I still remember the future

Once there was a daughter
Once there was a best friend's son
They had a hand to hold
Just what a friend had told
From past and future
A lagacy to come

De wind ritselde zachtjes door de sneeuw bedekte takken. Schaduwen staken af tegen de met wit bedekte woudvloer. De ochtendraad had net haar handen over de bomen geslagen en de zon stond oranje tegen de hemel. In geen jaren of manen had moeder natuur zo'n wit dek over haar bos gelegd. Dit was al zo lang terug dat de aperentice's vol enthousiasme zouden spelen die dag. Ze zouden ravotten en springen in kuilen, glijden over ijzige stukken en zich verstoppen in de bergen kou. De rivier die deze clan zo bekend maakte was tot op het bot dichtgevroren, vissen onder het ijs waren niet zichtbaar door de dikke witte deken. Het leek zo simpel, zo ongerept zonder zorgen. Maar als we langzaam inzoemen op een plek ergens midden in dat bos, niet eens ver bij die rivier vandaan. Een mengeling van donker en licht, als een tussenruimte van de tijd. Daar waar velen later zouden ontwaken, verscheen tegen het licht een gedaante. Het bewoog zich elegant over het witte kleed dat zich over het kamp had gelegd. Toch ondanks zijn krachtig elegante tred, plaatste zijn poten geen kuilen in de sneeuw als een spoor van waar hij liep. Heel soms, in de tanden van de tijd, begaf hij zich nog in deze omgeving waar hij ooit zijn leven had gekend. Zijn blik gleed over de slapende katers en poezen die hij ooit had gekend, maar ook naar de nieuwe generatie die een nieuwe basis had gelegd voor wat hij ooit zo lief had gehad. Nu gleed zijn blik naar een plek in het kamp waar de warmte goed bewaard werd. Hij vervolgde zijn tred en daar gebeurde iets bijzonders wat hij niet had willen missen. Net toen je dacht te zien wie het was, flitste de zon en was het weg.

In de warm gehouden nursery lag een poes die beviel van haar eerste nestje. Ze was al wat ouder, maar toch was het nu het moment. Was dit waar ze ooit van had gedroomt? De kleine hoopjes leven kwamen een voor een naar buiten om de rest van de katten te verassen met hun nieuwe leven. Het was eerst zo warm, maar toen zo koud, hij voelde een tong die over zijn kopje werd gehaald. Al had hij geen idee wat een tong was, alles was nog zwart. Alles was nog nieuw, of bekender kon bijna niet?

@Stormkit- gelieve even te wachten met posten tot je geaccepteerd bent bij de clan waarin je je hebt aangemeld!

(Zo, dit is wel weer even wennen)

Van niets, naar iets. Van donker, naar licht. Van warmte, naar kou. Het moment was eindelijk aangebroken, een geheel nieuw nestje met wereldvreemde kittens kwamen ter wereld. Iets ruws voelde hij over zijn kopje, daarna over zijn buik en nog even later over zijn gehele lichaam. Ruw, maar toch ook zacht. En nat. Op de tast voelde hij iets heerlijks zachts tegen zich aan liggen, het kriebelde tegen zijn wangen. Vanuit een instinct zocht hij met zijn bek naar iets.. iets.. ja, naar wat eigenlijk? Toch vond hij het. Een straal van iets warms vloeide bij hem naar binnen en meteen wist hij dat dat was waar hij naar op zoek was. Met zijn pootjes begon hij te kneden in iets zachts en pluizigs. Zijn moeder? Zijn eerder geboren broertje? Zelf wist hij het ook niet. Eigenlijk wist hij nog helemaal niets. Het enige wat nu zeker was, was dat Legacy veel meer zou worden dan enkel een legacy.

Het gebeurde allemaal net even iets te snel, naar mening van het kleine poesje dat op het ene moment nog heerlijk warm in een verkrampte ruimte lag dicht tegen haar broertjes aan. Alles leek zoals normaal, het warme vruchtwater om haar heen, zoals ze nooit anders gekend had. Af en toe een slokje van het zoete water, af en toe een trapje van de andere wezens waarmee ze ruimte deelde, anders kende ze niet en hoewel zij geen recht van spreken had leek dit alles wat ze nodig had en dat vond ze wel best. Tot die speciale dag kwam, de dag dat ze werden uitgezet. Of het nou het lichaam van hen moeder was die besloot dat ze er klaar mee was of de lichaampjes van de kleine wezens waren die aangaven dat zij er klaar voor waren, de dag was er en het ging nu gebeuren. Graag had ze gedacht dat de ruimte zou vergroten toen haar eerste twee broertjes eruit verdwenen maar dat gebeurde niet, de wanden bleven op haar neerstorten, dwongen haar een kant op te gaan. En die kant was niet fijn, eerst werd het nog strakker om haar heen.
En toen, het ergste van alles, werd ze in haar gezicht geslagen door een koude buitenwereld, dit was niet waar ze zich voor ingeschreven had. Uit schrik van de ruwe tong die vervolgens over haar kop ging liet ze een luide piep. Nee, nee, nee dit wilde ze helemaal niet, hier was ze het niet mee eens begreep niemand dat dan. Gezien haar protesterende gepiep niet veel uithaalde besloot ze maar wild met haar lichaam te slaan. Eerst als een hulpeloze regenworm over de ondergrond na een harde regenbui. Wiggelend door haar ruggengraat maar dat bleek te langzaam. Toen greep ze iets, haar pootjes raakte de grond haar nog zachte nageltjes werkte zich in de ondergrond en daar ging ze. Tijgerend over de grond begon ze zich te bewegen, niet wetende hoe zwak het eruit zag voor de volwassen katten die hun poten gewoon op de grond zetten en erop liepen. Maar ze bewoog en probeerde het oude plekje te vinden. Het heerlijke warme water om haar heen en zelfs haar broertjes die tot nu toe altijd om haar heen gelegen hadden. Instinct bracht haar echter ergens heen anders. Een tuutje, waar ze maar al te graag haar bekje omheen zette. Haar lichaam gaf aan te zuigen en hoe moeizaam dat in het begin ook ging werd ze er toch voor beloond. En deze beloning was vele malen beter dan het vruchtwater dat zij tot nu toe gehad had, dit was als de heerlijk. Dit was alles wat ze nog nodig had, zeker gezien ze zich nu in een warm en zacht plekje gewerkt had.

