Window to the soul

Sinds dat Steelpaw apprentice was geworden, deed hij wat hij het liefste deed: het kamp uit gaan om zijn omgeving te gaan ontdekken! De kater vond niks leuker dan de plekken in en om zijn territorium te ontdekken en hij had al gemerkt dat zo lang hij op zijn eigen territorium bleef en hij geen gekke dingen deed zoals grenzen oversteken, hij eigenlijk nog best leuke gesprekken kon hebben. Hij was al naar het verloren territorium gegaan om daar eens te gaan kijken wat er was en Twolegplace was eigenlijk het volgende wat hij wilde bezoeken. De Snakerocks en de Owl Tree waren, ondanks Flintspark’s waarschuwing, zijn favoriete gedeeltes van zijn territorium omdat het spannend was om daar te wandelen. Hij dacht ook wel dat de waarschuwing van zijn mentor mee viel omdat hij tot dusver nog niks had meegemaakt en hij meerdere apprentices naar daar had zien gaan. Hij rook dan ook de bekende geur van Remnantpaw en een glimlach kwam om zijn lippen terwijl hij haar geurspoor volgde. Hij maakte het niet moeilijk voor haar om hem op te merken en de begroeting volgde niet veel later. “Hallo, Remnantpaw,” sprak hij op een vriendelijke toon. “Nog gefeliciteerd met je nieuwe rang! Ik weet zeker dat je het goed gaat doen,” snorde hij. Hij kende Remnantpaw als een echte verhalenverteller en iemand die zich wilde inzetten voor de Clan. Hij was dan ook vrij zeker dat ze het goed zou doen.

Steelpaw was eerlijk gezegd nooit echt bezig met het verleden. Hij wist ergens wel in zijn achterhoofd dat er spanning heerste omdat er ruzie was met RiverClan en natuurlijk omdat Waterpaw en Thornstar niet meer in het kamp waren, maar de jonge kater was te optimistisch om zich daardoor te laten ontmoedigen. Het was waar dat Thornstar er nu niet was om de Clan te leiden, maar het was ook waar dat zowel hij als Waterpaw door StarClan uitgekozen waren en dat StarClan hun heus niet zomaar in de steek zouden laten. Als voor RiverClan… Steelpaw zou wel zien wat er zou gebeuren. Als RiverClan een oorlog wilde, dan zou hij daar in mee gaan en als het bij vrede zou blijven, dan was dat des te beter. De kater was niet iemand die zich door slechte dingen liet ontmoedigen, hij was iemand die vooruit keek. Dat wilde echter niet zeggen dat hij bepaalde gemoedstoestanden niet opmerkte en ook nu merkte hij de twijfel bij Remnantpaw op. “Hé,” zei hij op een zachte toon en hij kwam naast haar staan om zijn pels tegen de hare te drukken. “Met Thornstar en Waterpaw zal het vast wel goedkomen. StarClan kiest echt niet zomaar elke kat voor een reden uit en totdat Waterpaw terugkomt, zal je een waardige vervanger van hem zijn.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Vergeet niet dat zowel Thornstar als Waterpaw gekozen zijn door StarClan om voor de Clan te zorgen. StarClan zal hun echt niet in de steek laten, waar ze op dit moment ook zijn.”

