Endings and beginnings (MedCatApp ceremonie)

De Ceremonie was nog niet zo lang geleden geweest en de grijze kattin zocht naar haar mentor die behoorlijk druk was. Soms wist ze niet eens waarmee, enkel dat de gevlekte kater altijd zijn ogen op een doel gericht. Voor haar waren deze doelen nog onbekend, ze wist enkel dat ze het vanzelf wel te weten zou komen. Haar amberkleurige ogen stonden alert terwijl ze sloom haar vacht begon te wassen. Ze wilde graag op pad maar alleen was ook zo alleen en ze wilde eens wat nuttigs doen voor de Clan. Hiervoor had ze haar mentor dus nodig. Dus wachtte ze een tikkeltje ongeduldig op de kater, tot hij klaar was met zijn taken als vervanging van de Leader. Thornstar was nog in geen velden en wegen te bekennen. Zij als jonge Apprentice kon hier echter niks voor betekenen en enkel haar best doen om de pootstappen van haar voorouders zo goed mogelijk te volgen.

Een bekende stem klonk waardoor ze zich overeind hees en verrast naar de amberkleurige ogen van haar mentor keek. 'Laat alle katten van Thunderclan zicht verzamelen voor een ceremonie.' Een Ceremonie? Er was toch nog niemand om te benoemen? De vorige Ceremonie, waarin zijzelf Apprentice was geworden was namelijk net geweest. Haar oortjes bewogen zich gespannen, wat was haar mentor van plan? 

Door de menigte heen zocht ze naar haar vader en andere bekende katten in de hoop dat deze haar konden vertellen wat ze van haar mentor mocht verwachtten. Het duurde niet lang voordat de grotere kater sprak. 'Thunderclan, te lang is Waterpaw bij ons weggeweest en toen hij terug kwam is deze tijd terug ook te kort geweest. We hebben hem gezocht maar er is geen teken van hem te vinden. Ik vrees dat we tot de conclusie zullen moeten komen dat we door moeten gaan.' Waterpaw was een poosje bij Shadowclan geweest, als bijna volleerde Medicine Cat Apprentice. Hij was echter niet lang terug geweest en dat betekende dat ze naast het missen van een Leader momenteel ook geen aanwezige opvolger hadden van Rousebell. Haar amberkleurige ogen gleden naar haar mentor terwijl ze hem verward aan keek. Het enige dat hij deed was knikken naar haar met een zachte glimlach, een die zijn ogen niet bereikte. Ze zou hem snel genoeg kunnen spreken en vragen waarom hij dit had besloten! Immers kwam dit uit het niets voor haar en voor haar Clangenoten.

Ze had echter niet verwacht haar eigen naam te horen. 'Remnantpaw, jij zal de nieuwe medicine cat apprentice worden van Thunderclan.' Zijn stem klonk resoluut en vastbesloten waardoor de jonge kattin kort naar adem moest happen. Pardon? Waarom had hij haar niks gezegd? Ze dacht dat hij haar had vertrouwd, als kitten van vijf Moons had hij haar zelfs vanuit de ingang naar buiten laten kijken. Hij had haar gekozen om in zijn pootstappen te treden en nu ruilde hij dat in voor een ander pad, zonder voorbereiding? Had Starclan gesproken of was dit zijn beslissing? Ze had enkel vragen, teveel vragen en ze voelde het bloed in haar oren suizen. Wat moest ze doen? Het gewoon accepteren? Haar amberkleurige ogen gleden naar haar poten, ze had pas net een nieuw nest gekregen in de Apprentice Den, mocht ze deze dan ineens verplaatsen?

Onhandig stapte ze naar de grotere kater toe voordat ze nerveus slikte. 'Als dit de wil van Starclan is, dit mijn pad is om.. om Thunderclan te helpen. Dan zal ik mijn nest naar de Medicine Cat Den verplaatsen.' Mauwde ze met een licht heze ondertoon in haar warme maar zenuwachtige stem. Ze zocht met haar ogen nogmaals naar haar vader, ze had iemand nodig om op te steunen. Het was niet dat ze niet blij was, haar droom was immers om herinnerd te worden en Medicine Cats bleven altijd voortbestaan in de gedachten van anderen. Echter was dit zo plots geweest dat ze niet wist hoe ze zichzelf een houding moest geven.

