Zijn plannen waren in duigen gevallen, de paar katten die hij even vast had weten te houden hadden hem allemaal verlaten en sommigen hadden hem er zelfs wat pijnlijke kneuzingen voor gegeven. Caesar had tot het einde volgehouden dat ze gewoon meer leden nodig hadden, en dat het dan allemaal wel goed zou komen, maar uiteindelijk was het woord van één weinig imponerende kater niet meer genoeg om een bende straatkatten te overtuigen. Het feit dat hij iemand een laagontwikkeld zwijn had genoemd had ook niet geholpen. Nu was de cyperse kater gestript van zijn territorium. Dat betekende een nieuw leven van rondsluipen in het gebied van anderen, eten stelen en slapen onder struiken. Dat monotone en toch gevaarlijke bestaan werd pas onderbroken toen hij Hermitshell van Riverclan ontmoette. "Hallo, Hermitshell van Riverclan, ik ben Caesar. Mag ik je vragen wat je in mijn gebied doet?" Miauwde de tabby, direct weer met een stem waarin intellect en een tikkeltje eigendunk in doorklonk. Natuurlijk was dit niet echt zijn gebied, maar hij stelde zich niet graag voor als Caesar de landloze armoedzaaier. Hij was wel benieuwd wat deze clankat van hém wilde.

Hij draaide geïnteresseerd met zijn oren toen hij het voorstel van de jonge creamy hoorde, één keer vechten voor een van die bosclans, en ze zouden hem een stuk territorium geven. Het klonk als een prachtige afspraak. Caesar was ontzettend trots, dus vechten als een voetsoldaatje stond hem niet helemaal aan. Maar hij kreeg er ook ideeën van heldenmoed van, misschien moest hij zich eerst omhoog vechten door de legioenen voordat hij zelf een grote leider kon worden. Hij merkte ook wel dat deze Hermitshell een beetje met hem speelde, maar dat was een probleem voor later. "In wiens naam vecht ik dan, en tegen wie, geëerde Hermitshell?" Vroeg hij parmantig

Crystalstar's grote oorlog tegen Shadowclan, dat klonk hem wel goed in de oren. Caesar liet de naam van wat hij wist dat een leader was over zijn tong rollen en stelde zich een statige kater voor, wit, met onrealistische paarse ogen. Dat was wel iemand die hij wilde dienen, hoewel hij geen idee had in hoeverre het beeld klopte. Wie die Shadowclan was wist hij niet, maar het zou vast niet gemakkelijk zijn ze te verslaan, als er nieuwe strijdkrachten werden gezocht. "Zeg eens, Hermitshell, is deze Crystalstar een nobele leider, is hij het waard om je leven aan over te geven?" Een hebzuchtig licht scheen in zijn ogen, dit was zijn kans om zich vanaf een lage soldatenrang op te werken naar iemand, iemand die de krachten van mythes als deze Crystalstar kon evenaren.

Ohh, een dame zou de strijd leiden. Dat maakte het beeld anders, maar niet slechter. Hij zag een prachtige, krachtige halfgodin voor zich die haar clan leidde met een bijzondere kracht die haar vanuit de hemel geschonken leek te zijn. Een prinses van de nacht, een keizerin van de dag. Caesar knikte goedkeurend, nadenkend over die spannende beelden. Dat hier voor hem een familielid van zijn halfgodin stond wist hij gelukkig niet, anders zou het nog wel eens ongemakkelijk kunnen worden. "Dan zal ik haar accepteren en mijn beloning met eerbied aannemen."

Hij had ook niks te verliezen, alles was beter dan het lage bestaan dat hij de afgelopen maanden had geleefd. Zelfs sterven voor de nobele mysterieuze leider was beter dan dit. Caesar knikte toen zijn jonge boodschapper voorstelde dat ze maar direct naar het tijdelijke kamp moesten gaan. Ooit zou hij ook dit soort lakeien hebben om zijn orders uit te voeren, dat had die Crystal goed voor elkaar. "Dat klinkt fantastisch, neem me maar mee, Hermitshell." Glimlachte bij opgetogen.