Zijn woorden leken te helpen. Remnantpaw sprak nog iets over StarClan en Steelpaw knikte daar bemoedigend op. “Dat hoop ik ook,” zei hij op een zachte toon. Remantpaw besloot echter dat het negatieve onderwerp haar niet bepaald blij stemde en ze besloot om een ander onderwerp aan te snijden, iets waar Steelpaw stiekem wel blij mee was. Hij zou dat natuurlijk nooit hardop toegeven, maar hij vond het verschrikkelijk om over emotionele onderwerpen te praten. Hij was tijdens zijn training met Flintspark ook heel erg blij geweest dat de kater het toen over een andere boeg had gegooid zodat ze het niet te lang hadden moeten hebben over zijn verdriet. Steelpaw hield niet van verdrietige katten en ook niet van verdrietige onderwerpen, dus deze kans greep hij met beide poten aan. “Prima!” zei hij op een vrolijke toon. “Flintspark heeft mij het territorium laten zien en mij een beetje over de geschiedenis verteld. Hij wist alleen niet heel erg veel omdat hij nog jong was, dus ik ben daarna naar de elders gegaan om meer te weten te komen.” Hij gaf Remnantpaw een samenzweerderig knipoogje. “En ik denk dat ik het je wel kan leren, ja.” Ze hoefde niet te weten dat Flintspark en hij nog niet aan dat onderwerp zaten. De elders hadden hem half en half uitgelegd hoe ze het moesten doen en hij dacht wel dat hij dat kon uitleggen aan Remnantpaw. “Zullen we een beetje verderop oefenen?” vroeg hij aan haar.

Remnantpaw leek er blij mee te zijn dat hij het haar wilde leren en Steelpaw knikte naar een plekje verderop. “Ik mag hier eigenlijk helemaal niet zijn van Flintspark omdat hij het hier gevaarlijk vindt met die uil. Ik weet zeker dat ik straf krijg als hij mij hier ziet, dus misschien kunnen we het beste een beetje meer naar daar gaan?" stelde hij voor, knikkend naar een plekje verderop. Hij wist niet zeker wat zijn mentor zou doen als hij hem hier zou zien met Remnantpaw, maar Steelpaw wilde liever geen straf hebben en daarmee zijn training uitstellen. Dat zou er enkel en alleen voor zorgen dat hij misschien later warrior zou worden en dat wilde hij niet riskeren. Hij deed dan wel graag wat regeltjes breken, maar hij was ook weer niet dom.

Remnantpaw gaf met een knikje te kennen dat ze er ook naartoe wilde gaan en Steelpaw glimlachte opgewekt, waarna hij haar voor ging naar het plekje verderop. Ze waren nu in elk geval niet meer zo dicht in de buurt van de uil en dus kon zijn mentor hem ook niet op zijn kop geven als hij Steelpaw hier kwam zoeken. “Ik denk niet zo veel als op andere plekken in ons territorium, maar er zou zeker wel iets moeten zijn. Ik neem aan dat de uil hier ook vaak jaagt, dus er zullen hier wel een paar muizen zitten.” Het was echter wel Leafbare en dus was de kans klein dat ze iets zouden vinden, maar hij had beloofd om Remnantpaw te laten zien hoe ze moest jagen en dus ging hij dat ook doen. “Oké,” zei hij op een gewichtige toon tegen haar, een serieuze blik verschijnend in zijn ogen. “Er is mij verteld dat je eerst het gewicht over je poten moet verdelen en dat je je staart van de grond moet houden om in een goede jachtpositie te komen,” zei hij tegen haar. “En dan…” Eh… Ja, wat dan? “En dan moeten we stilletjes proberen te sluipen!” maakte hij ervan. Smooth, Steelpaw. Heel smooth.

Misschien was dit toch niet zo’n goed idee. Hij wist nauwelijks iets van jagen en moest enkel afgaan op wat de elders hem hadden geleerd. Voordat hij daar iets van kon opbiechten, zakte ze al in een sluiphouding waar Steelpaw niet veel mis aan kon zien. “Ja, goed zo!” moedigde hij haar enthousiast zijnde aan. “En nu moet je je staart een beetje in de lucht houden en je poten zo zachtjes mogelijk zetten!” Ah, maar dat kon hij zelf ook wel! Hij zakte zelf al in een even onhandige sluiphouding als dat Remnantpaw dat had gedaan en begon zachtjes te sluipen, zijn staart naar boven tillend. Zijn gevoel voor evenwicht kwam hierdoor in de war en Steelpaw viel languit op zijn zij. “Dat was de bedoeling,” zei hij snel terwijl hij overeind kwam, zijn huid warm wordend onder zijn pels. “Ik wilde je al even laten zien hoe dat je het niet moest doen.”