Het was niet gepland geweest. StarClan, het was zeker niet gepland geweest. Één avond, dat was alles wat er nodig was geweest voor de donkere poes om hier in de nursery te liggen met weeën. Ze beet stevig op de stok die ze allang bij haar nest had liggen, iets wat ze wel had geleerd van alle andere poezen hier in de den. Ze sloot haar ogen stevig dicht terwijl ze nieuw leven in de clan bracht. Nieuw bloed in de clan bracht. Sterk bloed, dat wel. Bloed van grote katten. Ze keek naar de balletjes, nog zo klein en nog geen idee wat de wereld voor hen zou betekenen. Kittens waarvan ze wist dat het goed zou komen, want hun grootouders zouden vol trots op hen neer kijken. "Stormkit," sprak ze zachtjes, naar haar vader die de clan altijd vol trots had geleid. Een leader die een voorbeeldfunctie had. Iemand die ze erg mistte. "Legacykit," sprak ze vervolgens, de zwart-witte kitten zacht aantikkend. Een zwart-witte vacht van haar, van de vader en van de generaties ervoor. Een iconische vacht die ze niet zomaar zou vergeten. Haar moeder, die de vachtkleur mee had gedragen en als deputy een groot voorbeeld had neergezet. Het bloed was een legacy op zichzelf. Een passende naam voor de kitten. "Shockkit.." vervolgde ze terwijl ze haar kopje tegen de volgende kitten, die al vol passie begon te bewegen. De kitten was ook al sneller bij haar buik, gelukkig. Ze kneep haar ogen samen terwijl ze haar kopje op het nest legde. Er waren meer kittens onderweg, dat was zeker. Maar hoeveel? Dat was de vraag.

Net wanneer je zou denken dat het klaar was, bleek dit toch niet zo te zijn. Er was iemand achtergebleven. Zij was klein, heel klein en nog niet daar waar ze moest zijn om geboren te kunnen worden. Ze nam haar tijd, in tegenstelling tot de warme lijfjes die naast haar hadden gezeten. Zij waren er al vandoor, één voor één, waardoor zij achter bleef. Een echte bewustzijn was er nog niet gewikkeld, maar onbewust had ze al veel mee mogen maken van kleine embryo naar het wezentje wat ze nu was geworden. Een wezentje wat geboren wilde worden, wat erg langzaam ging. Waar moest ze heen? Ze moest in beweging worden, dat was één ding wat zeker was. Ze moest er voor zorgen dat diezelfde heftige bewegingen ontstonden zoals bij de anderen. Ze moest ergens doorheen, maar hoe kwam ze daar? Hoe kwam ze daar. Zo kwam ze daar. Haar pootjes begonnen te bewegen, haar kopje begon te bewegen en haar lichaampje kwam zodoende in beweging. Het duurde daarna niet veel langer en alles om haar heen begon te bewegen. Het ging nu sneller, alles werd nauw en ineens voelde ze kou op haar kopje, waarna dit gevoel haar hele lichaam omringde en daar lag ze. Roerloos, klein, verschrompeld. Wat nu? Ruwe likken veegde over haar lijfje tegen haar haartjes in. Er gebeurde nog steeds niks. Lik na lik, langzaam werd ze warmer. Oh kijk, haar pootje bewoog. Haar bekje ging open, maar nog geen geluid, wel voelde ze diezelfde kou van buiten naar binnen komen. Opnieuw ging haar bekje open toen een lik opnieuw haar lichaam raakte. Ja, daar was een klein piepje. Haar pootjes begonnen nog meer te bewegen en haar lichaampje begon te kronkelen. Haar instinct wakkerde aan, opzoek naar iets wat alles nog beter zou maken. Datgene vond ze toen haar rode gestalte tussen andere warme lichaampjes terecht kwam. En daar was het. Warmte vulde haar lijfje terwijl ze gulzig begon te drinken.

Onderwerp: Re: I still remember the future