Hijgend viel het kleine kitten op de grond. Hij moest even uitrusten. " Shadowrain, wacht!" Riep hij nauwelijks verstaanbaar door dat hij zo schor was. Maar hopen dat Shadowrain hem had gehoord. Ze waren nu vast wel ver genoeg gerent. En hij had de andere hun niet horen achtervolgen. Hoe zou het met Tiger gaan? En zouden ze hun ouders ooit nog terug vinden? Spyclaw kon niet meer goed nadenken. Zijn hooft zat te vol met vragen. Naast hem hoorde hij gekraak. Zou het Shadowrain zijn? Of kwam het gewoon door de wind? Maar Spyclaw nam de moeite niet om te kijken. Zijn aandacht was gericht op de lucht. Het sneeuwde! Zacht kwamen de vlokjes neer op zijn lijfje. De sneeuw voelde koud aan. Dit is dus waar over mama en papa hebben verteld. Spyclaw had nog nooit sneeuw gezien en vond het erg interessant. Hij stond op en keek naar boven. Hij deed zijn mond open en er vielen sneeuwvlokjes in zijn mond. Hij had al een tijdje niet gegeten en had dan ook erge trek. Maar jagen kon hij niet en iemand die voor hem jaagde was er niet. Hij moesten dus maar snel zijn ouders weer vinden bedacht hij terwijl hij ging zitten. " Shadowrain kijk ik zit helemaal onder de sneeuw! Riep hij terwijl hij de sneeuw van zich af schudden.
Wolfie en Shadowrain