Kiss me under the light of a thousand stars

Het was al water later op de avond toen Shatteredice het kamp verlaten had en haar wandeling ging maken. Elke avond weer opnieuw strekte ze even haar pootjes en rustte ze haar hoofd op al haar plannen. Terwijl ze bezig was met de kittens, met de taken van de clan, dan hield ze haar gedachtes af van wat er allemaal gaande was. Pas zodra ze haar uurtje had liet ze haar brein opgang gaan. Het was al een paar korte weken geleden dat ze via de sterren had gehoord hoe haar zoon werkelijk ter overlijden was gekomen en sindsdien had ze niet gerust. Ze had het meteen met Crystalstar gedeeld. De enige kat die ze deze zware informatie durfde toe te vertrouwen. Helaas, niet veel later, hadden ze te horen gekregen dat hun plannen moesten wachten. Dat gaf niet, had ze nog op de hart gedrukt van haar vriendin. Immers werd zij, en de clan waar ze nu leefde, bedreigd door andere moeilijkheden. Ze was er zelf bij geweest hoe de wolken voor de volle maan hadden gekropen. Nee, eerst moest Riverclan veilig zijn voor ze een eind kon maken aan Wolfstar. Haar wraak zal wel komen, en in de tussentijd kon ze enkel maar haar plan tot de puntjes verbeteren. De gesproette flame-point tippelde rustig veder. De sneeuw die een paar dagen geleden nog gelegen had was vervangen door groene uitgestrekte velden met kleine bloemetjes die uit de grond kropen. De zon, die normaal in de winter altijd vroeg wegzakte, was vandaag ook langer bleven plakken in de lucht. In conclusie: ze had een heerlijke dag gehad. Haar staart zwiepte blij terwijl ze veder het territory beliep. Toen ze ook aankwam bij de grens voelde ze zich nog helemaal niet klaar om weer terug te keren. Hoewel de zon nu echt onder de horizon was verdwenen, bleef het nog steeds nog warm genoeg om buiten te zijn. De she-cat sloot even haar oogje en snoof de aankomende lente geur in haar neusje: kort even de tijd nemend om hiervan te genieten. De rust, de vrede, de geur van bloemen en water. De lente verwarmde niet alleen de aarde maar ook haar humeur. De ex-Windclanner schudde haar pels zachtjes uit en liep de grens over. Niet door naar de andere clans, maar naar een plek dat tot niemand behoorde. Ze was nog niet moe, en zoals ze niet al zei: was de avond nog te lekker om al weer terug te keren. De sterren begonnen al zachtjes in de lucht te verschijnen, die met de seconde meer donkerder en donkerder werd. De paars rode kleur was geheel verdwenen en vervangen door het duister toen ze aankwam bij de Starlake. Enkel de sterren en de maan verlichtte nog de wereld om haar heen.

[closed]