Hot and Cold

Shrimppaw had een hele tijd bij Snowpaws zijde gezeten, haar voorhoofdje gedept met nat mos, hopend dat de koorts zou zakken en dat ze weer wakker zou worden. Ze had de kruiden die ze nodig had klaar liggen naast het nest, zodat ze die gelijk bij de poot had wanneer de Apprentice wakker werd. Shrimppaw had echter ook andere taken en kon niet voor altijd naast haar zijde zitten. Vandaar dat ze aangenaam verrast was toen ze Snowpaw zag, wakker. Met een opgeluchte glimlach liep ze naar de witte poes toe. 'Hoi, Snowpaw.. Hoe voel je je?'

Snowpaw

Er waren niet eens dromen, er was helemaal niets, behalve leegte. Het voelde dan ook veel korter aan dan dat 't daadwerkelijk was geweest. Voor haar gevoel was ze nog geen twee tellen weggeweest, maar op het moment dat ze al knipperend en met een zachte kreun haar blauw/roze oogjes open deed, voelde ze alle pijn terug keren. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal lekker, het leek alsof haar lichaam gewoon niet mee wilde werken. Ze keek omlaag, naar het nest waar ze in lag. Waar was ze? De geur van kruiden hingen om haar heen, dus langzaam maar zeker concludeerde ze dat ze in de Medicine Den lag. Waarom lag ze hier? Ze herinnerde zich niet veel meer. Ze was bij de ceremonie geweest, ze wist dat ze naar Icecream was lopen, daarna werd het zwart.
Haar oortjes wiebelde toen er tegen haar gesproken werd en ze keek om, om Shrimppaw te zien. "Waarom?" vroeg ze zachtjes, haar stem nog niet helemaal stabiel. "Wat is er gebeurd?"

Snowpaw leek in de war te zijn. Shrimppaw hoopte maar dat de koorts daar niets mee te maken had. 'Je bent flauwgevallen tijdens de ceremonie,' antwoordde ze haar. 'Icecream heeft je naar me toe gebracht.' Ze was blij dat ze de kruiden apart gelegd had. Ze pakte wat ezelsoor. 'Hier, als je dit op eet krijg je meer kracht,' miauwde ze terwijl ze het blad naar haar toe schoof, waarna ze het voorhoofdje van de Apprentice voelde. 'Voel je je nog koortsig?'

Haar ogen werden groot en d'r oortjes zakte in d'r nek toen Shrimppaw uitlegde wat er gebeurd was. Ze was flauwgevallen? Was ze echt zo zwak dat ze een beetje training niet aan kon? Tranen branden achter d'r ogen, maar ze hielt zich in, ze zou niet zwak zijn, ze zou zich niet als zwak laten zien. Voorzichtig schudde ze haar kop en legde deze daarna weer op de rand van 't nest neer. De Medicine Cat Apprentice zei d'r dat ze de kruiden moest opeten en ondanks dat ze eigenlijk geen zin erin had, besloot ze toch maar het advies op te volgen. Met een vies gezicht werkte ze het blad naar binnen toe en keek met glazige ogen in de verte. Snowpaw hielt zich stil toen er aan haar werd gevraagd of ze zich nog koortsig voelde. "Een beetje, ik voel me warm en koud en mijn hoofd voelt alsof er mosballen in zitten," miauwde ze zachtjes. "Wanneer kan ik weer terug trainen?" vroeg ze daarna voorzichtig.

Ze vond het vervelend voor Snowpaw, ze wenste natuurlijk niemand toe zich zo te voelen. Snowpaw vond het blijkbaar ook wat moeilijker om mee om te gaan. Gelukkig werkte ze het blad wel naar binnen, dus daar was Shrimp wel gerust op. Nu zou ze zich hopelijk weer wat krachtiger voelen. Ze zou haar later wel een stuk prooi brengen, dat was ook belangrijk. Vervolgens vroeg ze of ze zich nog koortsig voelde. 'Een beetje, ik voel me warm en koud en mijn hoofd voelt alsof er mosballen in zitten,' antwoordde de jonge Apprentice zachtjes. 'Wanneer kan ik weer terug trainen?' Shrimppaw glimlachte voorzichtig. 'Je zal nog wel even hier moeten blijven, ben ik bang. Tot je weer helemaal gezond en sterk bent.' Zoals ze zelf ook al had gevoeld was de koorts nog niet weg. Tijd voor een papje. Shrimppaw mengde paardenbloemen en borage, samen met wat water. 'Hier, dit helpt tegen de koorts,' miauwde ze.

De woorden deden pijn, ze had het verwacht, maar het deed alsnog pijn. Ze had zoveel moeite gestoken in een goede apprentice zijn, in een goede warrior worden en dat betekende dat ze nu in de Medicine Den lag. Ze zuchtte zachtjes en maakte zichzelf plat, ze wilde niet toegeven dat ze nu niets meer kon doen. Haar blauwe oogjes keken toe hoe Shrimppaw begon met wat kruiden te mengen en voor haar neer zetten. Het zou helpen tegen de koorts. Voorzichtig snuffelde ze eraan, voordat ze het innam, dit smaakte bijna net zo erg als het blad dat ze net had verwerkt. Ze huiverde eventjes en keek wat bedroeft voor zich uit. "Heb ik 't fout gedaan, Shrimppaw?" vroeg ze daarna zachtjes, zichzelf bijna vrijwillig zwak opstellend. Bij de Medicine Cats kon dat, toch?

