Starclan has let me live another day

Alleen, zo alleen. Zijn dagen versleet hij, elke hetzelfde. Geen dromen die hij waar kon maken, geen verlangen om nog in te geloven. Hij leefde, koesterde elke dag dat hij nog hier was. Bang voor wat de dood zou brengen. Een zielige vent, die geen trots gekend had. Enkel dat verlangen voor iets wat hij toch nooit zou hebben gekregen. Wie keurde hem een blik waardig? Een woordenwisseling hier, meer dan hij zou verwachten. Een charade dat hij vol zou houden, de waarheid zou hij veranderen in leugens. Zijn wensen zou hij waarmaken en angst zou hij verspreiden. De kalmte om hem heen voelde hij veranderen in wanhoop, zijn eigen wanhoop. Niet lang meer, hij zou het gebruiken en er meester van worden. Als hij toch naar hel zou gaan, dan kon hij het beter waard maken. Och, ze verdiende het niet. Zij hadden hem niks gedaan, maar zij waren hier. Het zou leuk worden, wat ging hij een plezier hebben. Het zou zijn dood worden, maar hij zou zelf hun dood worden. Hij liep over het bergpad, met lust brandend in zijn ogen. De ideeën vormde in zijn kop, net zoals vroeger. Het spel was weer begonnen en hij was aan zet.

-Shine

Vandaag was het tijd voor avontuur! Hij ging dansen met de plantjes, of klimmen in de bomen, of naar glinsterende steentjes in het zonlicht zitten staren! Er stond vandaag zoveel leuks op zijn planning en plezier maken zou hij zeker. De zwartwitte kater sprong over wat richels, rende over de koude aarde heen en brak de takjes die in zijn weg zaten. De bries zat door zijn vacht te waaien terwijl de jonge tom liep en hij vond het erg leuk! Nu stopte hij even om de omgeving te bewonderen dat altijd rond het bergpad zat. Het was koeltjes maar toch zo mooi. En wat verderop zag hij een andere kat, eentje die ongeveer dezelfde vachtkleuren als hij had. Misschien kwam hij hier ook om alles te bewonderen! Of stenen aan te staren, wie wist. Vrolijk trippelde de jonge kater naar hem toe. “Heeey hey hey!”

Hij was het al gewend dat anderen niet zo enthousiast als hem waren, en dat hij soms de enigste was die vrolijk was over een bepaald ding, maar dat vond hij niet erg. Hij vond iedereen wel interessant op hun eigen manier en hij wilde daarmee ook deze kat eens leren kennen. ‘Hallo’, reageerde de ander nog wat monotoon. ‘Je lijkt erg… Blij te zijn om een vreemde te zien’.  De to-be had een vrolijk gezicht op en glimlachte. “Ik ben altijd blij om iemand te zien!”, vertelde hij en keek de ander nieuwsgierig aan. “Dus, wie ben jij? Ik ben Shine! Of volledig, Shine on the Outer Waves, maar gewoon Shine is voldoende! ”, sprak de tom enthousiast. Zo enthousiast, dat hij bijna struikelde over zijn woorden. Dit was de eerste keer dat hij een vreemde kat ontmoette die niet van de tribe was. Hij was excited!

Euh, dit was een bijzonder exemplaar. Blijkbaar had hij nog niet iets gevaarlijks meegemaakt en had hij veel vertrouwen in de wereld om zich heen. Hij was in elk geval erg vrolijk, het maakte Silhouette even een beetje misselijk, maar toen bedacht hij zich dat dit nu al in zijn voordeel werkte. Als deze kat al meteen aardig en open tegen hem deed, kwam dat alleen maar mooi uit. Met oprechte interesse ging hij zitten. Voordat hij het wist had hij de naam van de andere, de volledige naam. "Oké, Shine''zei hij bevestigend, de Tribenamen waren nog vreemder dan clannamen eigenlijk. Gelukkig maar dat je ze gewoon bij het eerste woord mocht benomen, anders was je een hoop tijd kwijt. Oh ja, nu wou deze Shine vast ook zijn naam hebben. "Silhouette, gewoon Silhouette''stelde hij zichzelf dan maar voor. De tijd dat het anders was geweest was lang voorbij en dit was het enige wat deze Tribekat hoefde te weten. "Maar vertrouw je iedereen?''informeerde hij, een voorpoot naar voren schuivend om de afstand tussen hem en Shine te verkleinen. Dwaas.

