A kittypet's soul?

Zo lang zijn gewrichten hem niet tegen hielden, was Iroh nog altijd in staat om op avontuurlijke uitjes te gaan. Eerst kon hij dat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, maar nu hij een dagje ouder werd, ging hij er eerder ’s middags op uit en kwam hij vroeg in de avond weer terug. De keren dat hij wegging gaven hem echter wel nog steeds de gelegenheid om op avontuur te gaan en om verschillende katten te ontmoeten. Omdat niemand echt een sterkte zocht achter een kittypet lieten ze hem meestal met rust, onwetend dat hij twaalf manen in de Elite had doorgebracht en dat hij dus wel wat trucjes kon om zichzelf te verdedigen als puntje bij paaltje kwam. Zijn buik was toen niet zo dik als dat hij nu was, maar hij wist zeker dat hij zijn tegenstander wel kon verrassen met een paar trucjes. De dikke kittypet liep momenteel dicht in de buurt van de Clangrenzen. Niet om te provoceren, maar gewoon omdat het zijn nieuwsgierigheid krenkte. Een sterke ThunderClan geur kwam hem tegemoet en Iroh keek op, zijn blik vallend op een jonge apprentice die hem met een neutrale blik opnam. “Gegroet, jonge kat,” sprak hij met een knikje. “Ik ben hier niet met kwade intenties gekomen, dus vergeef het me dat ik zo dicht in de buurt van je grens ben.” Hij gaf haar een knikje. “Welke zorgen brengen jou hier zo alleen naartoe?” vroeg hij vervolgens lichtelijk nieuwsgierig. Ze zag eruit alsof ze nog maar uit de nursery kwam en een tripje alleen voor zo’n jonge kat in de buurt van de grenzen kon gevaarlijk zijn. Het deed Iroh afvragen waarom ze niemand had meegenomen.

Een glimlach gleed om Iroh’s lippen toen de ThunderClan apprentice haar antwoord gaf. “Ik begrijp het,” zei hij op een zachte, licht afwezige toon. “Maar niet elke kat buiten jouw Clan komt hier om verhalen te delen, jonge kat. Pas goed op voor gevaar.” Hij zag echter aan haar alerte houding dat hij haar dat al niet wijs hoefde te maken en hij besloot om het over een andere boeg te gooien. “Wel, ik mag misschien maar een simpele kittypet lijken, maar ik kan je wel een verhaal vertellen uit mijn leven van voordat ik bij Twolegs ging wonen,” stelde hij voor. Het was het minste wat hij kon doen en misschien kon hij met een verhaaltje haar wel wat laten ontspannen om ook iets meer over haar te weten te komen. Hij vond iedere kat om hem heen wel interessant en hij vond het gezellig om een praatje te maken met iedereen, mits ze daar natuurlijk voor open stonden. Maar goed, dat zou wel blijken uit haar antwoord, dus dat was even afwachten.

Het lichtje dat in haar ogen scheen, was hem niet ontgaan en een warme glimlach verscheen om zijn lippen. Ze probeerde duidelijk niet nieuwsgierig over te komen en op haar hoede te zijn, maar ze was waarschijnlijk toch wel benieuwd naar wat een dikke kittypet zoals hij haar nu te vertellen had. “Natuurlijk,” zei hij. “Ik zou me zelfs vereerd voelen als je dat zou willen doen.” Iroh keek even over zijn schouder om de omgeving te scannen en ging toen op een respectvolle afstand van haar grens zitten. “Zoals ik dus al aangaf, heb ik niet altijd bij Twolegs gewoond,” sprak hij met een glimlach. “Mijn moeder was een kittypet en mijn vader woonde in BloodClan,” zei hij op een serieuze toon. “Mijn vader wilde niet dat ik gewend zou raken aan het zachtaardige leven van een kittypet en dus nam hij me mee naar BloodClan, waar ik tot mijn twaalfde maan heb geleefd. Die leefstijl hoorde echter niet bij mij en ik ben ontsnapt.” Hij glimlachte en pauzeerde zijn verhaal, verwachtend dat ze misschien nu wel wat vragen voor hem had.

De naam van de Elite liet altijd een bepaalde uitwerking achter bij elke kat die hij had ontmoet, behalve natuurlijk als ze van de Elite zelf waren. Iroh deed echter zijn best om contact met Elite leden zo veel mogelijk te vermijden, ook al kenden ze hem waarschijnlijk niet eens omdat het allemaal zo lang geleden was dat hij er was ontsnapt. Alleen heel oude katten van zijn leeftijd of tien manen jonger zouden hem misschien kennen, maar daar resteerden er weinig van in de Elite. In de Elite was het namelijk zo dat je voor jezelf moest zorgen en vanaf het moment dat dat niet meer ging, was je waardeloos. Tenzij hij nog iemand zou ontmoeten die ooit in de Elite had gezeten en die nu ontsnapt was of verbannen, was zijn geheim veilig. “En dat is je goed recht,” sprak hij op een kalme toon. “Al is niet iedereen in BloodClan door en door slecht. Maar weet je wat het is, jonge kat,” begon hij met een kleine glimlach om zijn lippen, “een groep katten heeft een leider nodig. En als de leider zijn eigen idealen oplegt en dat door probeert te drammen, dan wordt een individuele, sterke kat al snel een volgeling. Als te veel katten volgelingen worden en geen eigen wil meer hebben, dan wordt het al heel lastig voor de katten die zelf nog goed in hun hebben zitten om ook zo te blijven.” Hij knikte naar haar territorium. “In ThunderClan is er ook een leader aan de macht, maar het verschil tussen de Clans en BloodClan is dat jullie leaders jullie met respect behandelen en dat hun woord niet alleen wet is. Zij geven jullie de kans om jullie te ontwikkelen tot wie jullie zijn en het enige wat van jullie verwacht wordt, is dat jullie hun beslissingen respecteren en jullie code volgen.” Hij glimlachte. “BloodClan heeft dat dus niet en het woord van de leader dat toen gold, was niet langer het woord dat ik wilde volgen. En dan was het kiezen tussen de dood of ontsnappen. En ik koos ontsnappen.”

“Hoewel we niet kiezen waar we geboren worden, kiezen we aan het einde van de rit wel welk pad we willen bewandelen,” sprak Iroh op een wijze toon. “Je kunt nog in zo’n slechte groep geboren zijn, maar het ligt uiteindelijk aan jezelf of je je daardoor laat beïnvloeden of niet.” Hij had dat niet gedaan en hij dacht eerlijk gezegd wel dat hij tamelijk goed terecht was gekomen. Hij had heel hard moeten knokken om te realiseren wat hij nu had, maar het was het allemaal waard geweest en nu kon hij genieten van zijn manen rust en vrijheid, die hij hopelijk nog lang samen met zijn Twolegs mocht spenderen. Zijn blik gleed naar de jonge kat voor hem toen ze begon te vertellen over StarClan. Dit was niet de eerste ontmoeting met een Clankat en dus had Iroh al wel over ze gehoord. “Is het ook niet zo dat jullie leader negen levens krijgt door StarClan?” vroeg hij met een kleine glimlach om zijn lippen aan de poes. Negen levens. Het klonk als iets wat in de wildste sprookjesverhalen voorkwam, maar Iroh geloofde wel dat het echt was. En dat was wat hem nog meer onderscheidde van de rest van de Elite.