We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Als nieuwe Medicine Cat Apprentice was haar leven natuurlijk wel een stukje veranderd. Ze voelde zich veel beter, want dit vond ze een stuk leuker om te doen dan vechten en jagen. Alsof StarClan het wist. Ze vond het ook wel bijzonder dat ze blijkbaar goed genoeg was evoor hen. Dat gaf haar ook wel een goed gevoel. StarClan had vertrouwen in haar om deze belangrijke taak aan te kunnen. Maar omdat het ook een belangrijke taak was, stond er ook wat extra druk op. Ze zou niet naar oorlogen gaan om te vechten, maar om gewonden te behandelen. Ze had er al een beetje een voorproefje van gehad toen ze bij ShadowClan was geweest, alhoewel ze niemand hoefde te verzorgen daar. Maar ze kon zich goed voorstellen dat het zwaar kon zijn. Vooral emotioneel. Shrimppaw had daar wel een beetje zorgen over, maar probeerde vooral op het goede en leuke te focussen. Ze zou immers ook anderen kunnen helpen en beter maken.
De oorlog was voorbij. Soortvan. ShadowClan had niet geholpen willen worden en dat was iets wat hij niet verwacht had. BloodClan had ShadowClan nu dus nog steeds in zijn macht en hij had geen idee wat er ging gebeuren. Zijn moeder was zwaargewond terug gekomen van het gevecht, maar Routnose was er gelukkig geweest om voor haar wonden te zorgen. Hij was blij dat hij al wat dingen wist, zelfs als hij niet zeker wist of hij alles goed deed. Hij moest meer zelfstandigheid laten zien. Want als hij dat deed dan kon hij laten zien dat hij steeds meer dingen op zichzelf kon doen. Dat Rout niet bezorgd hoefde te zijn dat hij weer iemand liet kotsen in de medicine cat den omdat hij de verkeerde zaadjes had gepakt, oeps. Hij knipperde even toen hij een figuur in de verte zag, waardoor een grijnsje op zijn gezicht verscheen. "Hey!" riep hij weer naar de overkant van de Gorge. "Ik heb een beetje een deja-vu moment!" sprak hij met een luide grinnik in zijn stem. De vorige keer was het precies weer zo gegaan, niet?
Het leek wel magie, hoe de kater aan de overkant haar weer hielp om niet in gedachtes te verdwalen. Ze keek op en glimlachte naar hem. 'Ik heb een beetje een deja-vu moment!' sprak Falconpaw met een grinnik. Shrimppaw giechelde zachtjes en knikte. 'Ja, dat kan je wel zeggen ja!' miauwde ze en ze zette een paar stapjes dichter bij de rivier. Maar niet dicht genoeg dat het een gevaar zou kunnen zijn. 'Hoe gaat het met je?' Ze had eigenlijk wel zin om hem te vertellen dat zij nu ook opeens een Medicine Cat Apprentice was, maar ze wilde ook graag weten hoe het met hem ging, en met de Warriors die teruggekomen waren natuurlijk. Als die tenminste teruggekomen waren... 'En hoe gaat het met WindClan? De Warriors die meehielpen?'
