[Open] There will come a poet

_{Toen iedereen vredig sliep, was Birdkit de nursery uit geglipt. Ze had heel lang lopen kijken naar wat haar pad zou moeten zijn zodat ze tegen niemand op zou botsen, maar het had zijn vruchten afgeworpen. De koele nachtlucht kietelde haar in haar gezicht terwijl ze naar buiten stapte met onhandige kittenstapjes. Maar ze was er. Hoe lang ze hier onbetrapt kon zitten was een tweede, maar daar had ze niet over nagedacht. Met een nieuwsgierige blik keek ze omhoog naar de sterren. Daar zat Starclan had iemand haar verteld. En Starclan kon wonderen verrichtten. Ze begon al zachtjes te beven van de kou, maar zag hoe mooi die sterren waren!}

_{Als er iets interessants gebeurde wilde Asterkit er graag bij zijn. Toevallig was dit deze koude nacht het geval. Een andere, iets jongere, kitten, glipte de nursery uit. Asterkit was al klaar om haar achterna te gaan toen een andere, oudere, kitten achter Birdkit aan ging. Snel verstopte ze zich achter haar slapende moeder en wachtte tot Remnantkit ook uit het zicht verdwenen was. Het maanlicht was té aanlokkelijk. Het kleine poesje verliet daarom ook waggelend de nursery. Toen haar pootjes de sneeuw raakten kon ze maar net een kreetje onderdrukken. Ze had al eerder de sneeuw gevoeld maar s' nachts was het nog tien keer kouder. Haar ambergele ogen moesten even wennen maar zagen al snel de twee kittens zitten. Voorzichtig plofte ze naast ze neer. "Waar praten jullie over?" Fluisterde ze nieuwsgierig.}

_{Haar eenzaamheid werd al snel verdreven toen iemand anders haar kant op kwam. Remnantkit kwam bij haar en vroeg of haar moeder wist dat ze hier was. Birdkit trok hierop onschuldig met haar oor, waarna ze haar staart om haar rillende pootjes heen krulde. "Mama heeft niet gezegd dat dit niet mocht," miauwde ze ontwijkend. Maar.. Ze had het ook niet gevraagd. Tegelijkertijd, als het niet mocht, had mama dat maar eerder moeten uitleggen. En ze bleek ook ver van de enige te zijn. Asterkit kwam er ook bij. "Asterkit!" groette Birdkit vrolijk. Het was bijna een echte clanmeeting zo! "Sterren!" vulde Birdkit snel in, want ze had geen zin om de discussie wel of niet mogen ook met Asterkit te voeren.}

_{Birdkit begroette haar vrolijk waarop ze glimlachte. Ze praatten over sterren had de iets jongere kitten haar nu verteld. Remnantkit knikte instemmend. "De sterrenpels waar Starclan is." Sprak ze zacht. Asterkit keek vol verwondering naar de lichtjes aan de hemel en knipperde een paar keer ongelovig. Toen keek ze vragend naar de oudere grijze kitten. "Ik zie geen katten hoor. Of zijn ze onzichtbaar?" Miauwde ze, oprecht geïnteresseerd. Misschien wist Remnantkit wel meer over deze zogenaamde Starclan te vertellen?}

_{Gelukkig liet Remnantkit het onderwerp vallen toen Birdkit over de sterren begon. Alleen maar om iets heel raars te zeggen. Huh? Starclan woonde daarboven? Maar dat kon toch helemaal niet? Katten konden toch niet vliegen? Of leerde je dat als je ouder werd. Proef op de som nemend, ging Birdkit op haar achterste zitten en probeerde ze de sterren te raken, maar nee, die waren veel te ver weg. Huh? "Maar daar kan je toch helemaal niet komen?" vroeg ze wat verbouwereerd. Remnantkit moest niet proberen om Birdkit voor de gek te houden hoor!}

_{"Maar daar kan je toch helemaal niet komen?" Echode Birdkit haar gedachten. "Starclan is de Clan van de katten die vroeger tot Thunderclan en de andere Clans behoorden. Het zijn onze overleden Clangenoten. Ze kijken op ons neer en proberen ons te helpen als dat nodig is. Elke nacht schitteren ze aan de hemel." Vertelde Remnantkit met een lage mysterieuze stem. De kleine kitten luisterde aandachtig naar de woorden van de ander. Ze kreeg rillingen van emotie. "Woooow." Zuchtte Asterkit bewonderend.}