A dream I can't remember

Settleddust voelde zich de laatste paar dagen in een staat van ijl. De ene dag had hij ontzettend veel pijn, de andere dag werd hij geteisterd door jeuk en wilde hij niets liever dan alles wat Pepperpaw op zijn wonden had gelegd eraf scheuren, en de andere dagen was hij vreselijk vredig. Misschien kwam dat door de papaver zaadjes die hij zo nu en dan kreeg om hem rustig te houden. Zijn dromen waren ook ijzige, donkere schaduwen. Ze beangstigden hem, maar elke keer als hij wakker schrok, was hij alle beelden meteen vergeten. Maar vandaag was hij in een staat van onrust. Hij kon niets in dit hol, behalve nadenken. En hij werd daar niet bepaald gelukkig van. En elke keer werd hij weer met zijn neus op de feiten gedrukt dat hij niets kon, behalve "helen". Hij werd er gek van. Hij wilde dingen doen. Hij was altijd op de been, en nu opeens was hij opgesloten. Hij haatte het. Hij moest eruit, liever gisteren dan vandaag.

- Acornstar

Oh boy, hij kreeg visite. Hij hoorde geluid buiten de den, het struikgewas dat verstoord werd. Toen zijn leider kwam, werden zijn ogen even iets groter, waarna hij op zijn kiezen beet en zichzelf overeind hees, zich op zijn voorpoten omhoog duwend. Hij deed zijn best om geen geluid te maken, maar een verbeten gezicht verraadde dat het niet pijnloos ging. Toen Acornstar vroeg hoe het met hem ging, zette hij echter een vastberaden blik op zijn gezicht en ademde een keer diep in. ‘Goed. Beter,’ antwoordde hij snel, terwijl hij nog hevig op zijn rechterschouder leunde. Hij deed zijn best om zijn lichaam recht te houden, om er sterk genoeg uit te zien. ‘Laat me weer aan het werk gaan, ik ben goed genoeg,’ probeerde hij de kater dan ook te verzekeren. Hij werd gek hierbinnen. Hij werd gek van de kruiden, van het gebruiken van middelen die beter aan iemand anders gebruikt konden worden. Hij was jong, van rubber toch? Hij heelde snel, hij had het niet nodig.

Oh kom op Acornstar, je hebt autoriteit, gebruik het nu een keer voor iets goeds. Hij wist dat hij maar het woord hoefde te zeggen en Settleddust stond buiten de medicine cat den. Nou ja, hij zou ook wel gaan als niemand groen licht had gegeven. Hij haatte het hier. Hij kon niets anders dan denken in doemscenario's, dat dingen zouden gebeuren als hij er niet was, dat hij niets kon stoppen of juist kon laten gebeuren. Acornstar had hem nodig, ook voor zijn eigen bestwil. ‘Ah kom op, Acornstar. Je weet hoe medicine cats zijn, die willen je altijd een dag langer houden als de dag ervoor,’ miauwde hij. Hij was oké, hij zweerde het. Hij wilde gewoon weer bezig, dit stilzitten met alleen twee jonge poezen als gezelschap was vermoeiend. De kater legde vervolgens zijn bezoek uit en Settleddust haalde zijn schouders wat op. ‘Nou.. naar mijn mening kon ik gisteren al beginnen,’ miauwde hij zo rustig, beheerst en vooral zo professioneel mogelijk. ‘Ik ben beter. Geloof me.’

Settleddust kreeg niet de antwoorden die hij wilde horen. Enkel nee, nee, nee. Hij keek dan ook knorrig terug. Hij was geen apprentice meer die altijd ja zou knikken naar zijn mentor. Nee, hij had een beetje opstandigheid geërfd, dat misschien ook wel kwam met de rang. De clan luisterde nu naar hem, in plaats van andersom. ‘Ik doe niets stoms,’ miauwde hij dan ook, misschien wat kinderachtig, terug. Het feit dat hij in de medicine cat den lag sprak die woorden ook tegen, maar hij werd hier alleen maar beter van. Hij zou zich nooit meer zo laten overvallen. StarClan, hij zou Arcticwolf afmaken voor wat hij had gedaan. De kater leefde duidelijk buiten de code, dus hij zou zich niet eens schuldig voelen. Hij was wraak, maar gerechtvaardigde wraak. ‘Kom op, het is leafbare. We hebben iedereen nodig die kan.‘ En ik kan. Ik kán weer los. En jij kan me niet stoppen.