Niet te geloven hoe ze elkaar twee keer in zo’n korte tijd konden zien. En niet alleen dat, ook gewoon weer op dezelfde plek! Het werd allemaal een beetje heel toevallig allemaal, iets wat hij niet had verwacht. Vooral niet zo snel na het gevecht. Hij had er niet heel erg veel van mee gekregen, van het gevecht. Hij wist wat er ongeveer gebeurt was, maar niemand vertelde hem de details over wat er allemaal was gebeurt. Hoe het met de andere clans ging bijvoorbeeld. Hij sprak tegen haar dat hij een deja-vu moment had, waarop Shrimppaw even giechelde en knikte op zijn woorden. ’Ja, dat kan je wel zeggen ja!’ klonk er waarna de poes wat dichter bij de Gorge kwam. Hoe kon het toch ooit zo ver komen, dat ze dit zouden gaan zien samen. ’En hoe gaat het met WindClan? De Warriors die meehielpen?’ Gelukkig was het niet allemaal zo ernstig. De enige die zwaar gewond was geraakt was zijn eigen moeder, maar… ja. Het ging goed. Het enige waar ze op moest letten was dat ze niet te snel weer hevige dingen ging op pakken, anders zouden haar wonden zo weer open gaan. ”Goed! We hadden één die zwaar gewond was, de rest hadden lichte verwondingen. Maar ze gaan er allemaal weer bovenop komen.” sprak hij met een warme glimlach tegen de andere apprentice. Hij vertrouwde haar wel met dat soort dingen. Ze leek niet iemand die alles zomaar door zou gaan lullen. ”En hoe is RiverClan ermee om gegaan? Alles goed daar?” vroeg hij even terwijl hij met zijn oortjes wiebelden. Hij wist dat RiverClan meer warriors hadden gestuurd, dus daar moest vast nog wel wat meer aan de hand zijn geweest dan de vier warriors van WindClan.
Ze wist niet of ze nu teveel vroeg of niet, maar ze was nieuwsgierig en ze wilde ook gewoon graag dat het goed met ze ging. Misschien hadden RiverClan en WindClan niet de beste geschiedenis qua bondgenootjes, maar gewoon vriendelijk doen kon nooit kwaad. 'Goed! We hadden één die zwaar gewond was, de rest hadden lichte verwondingen. Maar ze gaan er allemaal weer bovenop komen,' sprak Falconpaw met een warme glimlach. Shrimp glimlachte terug, blij dat hij er zo chill over deed. 'Dat is goed om te horen,' miauwde ze dus. WindClan had de minste Warriors gestuurd, met een Medicine Cat. Het was nog een wonder dat het allemaal goed gegaan is. 'En hoe is RiverCLan ermee om gegaan? Alles goed daar?' vroeg Falconpaw toen, natuurlijk wilde hij ook weten hoe het met haar Clan was. De jonge poes knikte. 'Ja, alles is oké. Geen doden, alleen gewonden. Maar niks ernstigs ook,' antwoordde ze. Natuurlijk was Chivysniff dood aangetroffen, maar dat was niet in het gevecht gebeurd. Ze dacht ook niet dat de Clan het op prijs zou stellen als ze dat vertelde. Toch bracht de gedachten van Chivysniff haar op een leuker onderwerp. Haar glimlach werd breder en voor ze het wist had ze het er al uitgefloept. 'Oh en ik ben ook de nieuwe Medicine Cat Apprentice geworden!'
Hij vond het nou niet echt top secret om te verbergen dat er gewonden waren gevallen. Natuurlijk waren er gewonden gevallen, het was eerder niet logisch geweest als er geen gewonden waren. En zolang hij niet vertelde dat het hun deputy was die zwaar gewond was, was er ook geen probleem van? Dan klonk het zeker niet dat ze verzwakt waren. Dat soort dingen moest je altijd rekening mee houden, maar goed. Dat kon ook gewoon. ’Dat is goed om te horen,’ sprak ze terug tegen hem, waarop hij even instemmend knikte. Ja, gelukkig wel. Er waren teveel katten mee waarmee hij wel een goede band mee had. Routnose, zijn mentor natuurlijk, Amberstorm, zijn moeder, Shadefeather, de kater waar hij goed mee kon en die hem een muis had leren vangen, en Crowcall, die erg close was met Rout. Dus hij was wel licht angstig geweest, maar nu ze allemaal terug waren was het allemaal weer goed hoor. Hij vroeg vervolgens aan haar hoe het RiverClan was vergaan, of daar veel gewonden waren gevallen. RiverClan had immers de meeste warriors gestuurd. ’Ja, alles is oké. Geen doden, alleen gewonden. Maar niks ernstigs ook,’ klonk er van de poes af, waarop hij even begrijpend knikte. Mooi, van welke clan het ook was maakte het niet uit, zolang er maar geen zware gewonden waren. Net jammer dat zijn moeder wel zwaargewond was geraakt. ”Goed om te horen, dan heeft Coyotespirit het ook wat rustiger.” sprak hij met een zachte glimlach. De glimlach aan de overkant werd op het gezicht van de creme-kleurige apprentice breder. ’Oh en ik ben ook de nieuwe Medicine Cat Apprentice geworden!’ Het kwam er makkelijk uit, maar goed, misschien was de drempel ook lager bij hem. Hij was immers ook een medicine cat apprentice. Hij glimlachte breed naar haar, blij en enthousiast. ”Gefeliciteerd!” sprak hij dan ook als eerste tegen de jongere apprentice. ”Dan zijn we vanaf nu collega’s vanuit een andere Clan!” vervolgde hij op een iets enthousiastere toon. Ze was aardig, dus waarom zou hij dat niet leuk vinden, toch? Als ze het goed konden vinden was de drempel alleen maar lager als ze ooit een keer elkaars hulp nodig hadden.
