foei

De jonge poes liep rondjes om een jong boompje heen terwijl ze in gedachte verzonken was. Eerst Rudepaw, nu Burntpaw. Ze had tegenwoordig wel vrede met Rudepaw hoor, ze konden wel goed overweg. Maar Burntpaw, die kende ze niet zo goed. Ze had eigenlijk nooit met de jonge kater gepraat als kitten, en nu was hij plotseling haar vaders Apprentice? Natuurlijk, haar vader was een goede Warrior en alles, maar zolang hij maar niet dacht opeens haar plek in te kunnen nemen, tsk. Bluepaw snoof en knikte. Dat ging ze haar vader eerst maar even goed duidelijk maken, voordat ze de jonge Apprentice aan het huilen kreeg of zo. Maar dat moest ze natuurlijk wel goed zeggen. 'Pap.. Ik wil niet dat.. Dat die stomme..' Was hij wel stom? Vast wel als hij plekjes wilde inpikken. '..Stomme Burntpaw.. Mijn...' Nu ze er zo over nadacht kon niemand haar plek innemen, daar was ze te goed voor natuurlijk. Maar nog steeds, ze had ook moeite gehad met Rudepaw. Het ging hier eigenlijk meer om de Warrior zelf. Blue startte opnieuw. 'Pap. Waag het niet om.. Om closer te zijn met hem dan mij!' Ze knikte haar kopje. 'Ik snap.. Dat hij je Apprentice is, maar.. Maar dat mag niet. Nee. Uh.. Dus.. Als je dat doet, dan... Dan ben ik heel boos...' Ugh, dat klonk echt niet lekker. Ze moest overtuigender zijn! 'Pap!-'

Ganzenopdrachtje voor Bluejay :p

Het was niet een vreemd gezicht. De kater in zijn uppie op pad, genietend van de vrijheid die hij er kon proeven. Het was dat zijn hart lag bij zijn familie, bij zijn vrienden. Anders had hij al lang de grenzen van de wereld opgezocht, had hij de wereld en al haar schoonheden met eigen ogen gezien. Maar de kater kon dit nooit over zijn hart krijgen. Sliep met meer dan genoegen onder de sterren van hun voor ouders, deelde met liefde zijn tijd met vrienden. Hij hield van vrijheid, natuurlijk. Maar haatte de eenzaamheid van pure vrijheden, het was las het ware een fijn balans waar de kater naar zocht. Een balans waar zijn geliefde wogen als loot. En zijn dochter? Zij woog het meest. Met gespitste oortjes ving hij haar stem op door de naaldbomen, altijd groen. De kater knipperde iet wat verbaasd toen hij de woorden van elkaar wist te onderscheiden. Hield zich verstopt tussen het groen, nu bedekt in een parel wit. 'Pap.. Ik wil niet dat.. Dat die stomme..' hoorde hij,  vernauwde nieuwsgierig zijn ogen.

'..Stomme Burntpaw.. Mijn...'

De kater knipperde, kon het helpen even te grijnzen onder een zucht. Vrij amusant was het, hoe de jonge apprentice  zich kon druk maken over zulke onnozele dingen. 'Pap. Waag het niet om.. Om closer te zijn met hem dan mij!' Ze knikte haar kopje. 'Ik snap.. Dat hij je Apprentice is, maar.. Maar dat mag niet. Nee. Uh.. Dus.. Als je dat doet, dan... Dan ben ik heel boos...' probeerde ze zich redijk te laten klinken. De kater knipperde kort met zijn ogen, hoopte toch echt wel dat ze niet zijn spraak vermogen had geërfd want dit was wel heel erg zeg. Toen Bluepaw vervolgens nogmaals hard zijn naam riep zuchtte hij diep. Besloot dat het maar is tijd was zichzelf te tonen en stapte op kalme pas zijn schuilplaats uit. "Die is hier" maakte hij zichzelf bekend, zijn stem niet anders dan normaal. Nog niks weggevend, zacht glimlachend. Eens kijken hoe ze haarzelf hieruit zou praten, hoeveel ze zelf al prijs zou geven.

lovethem

Ze wilde net weer een hele stroom aan stotterende en haperende woorden produceren toen ze de schrik van haar leven kreeg. Haar vacht deed een poof en maakte haar twee keer zo groot als ze was terwijl ze een sprongetje maakte, haar nageltjes uitgeklapt en klaar voor de aanval. Ze had het bijna gedaan toen ze haar vader zag, maar deed het toch maar niet. 'Pap!' mauwde ze overrompeld. Ze slikte en trok haar nageltjes weer in, haar oortjes wiebelde ongemakkelijk heen en weer. 'Wat uh... Doe jij hier?' Had hij haar gehoord? Beter van niet!

De kater grinnikte. Tsk, natuurlijk moest hij weer grinniken. Hij grinnikte altijd, maar dit keer was het extra verdacht. Bluepaw vernauwde haar blauwe oogjes. 'Mag een kat niet gewoon aan de wandel gaan in z'n eigen territory, Bluepaw?' Ze snoof zachtjes, haalde haar schouders op. Niet als je anderen afluistert, maar dat zei ze niet. Voor het geval hij van niets gehoord had. Anders was het ook zo awkward. Toch vermoedde dat hij dat wel had, maar oké. Zolang het ook niet bespreekbaar gemaakt wordt is er misschien hoop om dit nooit iets te laten worden. 'Weet je, vragen wat een ander ergens doet, word meestal gedaan als je niet wilt dat de ander weet wat jij zelf hier doet,' mauwde hij knikkend. 'Wist je dat, lil bird?' Bluepaw keek weg, snoof nogmaals en haalde haar schouders op. 'Dat is wat jij er van maakt, papa,' mauwde ze en ze keek hem weer aan. 'En het leek er trouwens heel erg op dat je me bespioneerde, hoe plotseling je daar opeens was!'

Ze kon die grijns wel van zijn gezicht slaan. Helemaal niet leuk dit. Ze had hem betrapt op een kwetsbaar moment. Bluepaw was snel in boos zijn, geïrriteerd zijn. Zo was ze dat nu ook over Rudepaw. Maar ze was er ook onzeker over, hoe stom ze dat ook vond. Dat haar vader haar juist op dit moment had betrapt was helemaal niet leuk. 'Dat is wel een heel zwaren beschuldiging die je naar mijn kop gooit Bluepaw,' mauwde hij en hij ging er nog bij zitten ook. Blue snoof, keek weg van hem, maar hield haar kopje opgeheven. 'Ben je bang dat ik je bespioneerde?' Ze keek hem even kort aan, had haar bekje kort open maar sloot hem snel weer. 'Ging wel heel snel in de defense daar meis.' Een boos fronsje verscheen op haar snoet. 'Dat is jouw schuld,' mauwde ze snel terug. Ze wist niet eens precies wat zijn schuld was, het was dan ook een slechte comeback. Maar ze was boos. 'Ik zou je nooit inwisselen Bluepaw, dat weet je toch wel ey?' De jonge poes snoof, en keek weer weg. 'Ja. Natuurlijk. Je bent wel erg dom als je mij inwisselt. Iedereen weet dat ik veel beter ben dan wie dan ook,' mauwde ze, gaf hem een snelle blik heen en weer. Het was haar eigen stomme onzekerheid die sprak, maar hij had het zelf zo gemaakt.