stickbug

De wereld was gewoon te klein. Als je het haar vroeg, dan was Beetlekit meer dan klaar om al apprentice te worden. Want de nursery was klein en saai en iedereen wilde altijd maar slapen. Ze droomde ervan om het kamp uit te mogen, om zoveel te rennen als ze maar wilde en dan ook de allergrootste prooi te vangen en die aan haar moeder te geven. Poah, wat zou die dan trots zijn! Dat vond Beetlekit wel een leuk idee, maar helaas, ze was nog steeds Beetlekit en niet paw. Dus tot die tijd moest ze zichzelf in haar kleine nursery wereld vermaken. Vandaag had ze niet veel inspiratie, maar hey, je moest iets. Dus was ze naar de kampwand gelopen en had daar met heel veel moeite een stok uitgetrokken. Inmiddels zat haar vacht onder de bladeren daardoor, maar trots paradeerde ze met haar trofee naar een bijstander, voor wiens neus ze ging zitten. "Ik heb een stok" deelde ze de zwarte kitten mee.

&Swallowkit

Hoewel ze al weer vier moons oud was, was ze niet veel groter geworden. Ze was gewoon klein en dat zou ze altijd blijven, iets wat kwam omdat ze te vroeg geboren was. Het was haar allemaal uitgelegd, maar veel had ze niet echt onthouden. Ze was gezond immers. Swallowkit had die dag gewoon wat zitten dagdromen, fantaseren over de avonturen die ze misschien allemaal zou gaan kunnen beleven wanneer ze apprentice was. Iets wat niet al te ver weg meer was. Nog twee manen te gaan. De twee manen die altijd het langst leken te duren voor een kitten. Toch, voor de zwarte kitten was het niet het einde van de wereld zoals dat soms bleek bij anderen. Ze vond het eigenlijk wel prima dat ze nog twee manen rustig aan kon doen, ook al wilde ze wel heel graag op ontdekkingstocht, want het was toch wel een beetje een spanned en misschien eng vooruitzicht. Een grote wijde wereld met zijn gevaren, als ze de verhalen van de elders moest geloven. In haar dagromen was ze een sterke warrior die zo een vos aankon, maar in het echt…Tja, dan was ze zo dapper niet. Swallowkit haar dagdromen werd echter ook onderbroken op dat moment door een ander kitten, Beetlekit als ze het goed had, die voor haar neus was gaan zitten en trots vertelde dat ze een stok had. Ze knipperde. “Uhm, okay.” Haar reactie was niet bijster enthousiast, maar Swallowkit wist dan ook niet echt wat ze er mee aan moet. Er waren toch overal stokken te vinden? “Het is een…mooie stok?” Voegde ze er nog aan toe. De ander was er duidelijk trots op.

De ander leek nog niet helemaal onder de indruk van haar ontzettend mooie stok. Niet heel gek, want voor de zwarte kitten was het ook gewoon niets anders dan de stokken waarvan er duizenden waren in het bos. Maar gelukkig was Beetle een speciaal iemand, en ze kon deze stok ook heel snel heel speciaal maken. De twijfelachtige toon van de ander negeerde ze en Beetlekit knikte resoluut. "Nee hij is niet mooi, het is een wapen," deelde ze mee waarna ze hem even heen en weer zwaaide als een soort zwaard. "Want iedereen die ik ermee aanraak gaat uh... Gaat dood!" Haar vriendin Remnant was goed in verhalen verzinnen, die kon uren doorgaan over dingen en dan hing Beetlekit aan haar lippen. Ze dacht dat ze dat zelf net zo goed zou kunnen, maar merkte dat het lastiger was dan ze dacht. "Waa!" voegde ze toe, om haar verhaal nog wat enger te maken.

De kitten knikte resoluut, maar ging toch tegen haar woorden in. Ze sprak dat het een wapen was en zwaaide er wild mee in het rond. Swallowkit moest even in elkaar duiken om niet geraakt te worden. Het was dat moment dat de ander het mooi vond om te medendelen dat iedereen die door haar stok geraakt was dood zou gaan. Als Swallowkit moediger was geweest, zou ze hebben gegiecheld of de ander tegen hebben gesproken. Maar ze wilde geen problemen veroorzaken en de kitten voor haar neus leek een sterke personaliteit te hebben. “Oh, uhm, dat is heel handig voor onze vijanden dan,” sprak ze met een klein, albeit waterig, glimlachje. Ze wist niet echt wat anders ze moest doen en misschien zou meespelen wel leuk kunnen zijn.