Oké, misschien was het niet zo handig om dat gelijk zo open en bloot tegen iemand van een andere Clan te zeggen. Maar ze was er toch wel erg blij mee, met de kans die StarClan haar gaf. En ze vond het oprecht ook leuk, en Falconpaw was aardig en ook een Medicine Cat Apprentice. Hij moest het toch wel snappen? En top secret was het toch ook niet? Het zou sowieso bekend worden bij de volgende Gathering, leek haar. Falconpaw glimlachte blij naar haar en feliciteerde haar. Shrimp knikte en glimlachte, weer wat in verlegenheid gebracht. 'Dan zijn we vanaf nu collega's vanuit een andere Clan!' vervolgde de kater wat enthousiaster. Shrimps glimlach werd wat breder en ze knikte. 'Jaa! Ik uh ben het nog maar net hoor maar ik vind het wel heel leuk al,' miauwde ze. 'Hoe vond jij het?'
Hij begreep haar precies hoor. Oh hoe hij had getrappeld om aan iedereen te verkondigen dat hij de nieuwe medicine cat apprentice van WindClan was geworden. Maar hij niet zeker wist of het mocht en kon. De enigen aan wie hij het had verteld waren ofwel medicine cats, of waren het vroeger geweest. Dat soort katten vertelde hij het met gemak, want dat waren katten die hetzelfde wisten. Die hetzelfde hadden doorstaan. En dat waren immers je collega’s, zoals hij op dit moment ook weer collega’s was geworden met Shrimppaw! Oh, hij vond dit al heel erg leuk moest hij zeggen, dit soort dingen waren ook gewoon heel erg leuk! Hij kon goed met de andere apprentice, dus hij had er totaal geen problemen mee dat ze was uitgekozen door Coyotespirit! Toen hij sprak dat ze collega’s waren uit een andere clan begon de glimlach op het gezicht van de poes wat breder te worden, waarna ze knikte. ’Jaa! Ik uh ben het nog maar net hoor maar ik vind het wel heel leuk al,’ klonk er van de poes af, waarop hij even begrijpend knikte. Natuurlijk! Het was natuurlijk heel wat en vooral ook een hele verandering, maar het was wel heel erg leuk. Ondanks dat het best moeilijk was. ’Hoe vond jij het?’ Oef, ja, dat was nogal een rollercoaster geweest. ”Uhm… verwarrend, eerst.” sprak hij met een lachje. De prophecy die hij toen in StarClan had gekregen was aardig intens geweest toen, vooral omdat ze toen niet hadden geweten hoe en wat. Het had hem aardig wat hersenkrakers gegeven en Rout waarschijnlijk ook. ”Maar ik vond het wel heel leuk! Ik kon al heel erg goed met Routnose, dus het was makkelijk omschakelen, vooral omdat ik nog steeds meegenomen wordt voor jacht en vechttrainingen.” sprak hij met een zachte grinnik. Rout had het belangrijk gevonden immers, dat hij nog steeds in dat soort dingen getraind werd en dat vond hij zelf natuurlijk ook helemaal prima. Het zorgde ervoor dat hij niet alleen maar gefocust was op alle kruiden te leren, een beetje afwisseling. ”Moet jij ook nog jagen en vechten?” vroeg hij, oprecht geïnteresseerd, misschien was het wel gewoon een dingetje van Routnose! Kon ook he, maar daarom vond hij het wel leuk om dit soort dingen te weten te komen.
