Memories from the past

Het was vroeg in de ochtend, en de zon scheen fel op zijn dunne vacht. Die felle zon gaf echter geen enkele warmte, het enige wat hij voelde was kou. In een drafje rende hij richting een van de grenzen, tussen de bomen door en langs het moerasgebied. Het enige wat hij hoorde was het gefluit van de vogels, die nog vroeger op waren dan hem. Vannacht was een verschrikkelijk nacht geweest, en hij was al voor de andere apprentices wakker geworden door een nachtmerrie, over zijn vader. Aangezien er toch niks te doen was, en hij nu als een van de oudere apprentices het kamp vaker alleen mocht verlaten, was hij op een ochtendwandeling gegaan. De jonge kater bleef rustig rennen todat de geur van Windclan hem tegemoet kwam, hij kon niet ver van de grens vandaan zijn. Voorzichtiger nu liep hij verder, tot de geurmarkering die ze hier hadden achtergelaten. Ach ja, het was prachtig hier. Waarom niet even blijven staan, en genieten van de nog stille ochtend.

Hij was al vroeg in de ochtend op pad gegaan. Ondanks dat hij nu al geruime tijd bij WindClan zat werd Dwarfpaw nog redelijk vaak overvallen door vlagen van heimwee. Vaak lukte het hem niet om zijn gedachten te verzetten en bezig te gaan met iets anders waardoor hij urenlang langs de grenzen met ShadowClan bleef dwalen. Echter was hij al lang geen kitten meer. Er stonden hem een aantal taken te doen waar heimwee geen boodschap aan had. Vandaar dat Dwarf zijn dwaaltochten zo veel mogelijk ‘S ochtends  probeerde ‘in te plannen’. Niet dat dat hem vaak lukte. Zijn gevoelens hielden zich bijna nooit aan dit tijdschema. Toch bleef hij volhouden dat dit de beste manier was om het probleem aan te pakken. Want op de dagen waarop het hem wel lukte werkte het heel goed, dus dan werkte het prima toch? Dwarfpaw was nog geen twee stappen binnen het grensgebied of zijn heimwee was compleet vervaagd. Echter had dat gehele grensgebied er niets mee te maken. Hij had het geurspoor van een oude bekende opgepakt. Eaglepaw! Wat een geluk dat die kater hier ook rondhing! Verblijd sprintte richting de grens met ShadowClan en jahoor, daar stond Eaglepaw van het zonnetje te genieten. Hij was nog altijd dezelfde lapjeskat alleen dan nu een stuk groter. Hij zelf was daar geen uitzondering. De naam ‘Dwarfpaw’ deed hem eigenlijk geen recht. Hij groot voor zijn leeftijd en het zag er voorlopig nog niet naar uit dat hij uitgegroeid zou zijn. “Hey Eaglepaw!” Riep hij enthousiast. Hopelijk stond Eagle nog wel open voor een praatje nu dat ze in twee verschillende clans zaten. Maar daar ging hij eigenlijk wel van uit. Ze waren immers goede vrienden geweest , daar kwam een clan niet zomaar tussen.