'Stagtine kunnen we zo spreken.' Fluisterde ze in zijn oor, voordat ze zich naar de rest van de Clan toe draaide en hen met een waterige glimlach op haar gezicht aan keek. Ze hoopte maar dat ze geaccepteerd ging worden in deze nieuwe rang. Natuurlijk snapte elke kat dat ze een opvolger nodig hadden. Niemand wist wat er in de komende Moons zou gebeuren, en dat betekende dat de kleine kattin snel op zou moeten groeien om de grote poten van haar voorgangers te kunnen vullen. Ze wiebelde met een oortje. 'Laten we nog steeds hopen dat Waterpaw en Thornstar veilig terug zullen komen. Immers zijn we nog steeds familie en een Clan.' Mauwde ze zacht, ze waren nog steeds een deel van hun verhalen, van hun verleden en daarmee ook van hun toekomst. Haar toekomst was in een moment, met een zin ineens veranderd en hoewel ze niet zeker wist hoe ze dit moest doen, zou de jonge kattin haar beste pootje voor zetten. De volgende Halfmoon Gathering zou ze waarschijnlijk meer te weten komen. Nu zou ze de wijze woorden van haar oudere Clangenoten wel kunnen gebruiken. Vluchtig keek ze weer naar haar vader, alsof hij haar in deze situatie kon helpen. Moest ze weg lopen en haar nest pakken of nog blijven staan? Help?

TAG: @Stagtine @Nightgrackle & de hele Clan

Deze Ceremonie was onverwachts maar ook onvermijdelijk geweest. De Clan kon niet zonder Medicine Cat en Medicine Cat Apprentice, het was anders als leven zonder staart, het kon wel maar niet voor lang. Het was een belangrijk onderdeel van de kat, ze konden het niet missen, niet in de Clan. Het was veiliger en beter als het goed geregeld was en ook Stagtine leek dat te herkennen, natuurlijk deed haar vorige mentor dat. Immers leek hij ogen en oren van achteren en voren te hebben.  Waterpaw kon niet langer op zich laten wachtten, zelfs al voelde het dubbel voor de jonge kattin om zijn rang over te nemen. Zo kort nadat ze al van rang was veranderd. Het was een enorme verantwoordelijkheid maar ze wist ook dat ze als dit pad haar toebehoorde er alles aan zou doen om goed herinnerd te worden in verhalen. 

Nightgrackle, haar vader leek gelukkig door te hebben hoe ongemakkelijk ze zich voelde met de aandacht die op haar gevestigd was. Haar amberkleurige ogen leken een beetje stormachtig te staan, niet omdat ze dit niet wilde maar voornamelijk omdat ze er niet op voorbereid was geweest. Kon een kat hier ooit voorbereid op zijn? Dat was eerder de vraag. Gelukkig leek haar vader trots op zijn jonge dochter en dat maakte al heel wat goed voor haar, zelfs al trilde ze als een rietje in de wind. De verbaasde uitdrukking van haar vader verdween en in plaats daarvan verscheen een trotse en warme blik toen ze zijn ogen ontmoette. Hij kwam bij haar zitten, met zijn wollige staart om haar heen geslagen. 'Gefeliciteerd Remnant!' Snorde hij waardoor de jonge kattin dankbaar haar neusje tegen zijn schouder drukte en diep inademde. Ze was helemaal vergeten dat ze net zoals bij een normale ceremonie haar mentor op moest zoeken, zo gespannen was de kleine kattin. Ze hoorde wel haar naam door anderen geroepen worden maar was verstijfd van schrik, waardoor ze er nauwelijks op reageerde, behalve met een onhandig glimlachje.

Met een zwaai van haar staart stond de betreffende mentor, haar mentor, voor haar neus. Voorzichtig tikte ze de neus van haar jonge, pas benoemde Apprentices aan waardoor Remnantpaw dankbaar en onhandig de redelijk onbekende geur inademde. Het was anders dan die van haar vader en zou snel genoeg vermengt raken met die van haarzelf. 'Remnantpaw, ik hoop je veel te kunnen leren. We beginnen rustig met je nest verplaatsen en wat wennen. Ik zie je straks wel in de denden,' zei ze met een warme glimlach. Remnantpaw knikte langzaam voordat ze fluisterend antwoord gaf. 'Tot zo, Rousebell,' gespannen wierp ze haar oortjes in haar nek. Het was geen moment voor feest en dat besefte ze maar al te goed. Ze was blij dat ze iets voor de Clan zou kunnen doen maar tegelijkertijd ook gespannen voor wat de toekomst haar zou brengen. Iets dat niet meer dan normaal was, zeker op dit moment.

Tag: @Nightgrackle en @Rousebell