'Uhm... verwarrend, eerst,' antwoordde Falcon met een lachje. Shrimp knikte, daar kon ze zich goed in vinden. Zelf was ze ook heel verward geweest. Coyotespirit had het zomaar aan de hele Clan verteld, zonder haar eerst ook iets te zeggen. Dat was echt een verrassing geweest en een hele omschakeling in haar brein. 'Maar ik vond het wel heel leuk! Ik kon al heel erg goed met Routnose, dus het was makkelijk omschakelen, vooral omdat ik nog steeds meegenomen wordt voor jacht en vechttrainingen,' sprak de kater met een grinnik. Shrimp knikte. 'Ohh, ja.. Ik kende Coyotespirit eigenlijk helemaal niet zo goed, maar ze is vrienden van mijn ex-mentor, dus ik wist wel dat het goed zat,' miauwde ze met een glimlachje. 'Moet jij ook nog jagen en vechten?' vroeg Falconpaw toen. Shrimp dacht even na en haalde toen haar schouders op. 'Niet heel veel eigenlijk, maar ik ben ook nog maar net begonnen. Ik zou het zelf ook wel fijn vinden als ik het af en toe wat kan oefenen, vooral het vechten,' miauwde ze met een klein glimlachje. Ze wilde zichzelf immers goed kunnen verdedigen.
Hij kon zich de dag nog wel goed herinneren, dat wel. Hij was geschokt geweest, verdrietig, maar ook blij. Die dag was letterlijk een rollercoaster geweest van emoties en nog steeds als hij terug dacht aan die dag. ’Ohh, ja.. Ik kende Coyotespirit eigenlijk helemaal niet zo goed, maar ze is vrienden van mijn ex-mentor, dus ik wist wel dat het goed zat,’ klonk er van de poes af, waarop hij begrijpend knikte met een glimlachje op zijn snuit. Hij had natuurlijk al het voordeel gehad dat hij met Rout in de bergen had gezeten, maar ook daarvoor nog dingen samen had gedaan. Toen hij vroeg of ze nog moest jagen en vechten, haalde Shrimppaw haar schouders even kort op. ’Niet heel veel eigenlijk, maar ik ben ook nog maar net begonnen. Ik zou het zelf ook wel fijn vinden als ik het af en toe wat kan oefenen, vooral het vechten,’ klonk er met een klein glimlachje van de poes af, waarop Falcon zachtjes grinnikte en knikte. ”Rout sprak meteen dat ik moest blijven vechten en jagen. Het maakt je schema alleen maar drukker maar.. het is het wel waard.” sprak hij met een zacht lachje tegen haar. Het was de waarheid, hij was echt heel erg druk maar… ”Het is maar goed ook, ik faal echt in jagen.” sprak hij lachend. Al was hij nu al beter dan dat hij eerst geweest was.
