The man on my left shoulder

Settleddust was vandaag tot een conclusie gekomen. Eén die niet meer langer op zich kon laten wachten. Daarom had hij zijn "oppas" de opdracht gegeven dat hij Inkspots voor hem moest halen. Degene had eerst getwijfeld, maar Settleddust had hem eraan herinnerd dat hij nog steeds de deputy was. Hij misbruikte zijn rang bijna nooit, maar hij werd nu gek. Zijn geduld raakte op. En terwijl hij wachtte, zat hij ook onrustig met zijn voorpoten in zijn nest te trillen, rommelend met mos in zijn klauwen. De wonden op zijn schouders en buik waren inmiddels wel dicht, maar ze waren natuurlijk nog vers. Ze trokken irritant aan zijn huid, maar hij was heel. Heel genoeg. Hij moest zijn poten strekken, maar dat was egoïstisch. Nee, er was iets anders wat hij moest doen, tot welke realisatie hij was gekomen. Hij moest naar Riverclan, zo snel mogelijk. En hij wist maar één kat in heel het kamp die bereid zou zijn om hem te helpen en wie Settleddust vertrouwde met alles. En als hij alles moest opbiechten, dan was het maar zo. Hij trommelde weer met zijn poten op de grond. Hoe lang duurde het? Hij moest gaan, nu, nu, nu.

[Inkspots]

Het voelde als een eeuwigheid, maar uiteindelijk hoorde hij pootstappen buiten de den en al snel volgde het gelaat van zijn vriend. Inkspots, die typisch Inkspots, binnenkwam met een domme mededeling. Normaal zou hij er om kunnen lachen, maar om eerlijk te zijn, was niets meer grappig op dit moment. ‘Oh Inkspots, dank Starclan, je moet me helpen,’ miauwde hij naar de kater, terwijl hij zich met een wat verbeten gezicht omhoog duwde uit zijn nest. Ja, hij was zeker nog beurs, maar hij voelde zich goed genoeg. Hij moest wel goed genoeg zijn. Toen hij ook nog eens een domme grap maakte over zijn uiterlijk, rolde hij zijn ogen. ‘Hier is nu geen tijd voor, Ink, je moet me helpen.’ Zijn blik was bijna wanhopig. Hij voelde zich ergens schuldig dat hij Inkspots weer voor een grote gunst moest gaan vragen, maar hij zag geen andere opties. ‘Je moet me hieruit krijgen, vannacht nog. Ik moet naar Riverclan, alsjeblieft Ink.’

Inkspots voelde er natuurlijk niets voor. Hij zag het in zijn ogen, op de manier waarop zijn gezicht betrok. Maar toen hij eenmaal begon met spreken, slaakte de deputy een zucht van opluchting. Oké, hij zou hem nodig hebben. Niet alleen om als alibi te dienen, maar ook als zijn bescherming. ‘Ik weet het,’ mompelde hij dan ook, ergens beschaamd dat hij zijn vriend zo veel moest vragen. Maar het kon even niet anders. ‘Dankjewel, Inkspots,’ miauwde hij toen zachtjes, waarna hij zichzelf op vier poten hees. Zijn hele schouder voelde aan als een stijve plank. Zijn huid stond strak van de wonden, en hij hinkte nog toen hij een stap zette. Het moest gewoon wat los komen allemaal, want Ink zei, toch? Inkspots vroeg nog of er een goede reden was, en hij knikte. ‘Anders zou ik het je niet vragen,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij zijn vriend nog een dankbare blik wierp. Hij stootte zijn kop tegen zijn heup. ‘Nou kom op, geen tijd te verliezen.’