. 'Ik heb mijn herinneringen terug Shadefeather... Ik... Wil je het weten? Allemaal?' Ze klonk aarzelend en Shade moest ook even slikken. Haar herinneringen, daar hadden ze het al een hele lange tijd niet over gehad. Hij had er zelfs een hele lange tijd niet over nagedacht. Voor hem was ze zoals ze nu was, een lieve partner, een zorgzame moeder. Niet manipulatief of gemeen. De kater had dan ook vrij weinig persoonlijk meegemaakt van hoe ze hiervoor was, maar hij was wel degene die haar een tweede kans had gegevens. Zonder zelfs te weten wat er allemaal gebeurd was. Hij was eigenlijk wel een beetje bang om het te weten, dus bleef hij stil, onzekerheid in zijn blik.

Het was wel alsof hij had kunnen aanvoelen. Aan de ene kant had hij gewild dat ze niets gezegd had, maar hij was ook wel opgelucht dat het eruit was. Nu wist hij in ieder geval dat die tweede kans vergooid was. Dat het voor niets was geweest. De kater wilde haar niet aankijken. Hij kon haar niet aankijken. Hij voelde alsof hij gefaald had, zijn inschattingsvermogen had gefaald. Hij was te lief geweest, naar haar. Hij had geloofd in een leugen. En zijn kittens waren daar nu ook de dupe van. Kittens, wie misschien helemaal wel niet van hem waren. Maar van een ander. Woede borrelde in hem op maar hij dwong zichzelf te kalmeren. Ze was het niet waard. Ze was zijn emoties niet meer waard, zijn liefde of zijn woede. 'Ik zou sowieso al de Nursery intrekken,' mauwde hij, zijn stem koud als steen, zijn kaken op elkaar geklemd. 'Ik wil dat je bij ze uit de buurt blijft. Je bent het niet waard om hun moeder te zijn. Verrader.' Het laatste siste hij eruit, zijn gele ogen normaal zacht nu hard en doordringend, de hare doorborend. Hij was het zat. Nam zichzelf voor niet meer te geloven in haar leugens. Wat ze ook zou zeggen. De kater nam diep adem en zette zijn poten aan het werk. Hij ging terug naar het kamp en liet haar achter. Hij had haar achter moeten laten toen hij de kans had.