Falconpaw grinnikte zachtjes en knikte op haar antwoord. 'Rout sprak meteen dat ik moest blijven vechten en jagen. Het maakt je schema alleen maar drukker maar.. het is het wel waard,' sprak hij met een zacht lachje. Shrimp lachte ook en knikte begrijpend. Een druk schema, daar zou ze voorlopig niet meer afkomen. Maar dat was oké. Zeker als het het allemaal waard is, wat het wel is, dan is het alleen maar goed. Toch was vrije tijd ook fijn natuurlijk, maar Shrimp vond het tegenwoordig juist wel fijn om iets te doen te hebben, anders spookte haar gedachten alleen maar rond op plekken waar ze niet wilde zijn. 'Het is maar goed ook, ik faal echt in jagen,' sprak de kater lachend. Shrimp keek op en grinnikte. 'Oh, ik ook hoor. Ik ben echt geen held wat dat betreft,' miauwde ze met een licht beschamend lachje. Ze wilde wel graag, maar of ze het in zich had was nog steeds de vraag. 'Maar het zal vast wel goed komen, ooit,' sprak ze knikkend.
Hij was gelukkig altijd wel hardwerkend geweest, maar hij was ook iemand geweest die veel bij de grenzen te vinden was of dingen wilde doen met zijn vrienden. Hij had het ook gemerkt met zijn vrienden, dat het moeilijker was om dingen te gaan doen met zijn vrienden enzo. Maar goed, dat was het offer dat je moest maken voor het vak, he? En hij vond het oprecht ook heel erg leuk, al had hij warrior worden ook wel leuk gevonden. Natuurlijk had hij dat ook wel leuk gevonden. Shrimppaw keek op en grinnikte op zijn woorden, ’Oh, ik ook hoor. Ik ben echt geen held wat dat betreft,’ klonk er met een beschamend lachje van haar af, waarop Falcon even grinnikte. ’Maar het zal vast wel goed komen, ooit,’ klonk er knikkend van de poes af, waarop Falcon even zachtjes lachte en ook knikte. ”Ach, ik kan het nu al een stukje beter hoor.. maar mijn eerste prooi ving ik pas toen ik zeven, bijna acht, manen was… Dus dat zegt al genoeg.” sprak hij lachend tegen de crème-kleurige poes. Ja, jagen was echt niet voor hem weg gelegd geweest, het zou het ook nooit zijn voor hem. Maar nu was hij… iets minder dan gemiddeld in jagen. En daar was hij ook echt wel tevreden om hoor. Beter dan dat zou het waarschijnlijk niet worden. ”Maar het is veel hoor, maar het is het waard. Dat is wel wat ik je mee wil geven.” sprak hij met een warme glimlach tegen de poes.
Falcon lachte zachtjes en knikte ook. 'Ach, ik kan het nu al een stukje beter hoor.. maar mijn eerste prooi ving ik pas toen ik zeven, bijna acht, manen was... Dus dat zegt al genoeg,' sprak hij lachend. Shrimppaws ogen vergrootte even toen hij dat zei en ze keek hem verbaasd aan. Zeven á acht manen? Dat was ongeveer hoe oud ze nu was. Zij was wat dat betreft al wel beter in jagen dus. 'Oh wow,' glimlachte ze met een lichte grinnik. 'Maar het is veel hoor, maar het is het waard. Da tis wel wat ik je mee wil geven,' sprak hij vervolgens met een warme glimlach. Shrimppaw glimlachte terug en knikte. 'Ja, dat denk ik ook. Ik vind het wel spannend, ik ben bang om iets verkeerds te doen... Maar Medicine Cat Apprentices krijgen niet voor niets wat langer training,' miauwde ze, meer ook om haarzelf weer wat moed in te spreken.
