Ego death

Settleddust was wonder boven wonder thuis gekomen. Hij was praktisch naar de medicine cat den gedragen. Daar zou Pepperpaw op hem wachten. Zijn wonden bloedden nog steeds, sijpelend. Hij was er niet eens meer van in de stress. Hij had meer prioriteiten nu: overleven. Settleddust had zich praktisch in elkaar laten storten in een nest en beet op zijn kaken. Alles voelde gewoon gevoelloos, van zijn tenen tot aan zijn oren. Een gevoel van vrijheid, met een plezierige tinteling die over zijn huis kietelde. Enkel het gebons in zijn wonden was het enige nare gevoel. Elke hartslag weer en hij sloot zijn ogen. Hij was uitgeput, had geen zin om nog er tegenin te stribbelen. Hij had nu al zo lang ertegen gebuffeld, nu kon hij eindelijk liggen.

[Pepperpaw]

Het was ergens een wonder dat hij nog niet weggezakt was, maar elke keer als Pepperpaw iets van een geurig goedje op hem aanbracht, dook hij weer een beetje in elkaar. Het was een nieuwe sensatie van pijn die hem op de been hield, maar uiteindelijk ebde het weg in een dreunende hartslag. Alles wat prikte vervaagde weer en werd één grote smurrie van bonkend gevoel. Settleddust had zich stil gehouden toen Pepperpaw aan het werk was, zijn pijn proberen te verhullen. Hij wilde haar niet meer zorgen geven dan ze waarschijnlijk al had. Toen ze klaar was, glimlachte hij eventjes zwakjes. ‘Dankjewel, Pep,’ miauwde hij schor. Ze vertelde nog wat over papaverzaadjes en wat wel niet, maar hij schudde koppig zijn kop. Nee, ze had gelijk, de pijn zou hem scherp houden. En toen begon ze hem te wassen, alsof alle rollen waren omgedraaid. Het voelde... vreemd. ‘Sorry, dat ik je dit heb laten doen,’ murmelde hij toen. Hij wist dat het nu haar taak was, dat dit hoorde, maar dat zij het moest doen, bij hém nog wel. Het zou niet moeten. Dit allemaal had niet mogen gebeuren. En het enige wat hij kon doen was erover liegen, en het verscheurde zijn hart dat hij moest liegen tegen haar. Maar het moest, het moest nou eenmaal.

moe poepe

Pepperpaw was hier te perfect voor. Het lag haar wel, en hij hoopte dat ze er ook plezier in vond. Ze miauwde nog zachtjes dat het geen probleem was, hoe haar kopje zachtjes langs hem gleed. Een trillende zucht rolde over zijn lippen en hij probeerde zich comfortabel te maken. En toen ze vroeg wat er gebeurd was, kneep het weer in zijn hart. Nog een leugen erbij, een verhaal dat hij moest gaan verzinnen. ‘Ik uhm.. Er waren honden, en ik wilde ze wegleiden uit ons territorium en toen..’ Hij zag het direct weer voor zich, die ijzige ogen van Arcticwolf, het geschreeuw van Seamist. De snijdende pijn. De ivoorwitte tanden van de hond. Hoe hij eruit wist te glippen was een wonder geweest. ‘En toen dreven ze me in een hoekje en wist een me te pakken.’ Dat was niet gebeurd, het was zo anders gegaan. Maar liegen was nu bijna een tweede natuur voor hem, en de leugen was zo simpel ook weer de wereld in geholpen.