Sucks to be you

De ijzige wind trok gemeen aan zijn zwarte vacht. Het trok en duwde zodat het zich een weg naar binnen kon wringen. Zijn huid vast te grijpen en zelfs die te doordringen. Tot aan zijn botten. Ja, de wind wilde met zijn botten spelen. Dwarfpaw moest er niets van hebben. Hij liet zich zakken tussen de sprieten van een hoge plant. Totdat de wind aan die stengels begon te trekken: toen zat hij pas veilig. Dat ijzige winterweer van de laatste tijd… Daar was hij voor gemaakt, zou je zeggen. Maar Dwarfpaw dacht daar anders over. Hij hoorde thuis in de dichte naaldbossen, goed beschut tegen de wind. Niet hier, op de open vlakte. Hier, in WindClan… Hij schudde zijn kop en kroop nog wat dieper weg in de planten. Een stukje verstop liep een andere kater. Thunderfox… hopelijk was hij niet slecht gehumeurd vandaag. Dwarfpaw had er namelijk niet veel goeds aan toe te voegen. Thunderfox was zijn nieuwe doelwit geworden. Hij moest en zou hem dwars komen te liggen. Een vorm van vermaak. Hij bleef de ander even bestuderen. Blijkbaar was Thunderfox hier op jacht. Een uitstekende kans! Niet heel veel verderop zat een haas in het gras verscholen. Blijkbaar was de kater daar op aan het aasen. Een haas was iets wat Dwarfpaw zelf ook nog lang niet altijd te pakken kreeg. Vandaar dat hij vond dat het de zwarte kater dus ook niet mocht lukken. Vlak voordat de kater zijn aanval in kon zetten kwam Dwarfpaw uit de bosjes gestoven en rende op de haas af. Het dier schrok, uiteraard, en maakte dat het weg kwam. Hijzelf kwam vlak voor de ander tot stilstand.  "Jammer he?" zei hij met een flauwe grijns. Nu wist Thunderfox ook eens hoe het voelde. “Sucks to be you!” Voegde hij er smalend aan toe.

- eerste post is voor Thunderfox

Thunderfox had een haas gespot. Hij kon hem al bijna proeven - met een kleine grijns op zijn snuit zakte hij in sluiphouding. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij, dichterbij, nog één stapje.. En plots schoot er vanuit een andere richting iemand uit de bosjes, waardoor de haas het op een lopen zette. Thunderfox schoot nog vooruit, als een gespannen veer - hij had nog niet de tijd gehad om te verwerken dat de haas nu vervangen was door een apprentice, waarin hij nu zijn klauwen zetten om ervoor te zorgen dat het niet weg zou lopen. Meteen liet hij echter weer los, alsof Dwarfpaw hem verbrand had. De oudere warrior fronste, keek even in de richting van het weggestoven prooidiertje - waar nu natuurlijk niets meer van te zien was - en weer terug naar de smalende apprentice. "Wat in Starclansnaam?", bracht hij uiteindelijk uit, lichtjes van zijn stuk gebracht. "Jij hebt maar beter een hele goede reden, jongeman, om die haas weggejaagd te hebben. Anders kan ik je verzekeren dat je de komende paar manen geen hazen meer zal eten.", wist hij toen uiteindelijk toch te zeggen, toen hij weer iets meer bij zijn positieven was en de situatie wat meer snapte. Thunderfox was echter altijd een optimist - misschien was de haas vergiftigd geweest, of iets in die trant, en was er een hele goede reden waarom hij niét boos zou moeten zijn met het verlies van een hele goede maaltijd.

De oud warrior leek even van zijn stuk gebracht. Terecht, het was een goeie verrassingsaanval geweest. Iets waar Dwarfpaw nog wel trots op kon zijn. Echter zag Thunderfox er de humor noch de noodzaak er niet van in. “Wat in Starclansnaam?” Aan zijn ondertoon te horen nam Thunderfox het geintje honderd procent serieus. Dat had Dwarfpaw niet zien aankomen. Dat was niet de bedoeling geweest. Het was duidelijk een geintje geweest, toch? Zijn trotse grijns vervaagde en maakte plaats voor een onzekere blik richting de oud warrior. “Jij hebt maar beter een hele goede reden, jongeman, om die haas weggejaagd te hebben. Anders kan ik je verzekeren dat je de komende paar manen geen hazen meer zal eten.” Wat?! Wilde Thunderfox hem nu daadwerkelijk straffen voor een klein geintje? Dwarfpaw fronste en keek strak naar zijn eigen voorpoten. Hij wist niet goed wat hij hier op moest zeggen. Hij was gefrustreerd. Woedend tegenover zichzelf, maar vooral tegenover Thunderfox. Moest hij…  Nee, hij kon hier niet zomaar tegen tegen die ouwe vent gaan staan schreeuwen. Dat verdiende de kater nu ook weer niet. “Het is niet eerlijk… iedere Apprentice hier kan een haas vangen. Iedereen behalve ik…” Hij moest zijn best doen niet per ongeluk zijn stem te verheffen. Hij was niet boos op Thunderfox, of nouja… niet echt. Dwarfpaw was kwaad op de rest. Hij was kwaad dat zijn mentor hem niet langer meer zou willen trainen omdat hij zogenaamd ‘te moeilijk’ zou zijn. En dat hij zodanig achter liep op zijn leeftijdsgenoten dat hij lang niet altijd samen met hen kon jagen. Thunderfox had die frustratie moeten ontgelden. Alleen was dat blijkbaar toch niet zo’n slim idee geweest. Dus tja… wat nu?