‘Maar vertrouw je iedereen?'

Die woorden bleven door zijn gedachten heen gaan. De andere zwarte kater had zich ondertussen al voorgesteld als Silhouette, gewoon Silhouette. Het was wel leuk om te weten dat ze twee zwart met witte katers waren en dat beiden hun namen begonnen met de letter S. Maar het enigste wat hem een beetje lastig viel, was het laatste wat de onbekende had gezegd. Het was één van zijn zwaktes: om iedereen blindelings te vertrouwen. Hij moest één keer doorhebben wat de gevolgen ervan waren om echt te zien wat er kon gebeuren als hij iemand te snel vertrouwde. “Zolang iedereen een goed hart heeft, heb ik vertrouwen in hun!”, zei de to-be, zijn toon een beetje minder enthousiast, maar nog steeds in de tint van vrolijkheid. Het was iets dat hij niet snel kwijt geraakte sinds hij optimistisme deelde met de wereld. “Zo, Silhouette! Waar kom je vandaan? Wat doe jij hier? Heb je familie of vrienden bij je?”. Alle vragen floepten uit zijn mond. Hij wilde alles over hem te weten komen! Want dat was leuk.

Hun vriendelijkheid zou altijd voort blijven bestaan want hun harten waren erg groot. Hij was erg verwelkomend, maar waar lag de grens? Hij was nog jong en had veel te leren, nog erg veel om te ervaren. En al zag hij het positieve in bijna alles, er was ooit een lijntje waar hij halt moest houden. Ergens liep er een klok te tikken, maar dat had hij in eerste instantie niet door. De tribe was altijd zo openhartig geweest en een goede groep waar iedereen op elkaar kon steunen. Maar de wereld erbuiten was misschien harder dan hij had gedacht...

De kater meldde dat hij kwam van waar de clans leefden. De clans, daar had hij enkel wat vaags over gehoord in de vele gesprekken die hij had gemaakt. Verdere antwoorden waren dat hij helemaal alleen was gekomen naar hier. “En waarom kwam je hier?”, vroeg hij nieuwsgierig, maar ietsje rustiger. Hij was een beetje moe aan het worden. “Kwam je hier om van de sfeer te genieten of nieuwe vrienden te maken, of simpelweg omdat je op je gevoel afging?”

De zwartwitte kat moest eerlijk zijn dat hij het wel fijn vond om eens best wel vriendelijk te worden begroet door zo'n Tribekat en zag ook in dat hij hier mooi gebruik van kon maken. Toen deze Shine een beetje zijn vertrouwen leek te verliezen, ging hij dan ook vlug weer rechtop zitten en ontspande hij zich. Gewoon een vriendelijke Rogue die in hun gebied leefde, met geen plannen voor problemen. Het leek er gelukkig op dat Shine gewoon vrolijk doorging met zijn vragen, al had Silhouette misschien liever geen heel verhoor gehad. ''Ik heb een tijdje rondgereisd en ben vetrokken naar de bergen. Gewoon om een nieuw leven te beginnen''beantwoorde hij op de vragen, niet geheel gelogen ook. Het zou een nieuwe start worden voor hem, al wist hij niet wat hij zocht. Nu wist hij dat inmiddels wel en het was duidelijk voor hem dat hij zijn verleden niet zomaar kon achterlaten.

‘Ik heb een tijdje rondgereisd en ben vertrokken naar de bergen. Gewoon om een nieuw leven te beginnen’, vermeldde de rogue. Vele katten leken in de bergen een uitvlucht te vinden om te ontsnappen aan hun geschiedenis. Ze dachten dat ze hier een beter leven konden scoren en meer konden genieten van het leven in de bergen dan dat ze deden bij die ‘clans’. Of waar ze dan ook vandaan mochten komen. En dat was geen probleem. Iedereen was welkom hier, of tenminste volgens hem wel. Iedereen verdiende nieuwe kansen. Ze verdienden om vergeven te worden voor hun schulden. Iedereen had het recht om te zijn wie ze waren, en niet om te veranderen voor iemand anders. Het was vooral het beste uit jezelf halen. “Hopelijk voldoet dit nieuw leven je dan aan jouw wensen!”, knikte de jonge to-be hem toe, schonk hem een kleine glimlach. “Als je je hart volgt kom je overal”