Shrimppaw was nog nooit echt ziek geweest, maar ze wist wel dat de kruiden die ze aan haar patiënten gaf niet de lekkerste snacks waren. Ze was daarom altijd heel blij en opgelucht als ze het toch innamen. Shrimp had nog niet te maken gehad met hele vervelende patiënten die iets weigerde, maar dat kon natuurlijk gewoon gebeuren. Met een zachte uitdrukking op haar gezicht keek ze toe hoe Snowpaw het papje innam en daarna droef voor zich uit keek. 'Heb ik 't fout gedaan, Shrimppaw?' De jonge poes knipperde wat verbaasd met haar blauwe ogen. 'Fout? Je hebt helemaal niets fout gedaan, Snowpaw,' miauwde ze, haar stem zacht maar indringend. 'Je doet het hartstikke goed als Apprentice. Zelfs zo goed, dat je jezelf soms iets te moe maakt.. Maar daar kan je weer van leren,' miauwde ze met een glimlachje.

Ze keek op toen de Medicine Cat zei dat ze geen fouten had gemaakt. "Maar als ik geen fouten had gemaakt, dan zou ik hier niet zijn geweest. Dan zou niet heel Riverclan hebben gezien dat ik 't niet aan kan. Dat ik geen Riverclan ben..." Ze legde haar kopje terug in zijn pootjes en keek naar de grond. De woorden van Celestialpaw en Honorpaw zaten haar nog steeds dwars en hadden de motivatie geweest die haar zover hadden gekregen. Ze moest en zou laten zien dat ze een waardige Riverclan kat was, dat ze niet zomaar een vondeling was. Icecream had dan wel gezegd dat ze dat echt waren, maar er waren geen bewijzen. Chivysniff kon het niet meer zeggen en Icecream was ook voor een lange tijd weggeweest. Zij en haar siblings hadden er alleen voor gestaan in die tijd. "Ik moet harder werken, meer doen, betere prooien vinden. De zon doet me pijn, het licht laat mijn ogen tranen. Waarom ben ik zwakker dan andere, Shrimppaw?" De apprentice snikte zachtjes. Ze kon 't niet meer aan, ze wilde gewoon haar best doen, maar alles wat ze deed, kwam twee keer zo hard op d'r terug.

Snowpaw keek op bij haar woorden. 'Maar als ik geen fouten had gemaakt, dan zou ik hier niet zijn geweest. Dan zou niet heel Riverclan hebben gezien dat ik 't niet aan kan. Dat ik geen Riverclan ben...' Shrimps glimlachje verdween in een zorgende blik toen Snow haar kopje weer liet zakken. Geen RiverClan? 'Maar natuurlijk ben je écht RiverClan. Je bent in het territorium gevonden, dat is voor mij bewijs genoeg dat je RiverClan bent, Snowpaw,' miauwde ze, haar stem zorgend en lief. 'Je bent hier ook opgegroeid, niemand kan je iets anders wijs maken.' Snowpaw was net zo RiverClan als Skadi BloodClan was, dacht ze even somber. 'Je bloed zegt niets over de loyaliteit voor je Clan,' murmelde ze. 'Ik moet harder werken, meer doen, betere prooien vinden. De zon doet me pijn, het licht laat mijn ogen tranen. Waarom ben ik zwakker dan andere, Shrimppaw?' Snow snikte zachtjes en Shrimp neusde zachtjes tegen haar wang aan. 'Je moet helemaal niets, Snowpaw. En je bent ook niet zwakker. Je hebt gewoon even je rust nodig, daarna ben je weer even sterk als de rest,' antwoordde ze met een bemoedigend glimlachje.

"Celestialpaw en Honorpaw denken daar anders over," miauwde ze verslagen, terwijl ze haar oortjes tegen d'r hoofdje aan duwde. Ze had al in zo'n lange tijd niet meer zo'n zorgende stem gehoord. Niet meer sinds Chivysniff overleden was, niet meer sinds haar "problemen" waren begonnen. "Ik wil Riverclan laten zien dat ik 't waard ben. Dat Chivysniff geen fout had gemaakt om ons mee te nemen naar de clan. Ik wil niet nog meer problemen veroorzaken." Ze keek eventjes weg. "Ik wil niet nog een keer aangevallen worden." Ze huiverde, terugdenkend aan Celestialpaw en Honorpaw die over haar heen stonden gebogen, aan de beelden die haar nachtmerries hadden gegeven. Ze keek op toen Shrimppaw zei dat ze helemaal niets hoefde en dat ze niet zwakker was. Ze had voor nu gewoon rust nodig. Dat zat d'r niet helemaal lekker. Ze wíst dat ze zwakker was, ze kon niet zo hard rennen als haar siblings. Niet zo lang spelen, niet snel lang zwemmen. "Waarom doet de zon dan zoveel pijn?" vroeg ze zachtjes.

Shrimppaw wiebelde wat verrast met haar oortjes bij Snowpaws uitspraak. Celestialpaw kende ze eigenlijk niet zo goed, maar Honorpaw wel. Zij was haar vriendin, dus ze vond het vreemd om te horen dat zij misschien dacht dat Snow niet echt RiverClan was. Shrimppaw wilde niet gaan graven, maar misschien moest ze er toch wat van uithoren. 'Chivysniff heeft geen fout gemaakt, Snowpaw, echt niet,' murmelde ze zachtjes. 'Dat beloof ik je.' De rest van het nest was toch wel gewoon geaccepteerd, waarom zou Snowpaw zich minder moeten voelen? Shrimppaw wilde haar wat moed toespreken. Ze hoopte dat het werkte, maar de Apprentice leek niet helemaal overtuigd. 'Waarom doet de zon dan zoveel pijn?' vroeg ze zachtjes. Shrimp moest een beetje voorover buigen om haar te horen. De zon... Shrimppaw keek omhoog, waar het zonnetje scheen. Ze beet haar lip en trok vervolgens een groot blad van de kampwand af, om hem over Snow heen te buigen, zodat ze in de schaduw lag. 'Is het zo beter, Snowpaw?'