Rozen doen pijn want er hangen doorns aan de stengel, auw

Haar kleine zoon werd elke dag steeds groter. Het was zo opeens dat ze hem kreeg, maar ze was blij met hem. Thornkit was het licht in haar leven, het licht dat haar kon doen zien en denken als dat ze niet in het duister kon. Rustig lag ze te liggen terwijl ze keek naar de kleine bruine kitten. “Thorn, wil je een verhaaltje horen?”, vroeg ze aan hem terwijl ze hem warm aankeek. Het was best wel donker in de nursery, dus ze kon hem niet heel erg goed zien. Ze was bang dat ze enkel zijn volle glorie zou kunnen zien als hij in de zon stond, en dat zou nog een tijdje duren. Ze zuchtte eventjes in zichzelf voor ze haarzelf weer wendde naar het kind, wachtend op een antwoord.


+Thornkit

Er waren van die heerlijke momenten dat er niks anders was dan hijzelf en zijn moeder. Thornkit ging er niet omheen draaien: hij was best wel een moederskindje en hij vond dat niet erg om te laten zien aan de andere kittens in de nursery, zeker niet aan Tearkit. Zijn prinses wist inmiddels wel hoe hij qua karakter in elkaar stak en hij wist het van haar, dus op dat vlak konden ze het goed met elkaar vinden. Nu lag Thornkit echter lekker tegen zijn moeder aan, verwarmd door haar pels. Hij hief zijn kopje loom op toen ze aan hem vroeg of hij een verhaaltje wilde horen en zijn blauwgrijze ogen begonnen te schitteren toen hij deze op zijn moeder richtte. “Ja, graag!” snorde hij. “Wat voor verhaaltje wil je dan vertellen, mama?”

Ze was altijd al anders geweest. Altijd was ze het buitenbeentje geweest en niemand had haar graag gehad. Maar hier lag ze dan, met een gezonde zoon, een goed leven naast het feit dat ze niets kon zien in de duisternis. Vaak kon de bruine poes het kamp niet uit dankzij haar stomme oogproblemen, maar helaas kon er niets aan gedaan worden. Integendeel, ze zou nooit kunnen genieten van alle mooie dingen die ’s nachts verschenen. Ze kon nooit regenbogen zien en nooit kon ze regendruppels zien omdat ze vermengd zaten met de donkere grijze lucht. Maar ze kon ze wel voelen. Ze kon ze ruiken als ze zuurder waren dan normaal. Gelukkig was ze nog geldig genoeg als een warrior. Riverclan had net genoeg empathie voor haar om d’r niet te laten rotten in de Elders Den.  ‘Ja graag!’, snorde de grijze kitten tegen haar als antwoord op haar vraag of ze een verhaaltje aan hem ging vertellen. ‘Wat voor verhaaltje wil je dan vertellen, mama?’. De poes keek naar boven, al zag ze niets daarboven. “Een verhaaltje over Spiderclan, de verborgen vijfde Clan die er is…” en waar zij de deputy van was. En Crowstar was natuurlijk de leider…. Maar er was nog iets mooier aan het fantasie verhaal dat zij hadden gemaakt. Het was een wereld waarin zij alle waardes kreeg die de anderen ook hadden. Waar zij even goed werd behandeld en nooit werd gepest.

Thornkit’s nieuwsgierigheid werd meteen geprikkeld toen zijn moeder het over SpiderClan had. Hij had nog nooit van die Clan gehoord, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het verborgen was. Hij wist zeker dat, als hij eenmaal apprentice zou zijn, hij nooit genoeg zou krijgen van de verhaaltjes die zijn moeder hem zou vertellen. Ze vertelde ze altijd op zo’n mysterieuze manier dat Thornkit niet anders kon dan aan haar lippen plakken, nieuwsgierig zijnde naar wat ze ging vertellen. Ook nu zat hij dicht in haar vacht en drukte hij zijn gezicht bijna tegen die van haar aan, zijn ogen nieuwsgierig fonkelend. “Waar ligt SpiderClan dan, mama?” vroeg hij opgewekt. “En wie is daar de leader?” En zou die leader net zo’n kracht uitstralen als dat hun huidige leader deed? Hij wilde zo veel weten, maar hij wachtte geduldig af tot zijn moeder hem meer zou vertellen.