i like your funny words magic (wo)man

Praten deed ze niet heel veel. Woorden waren handig om je betekenis over te brengen, maar daar bleef het ook wel bij. Het nut van spreken over dingen die nu eenmaal geen nut hadden, brgreep de poes niet zo zeer. Iedereen kon naar buiten stappen en de hemel zien, wat was het nut dan nog om te zeggen dat het aangenaam of onaangenaam was? Ach, waar ze niet veel sprak, luisterde ze wel veel. Ze was meer een schaduw, een vlieg op de muur die vanuit vogelvlucht perspectief iedereen zag en hoorde. Soms was dat vervelend, maar meestal was het handig. Want hier was het gerucht van gekomen dat er vreemdelingen rondzwierven in de bergen. Vreemdelingen van ver, die roken naar onvertelde verhalen. En iets, iets in haar begon te zingen toen ze het verhaal hoorde. Iets duwde haar voort om te gaan, om deze katten te vinden. Dus ze was vertrokken, de onbekende bergen in om haar vreemdeling te zoeken

&Zmeura

Zo, ze waren de grote bergen in gegaan, op zoek naar wat ze moesten hebben. Ze waren voorlopig opgesplitst, en de zwarte kattin besloot om het gebied eerst wat te gaan verkennen. Het was altijd handig het gebied een beetje te leren kennen voordat ze actie zouden ondernemen. Het gebied was wel heel erg groot, maar als ze zeiden dat Hollow hier ergens moest zijn, dan was ze hier ook. En als ze er niet was, dan zou ze zelfs verder gaan dan dit om haar te vinden. Ze kwamen hier voor Hollow, ze zouden dan ook terugkeren met Hollow. Nu hadden ze nog het extra doel om nog wat meer katten mee te nemen, dus daarvoor konden ze later ook alvast kijken.

Het was hier erg fris, overal lag sneeuw. Haar dikke zwart met oranje bespikkelde vacht hield haar wel warm, maar de gedachte dat het zo koud was kwam recht in haar gezicht geslagen. Bij elke ademhaling kwamen er zelfs wolkjes uit. Ze zou de kou nooit echt begrijpen, zelfs al was ze de typische poes die altijd in de schaduwen zat. Schaduwen waren altijd kouder dan het zou gemoeten zijn. Maar goed, maar goed. Ze stapte langzaam door, ontmoette opeens een klein bewegend pluk vacht. Het was overduidelijk een kitten, zo alleen en hulpeloos. Wat zou die hier aan het doen zijn? Ze wist niet ofdat het normaal was voor bergkatten om jonge kittens zo vrij te laten gaan. "Hallo daar", begroette ze haar kalm.

Haar verschijning was alsof de nacht was neergevallen in de sneeuw. Ze stak scherp af tegen de rotsen, anders dan haar onopvallende vacht. Haar rode ogen waren onbekend en om haar nek hingen twee tanden, fonkelend in het gedempte licht. Dit moest een van de vreemdelingen zijn waar ze fluisteringen over had gehoord, degene die op haar pad waren gestuurd. Ze rook zoals Hollow had geroken. Fawn staarde de vreemdeling aan, haar groene ogen groot en leeg. "Je bent een van de vreemdelingen," begon ze. "Wat ben je?" zonder te knipperen bleef ze de ander aanstaren in diens rode ogen. Ze straalde kracht uit, gevaar. Iets dat zij moest zijn.  

De kitten staarde recht in haar ziel met die grote, groene ogen die zo leeg leken te zijn. Ze had nooit een kitten met zo een gestaar ontmoet, al kwam ze nooit echt vaak bij de kits dus misschien was het iets doodnormaal, maar iets sprak haar aan bij deze kitten, iets dat ze niet vaker had. ‘Je bent een van de vreemdelingen’. De onbekende kitten leek niet eens te knipperen, ze staarde gewoon recht in haar ziel alsof deze alles wist over het leven. ‘Wat ben je?’. Wat was ze, hmm. Een kat, een Bloodclanner, een trouw Elite lid. Iemand die anderen kon doodden zonder genade, iemand die op missie uitgestuurd was om te gaan zoeken en te vinden. Maar welke dingen zou ze in het hoofd van deze kit kunnen proppen? “Mijn naam is Zmeura”, begon ze kalm terwijl haar bloedrode ogen naar het kleine verschijnsel keken. “Ik ben lid van een speciale groep van katten die opzoek is naar een paar uitverkorenen die hier in deze bergen zitten...”, vertelde ze verder. Ja, uitverkorenen, precies de reden waarom ze hier waren, en het was erg vaag uitgelegd.