Hung pictures of patron saints

De dikke vis smakte tegen de grond, al dood door de bijt. Glibberig en glimmend lag het daar op de kiezels, vuil gemaakt door het zand. Met een blik van walging keek Grimestripe naar zijn prooi, een vis was smerig om te zien vond hij. Eten ging nog wel, maar hij wist zeker dat als hij geen Riverclanner was geweest zo'n vis hem ziek zou maken. Hij greep de vis beet tussen zijn tanden, die door het zacht geschubde vel heendrongen. Hij had al een tijdje gezeten en dit was zijn enigste vangst geweest, maar ze moesten het er maar mee doen. Het begon inmiddels al wat te schemeren en hij wou graag nog de sappige details van de Sharing Tongues meepakken. Met een trage pas verliet hij zijn visplek, zijn mintgroene ogen volgde de stroming van het water. Het water van de rivier, hun rivier. Het stroomde net als het bloed in zijn aderen, niet zo puur als hij dacht. Oh, hoe trots hij wel niet was. Het zat in de familie, zijn vader had het hem meegegeven. Zijn oude man, dood als een pier, was trots geweest. Er waren katten die zouden zeggen dat zijn trots ijdel was geweest, maar Grimestripe was het niet met ze eens. Och, zou pap hem zien en trots op hem zijn? Geen zorgen, hij zou zijn legende overeind houden en zelfs nog beter maken. Hij en de rest van de familie. Dat deed hem aan denken om mam straks eens een bezoekje te brengen, maar helaas werd hij nu gestoord door iemand met vuil bloed. Zodra hij haar zijn kant op zich lopen veranderde zijn blik naar afkeuring. "Eindelijk op weg naar waar je thuis hoort?"spuugde hij haar toe. Dat die verraadster van een Honeyspots met een Bloodclanner de bosjes in was gedoken. Gelukkig heeft ze de prijs ervoor betaald.

-Dreamdust

Belachelijk was het gewoon, dat deze halfclanner meer geliefd werd dan hem. Het maakte hem enkel nog meer ziek en ziedend met haat voor de poes. Met opgetrokken lip keek hij haar aan, geen interesse in de losse woorden. Dat zei ze enkel om zichzelf hoop te geven, het was meer een leugen naar haarzelf dan naar hem. Hij wist de waarheid wel en al vond hij het jammer dat hij het niet eerder geweten had, nu dit duidelijk was voor hem resteerde er maar een actie die hij nodig achtte. Dreamdust en haar broer en zussen hoorden niet thuis hier, dus moesten ze weg. Tijdens haar zielige gejammer waagde ze het zelfs te twijfelen of hij hier thuis hoorde. De clan was een familie? Nee, dat waren ze nooit geweest. Buiten zijn echte familie zag hij niemand zo. "Je familie is verziekt met smerig bloed''beet hij haar toe. Haar woede en verdriet deden hem niks, het zorgde er enkel voor dat hij wist dat hij beet had. Als een scherpe koude wind zou hij door haar vel heen waaien en haar verkleumen tot het bot.

_{Zijn klauwen jeukte om haar te showen waar ze thuishoorde, hij zou haar er persoonlijk naar toe slepen. Helaas, de rest zag niet in wat het betekende dat dit vuile bloed tussen hun inliep en ze zouden hem enkel nog meer haten. Op een dag kwamen ze er wel achter, ooit zou Dreamdust de Bloodclanner die in haar zat tonen. Hij moest enkel wachten op het uur van de waarheid, maar er een handje helpen kon nooit kwaad. Vol walging bleef hij de gevlekte poes aankeek, die nu aan het janken was. Boehoe, wat zielig. Ze probeerde hem te beledigen, maar als iemand die bijna elke dag wel iets naar zijn kop geslingerd kreeg keek hij daar niet zo van op. Hooguit dat ze iets creatiever was dan de anderen. Oh, Dark Forest. Als de waarheid laten zien en zijn overtuigingen tonen betekende dat hij naar hel ging, dan was dat maar zo. De klein gebouwde kater maakte zich wat groter en toonde zijn tanden. "De troon wacht op me daar''vertelde hij haar, zijn ogen vernauwend. "En ik trek mee wie ik wil''. Het was een goed idee van haar, moest hij toegeven. Als hij naar hel ging, dan ging hij niet alleen. "Jij hoort echter nergens thuis in de dood''}

Ze zweeg, geen enkel weerwoord meer. In plaats daarvan besloot dat wicht om te vluchten, van hem en vooral van de waarheid die ze niet wou horen. Hij zag de tranen op haar wangen voordat ze zich omdraaide en laf weg rende. Maar ze wist dat het de waarheid was? Dat was de reden dat het haar zo raakte en het hoefde allemaal niet te lang te duren voordat ze de juiste keuze maakte of voordat hij er voor zou zorgen dat ze geen enkele keuze meer kon maken. Helaas, arme Dreamdust was toch zo geliefd. Hij wist dat hij haar nu geen haar kon krenken, niet hier, niet op dit moment. Nee, hoe snel de ogen naar hem zouden draaien als iemand die halfbloed pijn deed. "Als je wegrent, kom dan niet meer terug!''schreeuwde hij haar achterna, zijn ogen brandend in haar gevlekte rug. ''Maar dat doe je niet, hé?!''nee hoor, ze zou terug komen. Hoe bang ze ook van hem zou zijn, want de anderen zouden haar beschermen.