Hij vertelde lachend over hoe hij zijn eerste prooi pas had gevangen toen hij zeven bijna acht manen was, waarop de ogen van de poes uit verbazing groter werden en ze hem met een verbaasde bik aan keek. Ja, wat kon hij zeggen? Hij was er gewoon niet zo heel erg goed in, maar dat was voor haar misschien wel iets waarvan ze kon denken dat het nog wel mee viel. ’Oh wow,’ klonk er met een glimlach en een lichte grinnik van de poes af, waarop hij even grinnikte en even knikte. Jup, het was echt een heel avontuur met hem en jagen. Vechten was hij een stuk beter in, gelukkig. Al zou hij dat later niet meer zoveel nodig gaan hebben, jammer genoeg. Hij sprak vervolgens dat het veel was, maar dat het in zijn ogen wel waard was om te doen, waarop Shrimppaw naar hem knikte en glimlachte. ’Ja, dat denk ik ook. Ik vind het wel spannend, ik ben bang om iets verkeerds te doen… Maar Medicine Cat Apprentices krijgen niet voor niets wat langer training,’ klonk er van haar af en Falcon knikte even instemmend. ”Gewoon altijd voor de zekerheid aan Coyote vragen of het wel echt klopt, dan komt alles goed. Uiteindelijk heb je het zo onder de knie.” sprak hij met een zachte lach. Hij zou maar niet vertellen dat hij het al een keer geflikt had om een elder uit hun clan de verkeerde zaadjes te geven waardoor die het hele kamp had onder gekotst. Nope, dat zou hij echt niet vertellen.
De kater knikte instemmend bij haar opmerking. 'Gewoon altijd voor de zekerheid aan Coyote vragen of het wel echt klopt, dan komt alles goed. Uiteindelijk heb je het zo onder de knie,' sprak hij met een zachte lach. Shrimppaw knikte en hoopte dat dat inderdaad waar was. Ze zou sowieso alles eerst aan Coyote vragen, ook al was ze ook een beetje bang dat haar mentor dan niet super gek zou worden van al haar vragen. Maar goed, dat moest ze dan gaan meemaken. Ze glimlachte naar hem. 'Ik uh, ga dan maar kruiden oefenen,' grinnikte ze zachtjes. Ze wilde graag alles zo snel mogelijk weten. Of in ieder geval de basics. Dan zou ze Coyote ook niet altijd tot zo'n last zijn. 'Het was leuk je weer gesproken te hebben,' glimlachte ze.
De cremekleurige poes glimlachte even naar hem op zijn woorden. Hij hoopte dat Coyote net zo goed was voor Shrimp als dat Rout voor hem was. Als dat zo was dan had ze echt niks te vrezen, al had hij ook wel een keer de poes gezien en toen was ze niet super aardig tegen hem geweest, maar andere keren leek ze oprecht wel aardig te zijn. Gewoon een verkeerd moment weet je wel? 'Ik uh, ga dan maar kruiden oefenen,' grinnikte ze zachtjes en Falcon grinnikte zachtjes terug naar de poes. Ja, dat was een ding voor haar nu. Hij wist natuurlijk precies hoe dat allemaal ging. 'Het was leuk je weer gesproken te hebben,' klonk er met een glimlach van haar af, waarop Falcon breed naar haar glimlachte. "Ik vond het ook leuk om jou weer gesproken te hebben, Shrimp. Succes met leren, je gaat het fantastisch doen!" sprak hij met een brede glimlach, waarna hij zijn lichaam even uitrekte en nog even met een poot naar haar zwaaide. "Tot de volgende keer!" sprak hij, waarna hij er vandoor ging, terug naar het kamp waar hij de laatste tijd altijd met een zwaar hart naar toe ging.
Ze vond het altijd spannend echt te benoemen, maar ze zag Falconpaw wel als een vriend. Misschien dat hij dat niet zo zag, maar hij was altijd wel heel aardig tegen haar. Hij was in ieder geval iemand met wie ze goed overweg kon, en dat vond ze heel fijn. 'Ik vond het ook leuk om jou weer gesproken te hebben, Shrimp. Succes met leren, je gaat het fantastisch doen!' Sprak hij. Shrimp grinnikte naar hem. 'Dankjewel!' riep ze nog terug. Dat was lief van hem, om te zeggen. 'Tot de volgende keer!' Shrimp zwaaide terug naar hem en draaide ook terug naar het kamp. Het leren, dat hield niet zomaar op.
Onderwerp: white noise 
vr 22 mei 2020 - 17:24
